Mephisto The Undying

((Ale wiesz że oni są odcięty przez barierę? )) - Wiem gdzie jest twoja panienka. - powiedziała Kobieta. - Pobawmy się z w chowanego! Z nimi wszystkimi! - krzyknęła wesoło dziewczynka i wskazała na rodzinę Sairigora.

- Dawaj. Uderz mnie. - powiedziała i wstała. ((No ale chcę się pobawić. Ona nie ma złych zamiarów, ona chcę się pobawić xD ))

((W zasadzie to ta dziewczynka ma podobny poziom siły jak Dante, ale ma 10 lat i jest człowiekiem, ale nie musisz tego opisywać xD )) - Tak jest o wiele zabawniej. - zaśmiała się kobieta.

((Ta dziewczynka z nim nie walczy tylko chcę się z nim bawić w dom xD )) - O nic, znaczy nam. Szefowa chcę przetestować jak Law opanował jej zabawkę. - powiedziała.

- Czy ja wiem. Lorence oraz Emily są najsłabsze a pokonały kogoś kto pokonał najsilniejszą osobę w twojej rodzinie. A Law, czyli koleś który jest 4 w rankingu siły waszej rodziny walczy z najpotężniejszym przeciwnikiem. - stwierdziła.

- Mam was doprowadzić żywych do miejsca przeznaczenia. Obecne statystyki to: Jonathan został pokonany przez Lorence i Emily, Annie bawi się z tym szefem waszego rodu. Law walczy z naszą mistrzynią a ja dyskutuje z wami. - powiedział.

- No chyba że tak. - stwierdziła. - Ale i tak się nie zgadzam. No może kiedy indziej. - powiedziała.

- Dwóch na jedną kobietę, nie zgadzałam się na trójkąt. - powiedziała.

- Czemu was jest dwóch? - zapytała po chwili.

Mroczna elfka westchnęła. - Najgorszy oponent ever... - powiedziała zrezygnowana.

- Jaką formę fizyczną ma twój boski dar? Jeśli jest mieczem to wtedy mogę spróbować. - powiedziała siadając na fotelu i zakładając nogę na nogę.

- Dlaczego moim przeciwnikiem musi być koleś który chcę mnie poderwać. - zrobiła facepalma. - Może i bym się z tobą przespała ale nie w takich okolicznościach, obecnie jesteśmy wrogami jakby nie było. - powiedziała.

Kobieta strzeliła facepalma. - Jestem mrocznym elfem z nordyckiej mitologi, nie wiem wygooglować to sobie mogłeś. - powiedział.

- Nie jestem aniołem. W zasadzie to pochodzę z religii nordyckich. - powiedziała. - Jestem Svartálfar - powiedziała. - I pochodzę z Svartálfaheimr. - dodała

- Trudno poruszać się z taką gracją na wysokich obcasach. - powiedziała kobieta. Po chwili pod Dantem pojawił się krąg magiczny z którego wyleciały kolce, spore, odpowiedniej długości by nabić na nie jakiegoś człowieka. Wyglądały w sumie jak ciernie ale na pewno nie były z drewna.

Kobieta stała przebita przez pewien czas. - To było bardzo niegrzeczne. - wysyczała przez zęby. Pojawiła się przed orłem, złapała go za ogon i rzuciła nim w ziemię. Wymusiła powrót do jego normalnej formy i stanęła mu na brzuchu, a że jej szpilki były z metalu , były ostre i miały jakieś 15 cm to wbiły się w jego brzuch. - Dziękuje że mnie uświadomiłaś kim jestem. - powiedział.

- Ja tęskniłem za czymś czego nie znałem... teraz wiem że to byłaś ty. - powiedział. Po chwili za Dantem pojawiła się kobieta i przy pomocy zaklęcia oblała go wodą. Potem znowu zniknęła.

- Nie zostawię. - powiedział.

- Wiesz, masz trochę zbyt wiele ognia. Nie będzie ci przeszkadzać jeśli się go pozbędę? - zapytała z niewinnym uśmiechem. Po chwili zniknęła w kłębie dymu. Zbroja Jonathana zniknęła. - Przepraszam... za wszystko czego dokonałem... - powiedział.

- Jesteś... jedynym jasnym wspomnieniem jakie mam... - powiedział.

- Ja... naprawdę... cię pamiętam... Lorence... - powiedział.

- Wierze ci... coś mi mówi że nie kłamiesz. - powiedział. - Poza tym... ja... pamiętam tę twarz... tę zalaną łzami... - powiedział. - Ja cię znam... nawet zaczynam pamiętać... - powiedział.

- Nie chcę z tobą walczyć. - powiedział.

Jonathan spojrzał na dziewczynę. Wyciągnął miecz z ziemi i podszedł do Lorence. Wbił miecz przed nią. - Poddaje się. - powiedział.