Youkai20

Rzucę byle co - to hotel na Manehattanie, w którym zatrzymała się Rarity (z odcinka "Rarity Takes Manehattan").

B

A co do miejsca - korytarz(e?), drzwi i sporo błękitu - Fabryka Pogody?

Chyba mała literówka się tu wkradła, pewnie miało być sprawdzianu.
i jeszcze pewna, hm, niech będzie z braku lepszego słowa nielogiczność

nie zaprosiłem go do Ligi, wybrałem opcję wspólnej nauki, więc chyba nie powinno mi się to pokazać...

czy puzzle przedstawiają wejście do jednej z klas uniwersytetu Flima i Flama?

Ze spa w Ponyville?

To pomieszczenie tyciusie, lub wielki budynek...
...może to pokój Luny, bądź Celestii gabinet...
... Nie wiedząc co to za miejsce odpowiem tak właśnie:
... wciąż nie mam pomysłu, Starlight mnie za to w gębę trzaśnie.

a jeśli chodzi o miejsce... może to ratusz w Ponyville?

Tylko nie mówcie o nim Starlight Glimmer, bo skończy jak Twilight, gdy odkryła Wikipedię i nie będzie więcej puzzli  

Sweetie Belle, ponieważ wraz ze Scootaloo zapewniała w ten sposób "przykrywkę" dla Apple Bloom. Udawała, udawała... aż w końcu zasnęła naprawdę. Tak to już jest, gdy się długo leży w łóżku...

Może... Dla dzieci państwa Cake?

3 godziny temu, Stormy Mood napisał:

troszeczkę szybko się to skończyło, ich pierwsze kroki w tej przyjaźni mogłyby być ciekawe

no i Spike, nie zapominajcie o nim!  

jako jedyny... znowu. Podobnie było np. na konkursie Halloweenowym w dziale Starlight Glimmer. Oj chyba konkursy w działach postaci umierają.

Chwilkę to zajęło, bo na hasło "problemy z grzywą" stanęła mi przed oczami Rarity, ale przypomniałem sobie, że jeśli chodzi o księżniczki, to Cadance (w czym nawiasem mówiąc wydatnie "pomogła" jej wspomniana Rarity właśnie) 

https://www.epicgames.com/store/pl/product/super-meat-boy/home

W odcinku pt. Flight to the Finish", gdyż była rozgoryczona (próbowała latać, ale jej małe skrzydła nie były w stanie utrzymać jej w powietrzu - bardzo przykra scena nawiasem mówiąc).

Applejack w odcinku pt. P.P.O.V.

jest to fanfik, który udowodni, że nic nie jest takie, jakim się wydaje na pozór. Mamy więc pyskatą nastolatkę, której, szczerze mówiąc, nie polubiłem. Dlaczego? Ano dlatego, że zdaje się być nikim więcej, jak rozwydrzonym bachorem, który głęboko ma relacje z własną matką i ogólnie najbliższym otoczeniem. Główna bohaterka jest klaczą, która ostentacyjnie ignoruje rodzicielkę, że-niby-taka-z-niej-twarda-sztuka, gdy zaś nikt na nią patrzy, tnie się swoim ulubionym - niech będzie - kozikiem, co przejawem odwagi raczej nie jest. "Urgh - pomyślałem sobie - ależ się zaczyna". "Rozbita" rodzina i bohaterka, której nie da się lubić. "Piękna" to opowieść, wprost "idealna" do przeczytania w Wigilię. :/  I tak mi się jakoś wydawało, że będzie to historia, której przeczytania (niespodziewanie) pożałuję...  Lecz teraz wracamy do początku, wszystko ma tu bowiem drugie (a nawet i trzecie) dno, wszystko jest grą pozorów, skąpaną w odcieniach szarości. Błyskawicznie okazuje się zatem, że Loos (czyli główna bohaterka) słusznie(!) czuje nienawiść do matki, ta zaś pod płaszczykiem stoicyzmu i jowialności, skrywa inne oblicze. Jest to oblicze zdruzgotanej katastrofą z przeszłości, chorej postaci, która dawne, świetne relacje z córką zastępuje fluoksetyną i barbituranami. W młodej-gniewnej kipi więc furia, która musi znaleźć ujście. I szybko znajduje, czarę goryczy przelewa bowiem sposób traktowania pewnego bohatera z dawnych, acz nieodległych czasów, który przez lata utracił wszystko co miał. A także daleko posunięte chamstwo mieszkańców Ponyville. Do tego momentu czytało mi się bardzo fajnie, ale następne wydarzenia były dla mnie niestety nad wyraz oczywiste i mdłe, zmieniając na gorsze odbiór niezłej bądź co bądź całości.
Otóż nasza bohaterka zamierza się zemścić. A właściwie wymierzyć sprawiedliwość, tak jej się w każdym razie wydaje. Nie lubię zbędnej nienawiści, przemocy i złych zakończeń. A nietrudno chyba domyślić się, nawet czytając ten komentarz, w jaki sposób skończy się całość. Powiem tak - Loos z jednej strony może i ma rację, w Ponyville pełno jest wszelkiej maści gwałcicieli, pedofilów (pedofilek!), morderców i potworów-od-cierpień-żony (nawiasem mówiąc - gdzie się podziało to przytulne, będące jakby sercem przyjaźni miasteczko) i to takich, którzy są na bakier z prawem... Ale!
Loos od tego "miejsca" jakość przestaje być wiarygodna. Dowiadujemy się na końcu o jej depresji i przemożnej chęci pożegnania się z tym łez padołem, lecz nie tłumaczy to wg mnie najlepiej tkwiącej w niej furii.
Meus occidere te quia vindice semper erit? - pyta w którymś momencie klacz.
To ja na to rzeknę - Ultio doloris confesso est.
Znacznie, hm, wykwintniej byłoby, gdyby Loos jednak pohamowała swą żądzę, wszak miała w sobie jakiś ślad empatii. Choć z drugiej strony może właśnie dzięki tej kropli dobroci zrobiła, co zrobiła... tu pozwolę sobie pominąć wręcz kuriozalne sceny zabójstw - ja wiem, że memento mori, więc jak mus zapłacić gardłem, no to mus, ale że wszystko jej się udawało z dziecinną łatwością, a i całość zajęła jej chwilę (niemal bez wyrzutów sumienia!) ... co ona jest - Hitman jakiś?
Hm, powiem na koniec tak:
Był to fanfik, którego nie potrafię chyba ocenić obiektywnie - z jednej strony czerpałem przyjemność (na przyszłość - przydałoby się więcej opisów/czy tam "bogatsze" opisy i pewien, hm, dystans pomiędzy jedną "sceną", a drugą... można się nieco pogubić, gdy wszystko tak prędko prze ku końcowi) z pełnej dziwnego napięcia treści, z drugiej, kręciłem głową na decyzje bohaterki i ziewałem niemal, czytając (w mojej opinii) jej nudne listy.
      
"Lepiej dawać jest niż brać..." uczy, aby pamiętać o śmierci, bo w każdej chwili nadejść może.
***
Cóż w takim razie mogę rzec na koniec... Dum vivimus, vivamus.     

***
A tymczasem ja może wreszcie wezmę się za "Best Gift Ever", bo zapowiedziałem sobie, że świąteczny odcinek specjalny to zobaczę dopiero "when the time is right"