Pawlex
-
Zawartość
1057 -
Rejestracja
-
Wygrane dni
1
Wszystko napisane przez Pawlex
-
Victor wziął od chłopaka rozpiskę, lecz jej zawartość zbytnio go nie interesowała. Słońce co prawda było dokuczliwe, jednak wampir nie robił nic aby ograniczyć dopływ światła na jego ciało. Często sprawdzał jak długo wytrzyma nim będzie się musiał schować w zimnym i przyjemnym cieniu. Szedł za resztą, chcąc dowiedzieć się z kim będzie dzielił domek.
-
Wampir przeciągnął się i ziewnął ospale słysząc to co dyrektorka miała do powiedzenia. - Czy mi się wydaję czy z roku na rok mówi tą samą kwestię? - Zapytał sam siebie drapiąc się po bliźnie na głowie. Chłopak wstał i ruszył ku wyjściu, tak jak poinstruowała dyrektorka.
-
Victor otworzył drzwi do jadalni. Powoli, przez co te wydały bardzo nieprzyjemny skrzyp. Ubaw miał z tego spory. Rozejrzał się po wszystkich zgromadzonych, wyczytując z kim miał do czynienia. Po rozeznaniu podszedł do stolika które jeszcze było wolne. Jego szyję solidnie ścisnął jego pupil Wężu. Spoczął na siedzeniu i zaczął miziać go po głowie, wzrok kierując na tych którzy byli wilkołakami.
-
Imię: Victor Nazwisko: Azturas Wiek: 19 lat Rasa: Wampir Rodzice: Ojciec wampir, łowca wilkołaków. Matka człowiek. Zmarła przy porodzie. Zwierzę: Wąż smugowy "Wężu" Wygląd: Dobrze zbudowany wampir o bladej karnacji (jak to wampiry). Włosy czarne, średniej długości lecz tylko po lewej stronie czaszki. Prawa strona została wygolona z powodu wielkiej blizny przechodzącej od potylicy aż do brody. Wzrost 185 cm. Oczy czerwone niczym krew którą się żywi. Ubrany w wojskowe spodnie, glany i czarną koszulkę bez ramiączek. Na całym ciele posiada tatuaże o jakże oryginalnej treści "Ha Ha Ha" Charakter: Najbardziej ekscentryczny wampir w tej części świata. Przesadnie agresywny, często szuka okazji do bitki. Najlepiej z wilkołakami którymi gardzi z całego swego czarnego serca. Ojciec skutecznie nauczył go radzić sobie z tymi odmieńcami. Mimo iż jest nadpobudliwy to cieżko wyprowadzić go z równowagi (zwykle wyprowadza się sam). Info dodatkowe: Obrzydza go zapach skoszonej trawy. Często sięga po papierosy.
-
- Myślisz że będzie chciała grać w rozbieranego? - Lacus zapytał Mauriela, chociaż brzmiało to tak jakby mówił do samego siebie. Jakby nigdy nic ruszył za lecącą kulką.
-
- Słyszałeś to? Będziemy mieli nowego gracza do kart! - Krzyknął klaszcząc w dłonie. - Anioł, demon i duch. Takie trio może zapanować nad całym sanktuarium
-
- Ech...kobiety. Dlaczego gdy dzieje się coś złego musi być w to zamieszana kobieta? - Rzekł, kierując wzrok ku ziemi. - Co by było gdyby Diablo, Mefisto i Baal byli kobietami?
-
- Czy to oznacza że teraz zostaniemy siewcami sprawiedliwości? Mścicielami którzy zlikwidują złych panów i udaremnią ich niecne czyny? Demon odwrócił się na pięcie i wrócił do Mauriela i ducha. - Powiedz nam dziewuszko kogo mamy szukać. Kto cię zgwałcił, zabił i zgwałcił?
-
- Skoro byłabyś opętana przez demona to nic dziwnego że cię zabili - Stwierdził, trzymając się za brodę. - Wygląda na to że ci ludzie są dobrzy a nie źli. Sprawę uważam za zamkniętą! Lacus zaśmiał się i podskakując skierował się w stronę wyjścia, dając wrażenie jakby już kompletnie nic go nie obchodziło.
-
- Zgwałcili, zabili i jeszcze raz zgwałcili? - Zapytał z głupkowatym śmiechem. Spojrzał następnie na Mauriela. - No co? Musiałem...
