Lightning Energy

Sen Irona

Dziesięcioletni Iron siedział na łące z kwiatami i myślał spokojnie. Nagle usłyszał wołanie jego siostry.

-Braciszku! Hej!

Iron wstał i odwrócił się w kierunku głosu. Na twarzy miał uśmiech.

-Rosie!-ogier podbiegł do siostry i przytulił mocno.-Co tu robisz malutka?

-Chciałam tylko, żebyś ze mną pobawił. Nudzę się.

-He he. Dobrze, a w co chcesz się bawić?

-Zagrajmy w chowanego.

-Dobrze, to się schowaj, a ja będę szukał.

Iron zamknął oczy i zaczął liczyć, podczas gdy siostra ukryła się w norze królika. Iron zaczął szukać siostry i pół godzinie zauważył jej ogonek. Zakradł się i zawołał:

-Mam cię!

-ACH!-Rose wystraszona podskoczyła, jednak zaraz zaczęła chichotać. Iron poszedł w jej ślady. W końcu siostra powiedział:

-Kocham cię, Ironuś.

-Ja ciebie też Rosie.-wyszeptał cicho ogier i przytulił małą.

Rzeczywistość

Nieprzytomnemu Ironowi na ustach pojawił się malutki uśmiech. Z grzywy na ziemie wypadł mu jego skarb (zdjęcie).

Iron przebudził się stojąc w ciemności i zobaczył Drake'a. Zaatakował go mieczem z czystej mocy. On tylko odbił jego atak i odrzucił go dalej. Iron atakował Drake'a, który zażarcie się bronił. W końcu wytrącił złego kuca z równowagi i przewrócił. Zaczął zaciekle wbijać mu miecz w serce. Potworny kuc wrzasnął z bólu i eksplodował. Iron zemdlał z nadmiaru mocy.

-Nie zostawiam przyjaciół. Nigdy bym się do tego nie zniż...-Iron przerwał czując potworny ból w głowie i okropne skręcanie w żołądku. Odsunął się trochę dalej i zaczął wymiotować gęstą, czarną mazią. Upadł na ziemię wijąc się w konwulsjach.

-Jesteś mój, Iron-w głowie ogiera rozbrzmiał głos Drake'a.

-Zostaw mnie w spokoju.-myślał w głowie.

-Nie zostawię. Zabiję cie tak jak ty mnie.

-To było uzasadnione. Zrobiłeś coś, co mnie do tego zmusiło.

-Wiesz dobrze, że to miało być wykierowane w ciebie. Nie trzeba było mnie zdradzać.

-Kazałeś mi zabijać niewinne kucyki. Co miałem zrobić?!
-Służyć mi, wykonywać polecenia swojego mistrza.

Iron szarpał się, a z pyska leciała mu czarna maź.

-Witamy znowu w świecie żywych. Tak, umarła Rubby. Black się załamał, bo myśli, że to jego wina, więc uciekł.

Iron patrzył smutny jak Black ucieka. Nie próbował go zatrzymać, wiedział, że chce być sam. Usiadł obok nieprzytomnego Rapida i myślał o obecnej sytuacji.

-Dobrze wiem, co on czuję. Też tak się czułem po śmierci Rose.-myślał na głos.

-Chodź za mną.-Iron zaprowadził Blacka do "grobu" Rubby. Nie było do niego daleko.

Iron nagle bardzo posmutniał.

-Widziałem.

-Nie widziałem Sunrise.

Iron zauważył Blacka biegnącego z Rapidem na grzbiecie i pojawił się błyskawicznie obok niego.

(przyjaciół się nie zostawia, tym bardziej martwych)

Iron widział tonące ciało Rubby i wskoczył do wody. Trudno mu było ją wyłowić, ale miał mocne płuca, więc starał się z całych sił, by ją wyłowić. Niestety było za późno, Rubby była już martwa. Ogier zapłakał nad nią i położył gdzieś na trawie. Wokół niej położył kwiaty, a między kopytka włożył bukiet. Pomodlił się krótko nad nią i odszedł w kierunku grupy.

Wolny, jakoś żadna mi nie zawróciła w głowie do tej pory.

Iron widząc Rapida z Blackiem na grzbiecie zdziwił się nieco, ale po chwili zaczął w swojej bańce skakać za nimi.

Iron w swojej bańce zeskoczył w dół i zaczął się odbijać dużymi skokami tam, gdzie mgła nie dochodziła.

-Lepiej się przygotować na ucieczkę. Jeśli dotrze zbyt blisko nas zwiewamy.

-Mam nadzieję, że ten kwaso-dym nas nie dorwie.

-Jeśli rozrywką nazywasz bolesną śmierć w męczarniach, to ta mgła to festiwal wielki. Na mile śmierdzi kwasem.

Iron zauważył mgłę i otoczył się bańką ochronną. Następnie podskoczył i razem z bańką ukrył się na najwyższej gałęzi.

Iron przytulił zdjęcie do serca, a z oka poleciała mu łza.

-Kocham cię, Rosie. Chciałbym cię kiedyś jeszcze raz zobaczyć. Postaram się wygrać, dla ciebie.-mówił ogier do siebie siedząc pod drzewem.

Witaj na forum. Też się niedawno zarejestrowałem, ale witam. Baw się dobrze. Życzę ci miłego czasu spędzonego na forum.

Iron przestał wymiotować i usiadł przy drzewie.

-Uch, chyba mi coś zaszkodziło-pomyślał. Wyciągnął z grzywy zdjęcie z pięcioletnim nim i jednoroczną Wonder Rose i zaczął wspominać.

Iron nagle poczuł, że mu się zbiera na wymioty. Odbiegł więc w krzaki niedaleko i zaczął wymiotować.

Iron zszedł z drzewa cały blady. Podszedł do Sunrise i przywitał się słabym głosem:

-Cześć, fajnie cię znów zobaczyć.

-Módl się, by ciebie nie odnalazła.

-Ja ledwo co widzę, głowa mnie boli i mam zamglony widok.-jęknął Iron na drzewie.