Mephisto The Undying

- Miłość moja droga, miłość. - powiedział Jonathan.

Frey widząc celującego łucznika zdziwiła się ale jej uwagę bardziej przykuwał obiekt w fontannie, nie wiedziała co robić bo mogła oczywiście spróbować to wziąć ale to mogło wiązać się z konsekwencjami. Na razie próbowała określić cóż to takiego.

Judas przyjrzał się dziewczynie. - W porządku. - powiedział po chwili.

- Obudzę. - uśmiechnął się Law. Jonathan westchnął. - No to się rusz. - powiedział.

I have personally killed 6,578 men in cold blood while looking them in the eye; jumped on 1,336 live grenades; and stuffed fourteen feet of my own intestine back into my stomach. If that doesn't scare you out of your frilly pink leotards, guess what: You are an idiot and you hate America!

- I co niby takiego zrobisz? Potniesz mnie? Po walce z Rinem nie miałem ran a on jest o wiele silniejszy od każdego z nas. - powiedział Jonathan i usiadł na krześle.

- No cóż, miałem slecygicznych rodziców. - powiedział wzruszając ramionami. - A czemu pytasz? - zapytał po chwili.

- Wiesz. To nie jest tak że byłem martwy przez dość długi czas i teraz zabicie mnie nie jest tak banalne jak wbicie mi noża w serce. - powiedział spokojnie Jonathan. - Ależ oczywiście że się położę. - powiedział gdy odsunęli od siebie głowę.

Frey po pewnym czasie usiadła na murku. Zaczęła się rozglądać.

- Wciąż chcesz mnie zabić? - zapytał Jonathan. - To się prześpij. - powiedział Law.

- Starzy starali się ukrywać takiego mutanta jak mnie więc nie. Nigdy. - powiedział.

((W sumie bardziej rysunek bo zdjęć nie mają w LOTR )) Frey chodziła po rynku rozglądając się, nie zwracała na siebie zbyt wiele uwagi, do nikogo nic nie mówiła, od nikogo nic nie chciała. Po prostu, spacerowała.

Jonathan uśmiechnął się. - Ciesze się że cię pamiętam... - powiedział. - Uroczo. - powiedział Law do dziewczyny i pogłaskał ją.

Chłopak spojrzał na dziewczynę. - Już zapytałaś. Ale tak możesz. - powiedział.

((To, gdzie jest moja postać? Bo nie wiem czy jest tu z nimi czy gdzieś indziej :/ ))

- Okej. - powiedział Zero. Przeciągnął się i wziął jedną z butli.

((Nie uzna, powyżej doby przerwy nie uznaje za spam))

((Aligatory nie żyją na takich wyspach ._. )) Woody obudził się, rozejrzał się i westchnął. ((Jak się z kamienia zrobi garnek to przy pomocy kilku mięs z użych kul-pająków i jagód Woody może zrobić Potworną Lazanie. Pozdro dla tych którzy wiedzą o co chodzi))

((Sorry że nie pisałem ale leżę w domu z gorączką 39 stopni Mogę mały skrót otrzymać? )) Frey siedziała przy stole pijąc jedno piwo od długiego czasu. Nie odzywała się więc nie zwracała na siebię uwagi.

- Szukanie ich nie było takie łatwe. - powiedział.

- Jesteśmy. - powiedział do Ethana gdy dotarli.

Gdy znaleźli się na plaży a zarys obozu stał się widoczny Woody uśmiechnął się. - Jak was nie było zrobiłem ognisko. - powiedział.

- No cóż, to wasza sprawa dlaczego on nosi cię na rękach ale cóż. Ruszmy się. Wolę nie biegać tu po nocy. - powiedział Woody. (( Najsilniejsze ogniwo co? Na pewno? ))

Imię: Freylith (jak dla niej samo Frey wystarczy) Nazwisko: Neithan Wiek: 26 lat Charakter: małomówna (usłyszenie od niej słowa innego niż tak lub nie jest niezwykle rzadkie, a czasem i takowe są niespotykane), nie ma większych problemów ze słuchaniem rozkazów, stara się nie mieć z nikim negatywnych stosunków. Nie jest wroga do nikogo tak w zasadzie. Ma, może i głupią, wiarę w fakt że każdy może być dobry. Często błądzi z głową w chmurach Rasa: człowiek Płeć: Kobieta: Wygląd: Około 180 cm wzrostu, brązowe oczy. Nie ma takiego miecza tylko miecz półtorak. Jest w pewnym stopniu albinosem dlatego jej włosy są białe a skóra tak jasna. Ma co prawda nieco pigmentu w oczach i w skórze resztki. Specjalizacja: Wojownik lekko zbrojny. Umiejętności: Szermierka, jazda konna (w tym walka na koniu) Historia: Frey urodziła się w Rohanie, w normalnej rodzinie. Zawsze była zamknięta w sobie i często wolała czytać niźli bawić się z dziećmi, jako iż jej ojciec był żołnierzem poszła w jego ślady, nigdy nie nabawiła się traumy gdyż jej ojciec nie zginął w szczególnie dramatyczny sposób. Ot zwykły człowiek zabrany przez kostuchę w sędziwym wieku. Podobnie zresztą jak jej matka. Od osiemnastego roku życia jest strażniczką chociaż chętnie zwiedziła by świat. Mam nadzieje że się nada.

Woody spojrzał na dziewczynę. - No. Twoje nogi wydają się być sprawnę. Raczej dasz radę. - powiedział.