Szeregowa WW

Emi przekręciła się i położyła się na Davie. - Mogę tak? Tak mi wygodnie... - powiedziała cicho.

Temat zostaje zamknięty, jednak zostaje na widoku, nie przenoszę do archiwum dla chwały zwycięzców.

- Nah... - mruknął. "Jak zwykle nikt nie rozumie... Nie ma po co się starać..." - powiedział w myślach do samego siebie.

- Gdybym był na twoim miejscu pewnie bym się bardziej cieszył niż smucił. - powiedział. - Twoja moc wróci z czasem. Jak będziesz dorastał.

- Jeszcze nie. Jeszcze możemy pospać. - powiedziała tuląc się do niego i pocałowała go w policzek. - Jeszcze nie ma szóstej więc nigdzie nam się nie śpieszy.

- Wszyscy brali mnie za najsilniejszego. Ale przyszedł czas że pokonał i nazwał mnie słabym i beznadziejnaym taki bachor jak ty. - powiedział Accelerator po czym pstryknął Add'a w czoło.

Emi obudziła się i powoli otworzyła oczy. - Daaaaveeee~ - powiedziała cicho. Przysunęła się do niego i przytuliła go mocno wkładając swoje nogi między jego. Westchnęła cicho i pocałowała go krótko.

- Poziom mocy tak wysoki że nie ma szans zdobyć nikt inny prócz mnie na jedno wychodzi. - mruknął. - Heh, mówili że jestem w stanie przyjąć na siebie bombę atomową.

- Ale uważaj i nie zamęczaj się. - powiedziała Lorence zanim Law poszedł po czym odwróciła się w stronę demonów. - I co? Myślicie że to że nie mam magii jakoś wam pomoże? O nie nie. - powiedziała machając siekierą. - To będzie prostsze niż zwykle. - zaśmiała się.

- Moc absolutna to moc absolutna. To przez eksperymenty. Jako dziecko byłem zawsze wykorzystywany przez naukowców i wojsko. Chcieli zrobić ze mnie broń. Któregoś dnia pokonał mnie pewien chłopak i od tamtego czasu eksperyment się skończył. Nie zdobyłem mocy absolutnej. - mruknął ponuro.

- Tsa. Ale nie wyszło. - powiedział wzruszając ramionami. - A czemu pytasz.

- To idiotyczne... - mruknął patrząc na Add'a kątem oka a po chwili wbił wzrok w podłogę.

Lorence westchnęła. - Słuchaj Law... Jeśli chcesz iść to możesz iść dalej, ale wolałabym żebyś został i odpoczął. Nie chcę żebyś się wykończył przy pierwsze lepszej okazji. - powiedziała do chłopaka spokojnie.

Lorence weszła na jakąś polankę. - Ta. Przede wszystkim ognisko. - powiedziała zarzucając torbę na ziemię. Zaczęła się rozglądać.

- Będziemy musieli zatrzymać się na noc... Zaraz będzie ciemno i będzie ciężko nam szukać poza tym może coś nas zaatakować a znając was to bez magii ani rusz. - westchnęła.

- Tch... Racja. - mruknęła. - Law, chodź tu w tej chwili. - powiedziała do niego sucho. Chciała żeby od razu ją posłuchał bez sprzeciwów.

- Ona kończy osiemnaście lat... Gh... Musimy ją jakoś znaleźć. - powiedziała chwytając się za głowę. Popatrzyła na Law'a, wiedziała że to wszystko musi go dobijać najbardziej z nich wszystkich.

- Co prawda to prawda. - powiedziała przerzucając siekierę z lewej ręki do prawej. Oburęczność jej służyła. - Emi ma urodziny... - powiedziała cicho do Jonathana. - Za kilka dni. - Racja, muszę być silna. - powiedziała Emily przecierając oczy. - Pójdę pozbierać drewno żeby wieczorem rozpalić ognisko gdy będzie chłodniej. Poczekaj tu chwilę. - odparła do lalki po czym wyszła na zewnątrz i zaczęła się rozglądać.

Lorence wyciągnęła z torby siekierę tak na wszelki wypadek jednak wciąż szła na przód. - I niby to ja jestem taka słaba a potrafię poradzić sobie bez magii. No proszę. - zaśmiała się. - Na drugi raz niektórzy nie powinni gadać takich pierdołów...

- To bez sensu... - mruknął chwytając się za głowę. - Nawet nie wiem co znaczy ta cała "rodzina"...

Lorence przeklęła pod nosem. Przypomniało jej się że Emily ma za kilka dni urodziny. Dziewczyna kończy 18 lat i będzie sama... To trochę dobijające. Emily rozejrzała się po jaskini, ogarnęła co i jak po czym położyła kurtkę z jabłkami na ziemi a lalkę obok. - Poczekaj tu Law, wpuszczę tu trochę światła. - powiedziała wesoło po czym rozsunęła pnącza i zawiązała je w okół gałęzi drzewa. Wróciła z powrotem i usiadła ba ziemi na przeciw kukiełki. - Od razu lepiej, co nie? - zapytała. Po krótkiej chwili ciszy łzy nalały jej się do oczu a Emi podkuliła nogi pod brodę. - Tak, przecież wiem że muszę się bardziej starać...

- Jasne... - mruknęła po czym ruszyła na przód. Coś jej w tym miejscu naprawdę nie pasowało i nie dawało spokoju. Emily szła wzdłuż strumienia w poszukiwaniu jakiegoś schronienia jednocześnie niosąc w rękach lalkę do której co chwilę coś mówiła i całą masę jabłek zawiniętych w kurtkę. Na razie wolała nie wchodzić do lasu, nie wiedziała co tam jest. W końcu po swojej lewej tam gdzie był kanion zauważyła jakąś skalną ścianę porośniętą zielenią. Gdy tam podeszła i rozsunęła pnącza jak się okazało była tam jaskinia. Wyciągnęła telefon i weszła do środka świecąc nią sobie żeby coś widzieć.

- Nie chciałam go walnąć tak mocno... - powiedziała Lorence rozmasowywując sobie kark. Spojrzała na Lucyfera. - Nie, wciąż nigdzie jej nie znaleźliśmy...

Lorence westchnęła, wiedziała że była trochę zbyt agresywna wobec Law'a. - Przesadziłam... Prawda? - zapytała Jonathana.

- Nie rozumiem czemu wam tak na mnie zależy... - mruknął Accelerator pod nosem i usiadł na łóżku.