-
- Co ona tam mamrocze? - Zapytał anioła nadstawiając słuch. Mówiła zbyt cicho aby mógł wychwycić z tego coś sensownego. - Może zdobędziesz się na to aby powiedzieć jej że zawsze może podwyższyć głos
-
- Oto i nasza zguba! - Krzyknął zachwycony biorąc słoik. Wręczył go Maurielowi. Właściwie to wepchnął mu go do rąk. - Czyń honory aniołku. Jeżeli wyczuje kim jestem na pewno się wystraszy i sobie pójdzie
-
- Dobra - Lacus odpowiedział jak gdyby nigdy nic i wrócił do przeglądania słojów. - A jak skończymy przesłuchanie to zaopiekuje się jej biedną duszyczką - Dodał złośliwie.
-
Lacus wybuchł śmiechem słysząc pogróżki. - Czyżby? Możesz spróbować...tylko spróbować! - Krzyknął po czym rzucił w niego wszystkimi słojami którymi żonglował.
-
- Wybacz Maurielu. Są rzeczy którym nie dam rady się oprzeć - Odparł. Demon wziął kilka słojów i zaczął nimi żonglować. - Więc...którym kolorem zająć się najpierw?
-
Lacus wstał i otrzepał swój strój. Spojrzał na słoiki które sprawiły że jego serce zaczęło bić szybciej. - Dusze ludzi podane na srebrnej tacy...grzechem byłoby ich nie pochłonąć - Powiedział do siebie idąc w ich stronę jak zahipnotyzowany.
-
Demon z zaciekawieniem podszedł do miejsca z którego emanował dziwny dym. Zaczął tupać w deski aby je zniszczyć i dostać się do tego czegoś.
-
- A może pamiętałeś o dniu nóg? - Odparł rozbawiony. Po chwili arlekin wyrwał nienaruszoną połówkę drzwi i wszedł do środka. - Halo? Jest tu kto? - Zapytał rozglądając się po pomieszczeniu.
-
- W sumie masz rację, to zły pomysł Demon szedł za aniołem kiedy w oczy rzuciła mu się chata. Dom w takim osamotnionym miejscu mógł skrywać coś ciekawego. Lacus złapał Mauriela za ramię i skierował rękę w stronę chaty, pokazując ją palcem. - Widzisz to? Jest ciemno, brzydko i pada deszcz. Mamy prawo się wprosić! Arlekin z uśmiechem podreptał do drzwi domostwa i zapukał. Czekał podniecony na jakąkolwiek reakcję.
-
- Ej ej ej, lisem jestem tylko w poniedziałki. Dzisiaj nie jest poniedziałek prawda? - Zapytał idąc za aniołem, uważając aby nie stracić go z oczu. Zła pogoda dawała się we znaki. - Myślisz że można udomowić zombie? Mielibyśmy całą hordę sługów którzy służyliby nam na wieki
-
- Jeżeli ci kultyści czczą moją skromną osobę to będzie to miła odmiana Demon z powrotem przyjął postać człowieka. Jego ubranie znów było całe i nienaruszone. - Skoro trupy wstały to na cmentarzu musi być tam bardzo tłoczno - Skomentował pomysł Mauriela. - Ci wojacy pewnie zostaną zjedzeni. Może my się tam rozejrzymy?
-
Lacus chodził po trupach dokładnie im się przyglądając. - Jakiś pomysł dlaczego postanowili wrócić na ten świat? - Zapytał swojego towarzysza. - Coś musiało im w tym pomóc. Nieboszczyki nie wychodzą sobie od tak
-
Lacus spojrzał w stronę z której dobiegał głośny krzyk wojownika. - Zawsze mogłeś użyć łuku i ściągnąć to bydle z dystansu. Teraz będziesz mieć wieczność by przemyśleć gdzie popełniłeś błąd - Skomentował złośliwie. Trzymanego trupa którego używał jako broni rzucił w ożywieńca plującego kwasem. Owa ciecz nie powinna przeżreć nawet jego skóry ale wolał tego nie sprawdzać.
-
- Te zombie wydają śmieszniejsze odgłosy niż żołnierze Azmodana - Skomentował śmiejąc się pod nosem. Demon powoli ruszył w stronę chodzących trupów. Traktował je bardziej jako worki do bicia niż jakiekolwiek zagrożenie. Pierwszego zombie na jakiego się natknął złapał za nogę i zaczął ciskać nim w innych ożywieńców.
-
Lacus nie miał zamiaru czekać aż "straż" w tej wiosce ogarnie się i stawi czoła żywym trupą. Przeszedł przez bramę którą zamknął za sobą i czekał aż powolna i zgniła zgraja zbliży się jeszcze bardziej.
