Magus

Usłyszałem czyjś głos. Ale szedłem dalej -Spójrz Eve zupełnie o nim zapomniałem czyli jest nas trójka. Nie wiem co się stało z mutantami co tam walczyli uciekliśmy. Teraz idziemy na farmę gdzie powinno być bezpiecznie. Jak się czujesz?

Popatrzyłem chwilę w milczeniu -Wciąż dla was pracuje. Jeśli chcesz to jej pomogę. Nie śpieszę się. Mam czas. Zresztą mówiłem ci że jeśli będzie potrzebna moja pomoc przy jakiś badaniach to pomogę

Napiłem się kawy -Ciężko mi wziąć za niego odpowiedzialność. Zna się na zabijaniu ma ambicje. Ale nie jestem pewny czy można mu powierzyć większe tajemnice. Odczuwa straszny pociąg do pieniędzy. I sam nie wiem w czasie naszej rozmowy o pracę. Miałem jakieś dziwne wrażenie. Mówiąc szczerze jak dla mnie jest za wcześnie by poddawać go większemu zaufaniu

Powoli wstałem i założyłem kapelusz. -Elizabeth trochę myślałem w nocy. Czy będziesz miała coś przeciwko jeśli też będę spędzał noce w laboratorium? Wtedy bym przynajmniej wiedział czy nie potrzebujecie mnie do pomocy przy jakiś badaniach. Ty byś wiedziała że wciąż żyje jak bym tu wrócił. No i nie musiałbym się martwić że coś ci się stało przy jakieś zabawie z obiektami badań

Chwilę milczałem. Po czym pocałowałem ją w policzek -Ja się ciebie nie boję. Jeśli o to ci chodzi. Ale być może to dlatego że jesteś twardą kobietą która dba o porządek w tym miejscu i ludzie wiedzą że nie odpuścisz gdy się zdenerwujesz. Zwłaszcza że NASA też patrzy na to co się tu dzieje

Przebudziłem się gdy Elizabeth trąciła mnie ręką. Chyba się nie spodziewała mnie tutaj. -Wybacz nie chciałem cię zostawiać samej zwłaszcza w twoim obecnym stanie

Szedłem wraz z Eve w kierunku farmy. Miałem nadzieje, że będziemy tam bezpieczni. Jednak nie można było być niczego pewnym. Nie wiedziałem jak skończyła się tamta masakra. Świat był taki niesamowity. To było coś pięknego. A nie to przeklęte więzienie. Ale byłem już nieco zmęczony. Nie byłem przyzwyczajony do tak długich marszów. Całe moje życie to była ta przeklęta klatka. Obawiałem się, że mogę stać się obciążeniem.

"Mam nadzieje że na wsi jada się dyniowe puree"

Chwilę myślałem nad odpowiedzią. Jednak naukowcy pracowali dokładnie nad moim umysłem. Pokazywali mi różne obrazki. Kazali zapamiętywać różne szczegóły. Kierunki też znałem. Przynajmniej nauka na coś się przydała. -Z tego, co pamiętam traktor. To taki pojazd na dużych kołach. A jeśli chodzi o kierunki. Narysowałem na ziemi kierunki i strzałki. -Według tego rysunku powinniśmy skierować się w tą stronę. Pokazałem południowy wschód

Zobaczyłem jak kolejny mutant do nas dobiega -Dobrze problemem jest to że ja też nigdy nie byłem na wolności. Nie znam tego świata. Całe moje życie to laboratorium. Ale pamiętam instrukcje Marcina w razie naszej ucieczki kazał nam uciekać "Na południowy wschód stąd, ok 50 km znajduje się farma z dużym czerwonym domem, i innymi budynkami gospodarczymi w takim kolorze. Pod siedzeniem traktora, który jest zaparkowany obok domu są klucze, więc jak co macie gdzie mieszkać. W piwnicy są jakieś tam przetwory, a w półkach powinien być spory zapas zupek instant, aczkolwiek jeżeli potraficie możecie spróbować coś tam uprawiać". To są dokładne jego słowa

-Może powinniśmy na nich zaczekać. Tylko boje się że likwidatorzy nas zaczną ścigać. Eve czy ty zawsze mieszkałaś w laboratorium?

-Zanim Marcin zmienił się w mutanta który chciał nas uwięzić. Mówił mi o domku na odludziu. Gdzie jest jedzenie i spokój. Ale nie wiem czy zna jako mutant te lokalizacje. Może nas tam zacząć ścigać. Jak uważasz powinniśmy zaryzykować?

Byłem smutny. Łzy zaczęły mi wypływać z oczu. -Dziękuje Eve masz racje. Musimy teraz uciekać. Nic nie zrobimy

Pokiwałem głową. Wszyscy już chyba o nas wiedzą. Zresztą bardzo chętnie z nią zostanę. Opuściłem gabinet Aurory i skierowałem się do gabinetu gdzie leżała Elizabeth. Już spała. Widać że dzień ją wykończył. Była tak urocza podczas z snu. Zrzuciłem kapelusz z głowy. Po czym położyłem się delikatnie obok niej żeby jej nie obudzić.

-Aleksandrze nie spodziewałem się tu ciebie. Jest już późno. Dzisiaj sobie odpuścimy. Muszę zanieść dokumenty do Aurory. Jutro się spotkamy. Powoli wstałem i skierowałem się do gabinetu.

Biegłem w stronę wyjścia. Byłem szczęśliwy i smutny. Szczęśliwy, że w końcu zobaczę świat. Smutny, bo straciłem przyjaciela. Czułem świeże powietrze było niesamowite. Nigdy nie czułem czegoś takiego. Ale te słońce. Moje oczy tak bardzo mnie bolały. Ale biegłem przed siebie. Nie oglądając się do tyłu. Nareszcie jestem wolny.

-Marcin spójrz co oni z tobą zrobili. Chcesz dawać się im wykorzystywać. Sam mówiłeś że ich nienawidzisz

-Alicja cię okłamuje! Nie chcę żebyś wyszła. Bo cię wykorzystuje. Jesteś tylko jej zabawką!

-Gdybyś znała nasze życie królowo to wiedziałabyś że całe nasze życie w tych klatkach to najokrutniejsza kara. Przykro mi ja na pewno nie wrócę