Arcybiskup z Canterbury

Gwydril westchnął.

- Proszę was o to, żebyście poczekali. Zaraz z nimi wrócę. - Elf wstał i zniknął między drzewami. Chłód nasilał się, a Gwydril coraz wyraźniej widział widma, skupione wokół elfki. Podszedł bliżej, stąpając bezszelestnie. Wymruczał pod nosem parę niewyraźnych słów i przedarł się do Liosy. Położył rękę na jej ramieniu.

- Lepiej, żebyśmy opuścili to miejsce, pani. Nie należy do nas.

- Upiory - wyjaśnił elf. - Prawdopodobnie nie życzą sobie, żeby przebywali tu obcy. Nie za długo. Liosa i Valthar powinni się pospieszyć.

Upiory poczęły zbliżać się i okrążać elfkę. Ich makabryczne twarze wykrzywiły się w grymasach bólu i złości. Zapanował chłód, bardzo nieprzyjemny jego rodzaj.

- Kogoś innego. Kogoś godnego zaufania i kogoś pozbawionego pragnienia władzy. O wiele starszy jest ode mnie i potrafi władać magią - opisywał elf.

- To duchy. Nieszkodliwe. A towarzysze wrócą, spokojnie. - Mówił Gwydril. - Upiory są pod pewną kontrolą. Kogoś bardzo mocnego.

- Za pół godziny wróćcie. Jezioro i Hobbiton wciąż będą czekać - rzekł elf i usiadł na trawie pod jednym z przydrożnych drzew.

- Obawiam się, że nie tym razem. Nie, upiory mają za nic srebro i inne materiały, choćby nie wiem jak twarde i wytrzymałe. Chyba że są związane z danym przedmiotem, a powiązanie to przetrwało nawet śmierć ciała. Uwierz mi, wniosek poparty doświadczeniem. - Rzekł.

- Nie sądzę, żeby się zgubił. Pewnie zaraz wróci. - Elf jak zwykle przepełniony był spokojem. - Aaronie, po co ci strzały ze srebra przeciwko bytom niematerialnym?

- Ze strony kurhanów nic ci nie grozi - powiedział Gwydril.

- Są zamieszkane przez duchy, i owszem. Ba, nawet upiory. Ale one wiedzą, gdzie ich miejsce i wiedzą, że nie mogą niepokoić żywych. Nie za bardzo - mruknął elf.

Gwydril uśmiechnął się z triumfem i podszedł do krasnoluda.

- Oczywiście, że pomogę. A gdzie się wybierasz? - zapytał, podniósł Thanira i wsadził na konia.

- Elfickie nie gryzie wbrew pozorom. Nie krasnoludy. - Gwydril spojrzał na krasnoluda z zażenowaniem.

- Jest jasno, nie ma południa, zatrzymujemy się tylko na kilka minut - wyjaśnił elf i zeskoczył z konia. Nie uwiązał zwierzęcia do drzewa.

- Tharnirze, nie wierzę że było aż tak źle.

- Sądzę, że nie jest to złe miejsce. A więc postój - zarządził Gwydril.

- Mamy jeszcze czas - odpowiedział elf na pytania zadane przez orka i człowieka. Rozejrzał się po lesie.

w wielu miejscach przy drzewach lub pod nimi wznosiły się zarośnięte już kopce. Kurhany.

Gwydril spojrzał na elfkę z ukosa.

- Umowa to umowa, moja droga pani. Albo jest gwarancja po obu stronach, albo nie ma po żadnej - powiedział, wzruszając ramionami.

- Niech i tak będzie. Mogę mieć oko na tą dwójkę, a ty w zamian będziesz ich traktować z szacunkiem. - Zakończył Gwydril, podtrzymując kontakt wzrokowy z elfką.

- I ja znam zieloną magię. Czego to dowodzi? I co ty byś zrobiła na moim miejscu, Lioso? - zapytał. Nie zamierzał odsuwać maga od grupy. Nie miał co do niego złych przeczuć. Zaufania też nie, ale tym nie obdarzył jeszcze żadnego członka grupy.

- A gdyby to były tylko pozory? Mogę go obserwować, ale nie przypuszczaj od razu najgorszego, pani - wyjaśnił.

- Masz rację, Rograku - zgodził się elf z orkiem.

- A więc Shire, decyzja zapadła. - Gwydril wskazał ścieżkę prowadzącą do Hobbitonu. Ponownie zrównał się z Liosą.

- Podziel się ze mną swoim niepokojem związanym z numenorejczykiem - powiedział.

- To świetnie - odrzekł i wysunął się na przód grupy.

- Ta ścieżka prowadzi do Shire i Hobbitonu, a ta wiedzie prosto nad rzekę. Co prawda potrwa jeszcze, zanim dotrzemy do owej rzeki, ale zadecydujmy gdzie chcemy jechać.

Gwydril

Gwydril uśmiechnął się, słysząc kolejny wybuch krasnoluda.

- Jak opanowywanie końskiego grzbietu?

Gwydril

- To tak, jak wy -dodał elf, usłyszawszy wywód krasnoluda.

- Pokaż mi członka tej drużyny, któremu wszyscy ufają. Albo przynajmniej większość - odrzekł spokojnie i uśmiechnął się.

- Dlaczego akurat o magu mówisz?

Gwydril

Niebo nad głowami grupy zakryły drzewa, a ścieżkę pokrywało kilka żółtych i jasnozielonych liści. Lato powoli ustępowało miejsca jesieni. Temperatura podniosła się, a słońce wyjrzało zza chmur.

- Nie aż taki znowu kawał... Byłaś kiedykolwiek w Rivendell? - zwrócił się do niej i spojrzał kątem oka na Valthara podążającego blisko nich. Miał dziwne wrażenie, że mag nie poczuł sympatii do elfki.

- Bo też nic więcej się nie mówi. Zatonął, jak Numenor i spora część Śródziemia. A szkoda, naprawdę szkoda. Co zdążyłaś zwiedzić, pani? - zapytał.