Mephisto The Undying

Jonathan już się nie odezwał ale wciąż przytulał dziewczynę.

Jonathan przytulił dziewczynę. - Kocham cię... - wyszeptał.

Judas usłyszał gwizdek. Pobiegł do kuchni i zdjął wodę z gazu i wyłączył go, zalał herbatę, odstawił czajnik i wybiegł z domu. - Mabel! Gdzie jesteś?! - zawołał.

Jonathan popatrzał na dziewczynę. - Przytulisz mnie? -zapytał.

- Ser jest zawsze. No i ja nie lubię pieczarek no to na jednej tylko niech będą. To na jedną szynka, pieczarki, co jeszcze? - zapytał.

- Możemy po prostu wziąć te z własnymi składnikami. - powiedział Eden.

Jonathan podniósł się do siadu. - Wiem, ale nie przeszkadza mi to. - powiedział.

Judas wyciągnął kubek, nasypał do niego cukru i wrzucił saszetkę z herbatą, potem postawił wodę na gazie, wrócił na szybko do salonu ale zobaczył że Mabel nigdzie nie ma. - Mabel? Gdzie jesteś? - zapytał rozglądając się. Podszedł do drzwi wyjściowych i je odtworzył. - Mabel? - zapytał wciąż się rozglądając.

- Chcesz też? - zapytał wstając z fotela i idąc do kuchni, zaczął gotować wodę.

- Już okej. - powiedział Jonathan. Law usiiadł obok Emily, zamknęli drzwiczki i po chwili wagonik ruszył.

- Mabel, co się stało że się tak w podłogę wpatrujesz? - zapytał zdziwiony Judas.

Eden szybko przejrzał menu. - A bierzemy dwie największe czy trzy te 50 cm? - zapytał.

- W porządku. - powiedział. Westchnął, nie udało mu się zrzucić z siebie dziewczyny a nie chciał tego robić mniej pokojowo więc po prostu czekał aż się obudzi.

- Chcę tylko powiedzieć że cię kocham. - powiedział do Lorence. - Dobry wybór, rollercoster przed jedzeniem. - zażartował Law.

- Herbatę chcę zrobić. - powiedział Judas. - Chcesz też?- zapytał.

Judas westchnął, chciał zrobić herbatę ale ze śpiącą dziewczyną na kolanach to było trudne. - Mabel. - powiedział jej na ucho.

- Lorence... - powiedział cicho Jonathan. - Okej, mi pasuje. - powiedział Law z uśmiechem.

((Na boga czy musicie wskrzeszać martwe sesje tylko po to żeby w nich pogadać? ._. ))

- Ta chodźmy. - powiedział Eden wstając i pokazując że ma cóż, trochę wzrostu.

Eden zmierzył wzrokiem mijającego ich chłopaka ale po chwili wrócił do przyglądania się nowo poznanym osobą. Nie wiedział czemu się do niego przyczepili ale nie odzywał się, nie chciał ich urazić a posiadanie znajomych jest lepszą przykrywką dla kogoś kto zabija demony. Udawanie zwykłej osoby.

- Też pójdę. - powiedział Eden.

Eden przeciągnął się. - Macie zamiar gdzieś iść? - zapytał.

- Eden. - przedstawił się chłopak.

((Przyjęte. Możesz pisać ))

- Cóż, nie wiem czy ładne. Nie mi to raczej oceniać. - powiedział Eden.