Cahan

Wiersza pierdykne. A,co. Ma się ten gest.

Niech za pióra myśl twa służy, wosk zaś marzeniami twymi

Stwórz, więc skrzydła swego wyboru

I wzleć hen, wysoko do gwiazd, gdzie pieśń serce unosi

Lecz, uważać musisz, by spoiwo nie osłabło

Niech lot Ikara do twojego podobnym nie będzie

Lecz, jeśli duma twa zacznie ciążyć?

Dumy, więc wyzbyć się musisz, by o skał krawędzie nie roztrzaskać serca

Pragniesz, by jak stal było, lecz ono ze szkła

W szkle zaś, gdzieniegdzie szlachetnego kruszcu ociupina

Więc, wzleć do gwiazd i spójrz na gwiazdy

Światło ich niech twą drogą nie będzie, kłamie ono

Więc, poleruj swe serce, by ujrzeć widmo tego, co na jedno się składa, a tysiącem barw się mieni.

Niech serce twoje, chłonie i czuje.

Więc, niech serce twoje czyste, by knowania gwiazd przejrzeć

A może, pozostań tutaj?

Krocząc twardo, ślady trwałe zostawiasz

Lecz i ty wtedy, dziecię piasku, na łaskę wiatru zdana

Bo, czyż nie jest prawdą, iż krocząc po piasku, jego dzieckiem się stajesz?

A może, krocz po skale

Ślad w ślad, krok w krok

Za kimś, kto doskonałe, dla dzieci piasku, uczynił cieniem dla dzieci skał?

Będę to musiał rano jeszcze raz przewertować, bo coś mi się to nie widzi.