Equestria: Ucieczka łowców

[Arcybiskup z Canterbury]

Kanały ciągnęły się nieprzerwanie, a czas płynął. W pewnym momencie Arrow zatrzymał się.

- Słuchaj... Możliwe że jesteśmy pod Canterlotem. Widzisz te drzwiczki, o tutaj? Księżniczki mają tu drogę ewakuacyjną... Tak może być.

[wiej007]

-Możemy je sprawdzić jak chcesz.

[Arcybiskup z Canterbury]

- No to już - rzekł Arrow. Przed nim znajdowały się jedynie cegły, odróżniające się tylko kolorem. Były jaśniejsze.

[wiej007]

Postanowiłam zaryzykować i wejść tam.

[Arcybiskup z Canterbury]

Cegły zgrzytnęły po pchnięciu i... Odsunęły się, ukazując skryty w mroku korytarz.

- Nie ma tam bezpieczeństwa - syknęły szczury. - Zginiecie, jeśli tam wejdziecie. Jeśli tam wejdziecie, umrzecie. Zabiją was, jak zabijają nas. Chcecie śmierci? Czy jej chcecie? My, mali, mamy honor. Nie jesteśmy plugawi. Tak o nas mówicie. Tak nie jest...

[wiej007]

-A więc co tam jest? Skoro rządzicie kanałami i obserwujecie je całe to wiecie co tam jest... odpowiedzcie. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Wy tam jesteście. Wy. Wiemy wiele, choć jesteśmy mali. Jesteśmy mali, ale wiemy wiele. Tacy jak wy tam zamieszkują. Żadni z nich wasi przyjaciele. Zmęczą i zabiją. Wiedzą co wyście zrobili.

[wiej007]

-Krótko mówiąc to jest wejście do zamku księżniczek chroniony przez straż... Arrow, jesteśmy wymęczeni musimy odpocząć, lepiej się tam udajmy po odpoczynku w starej gildii złodziei.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie możemy tutaj zostać? Nie chce mi się nigdzie już iść. Tutaj nikt od bardzo dawna nie wchodził - rzekł pegaz.

[wiej007]

-Skoro tak bardzo chcesz.... -powiedziałam siadając przy ścianie  by przy niej odpocząć.

[Arcybiskup z Canterbury]

Arrow położył się, i skuliwszy się w kłębek zamknął oczy. Szczurzy strażnicy przystanęli pod ścianami, zachowując bezpieczny dystans od kucy i nie przestając obserwować.

[wiej007]

Nie wiedząc dlaczego przytuliłam się do Arrowa i stworzyłam wokół nas pole ochrone. Może te szczury miały swój... "honor" ale nie chciałam iść spać obok nich bez zabezpieczenia.

[Arcybiskup z Canterbury]

Arrow położył głowę na grzbiecie Somady. Mimo pola, czerwone, świecące, szczurze oczka wciąż budziły niepokój. W końcu jednak i Somadzie udało się usnąć. W śnie widziała twarze. Nie czuła że jest w swoim ciele. Po prostu oglądała obliza różnych kucy napotkanych w życiu - Veritasa, Twirael, a nawet lorda przez którego trafili do więzienia.

[wiej007]

Nie wiedząc dlaczego... czułam spokój... ciągle wpatrywałam się w postacie które widziałam na tej oazie spokoju.

[Arcybiskup z Canterbury]

Nagle wszystkie kuce zniknęły. Pustka, ciemność i jeden zielony punkt przed klaczą. Punkt wzrósł i oto przed nią stał Veritas. Spojrzał Somadzie w twarz, a potem nakreślił coś kopytam na piasku, bo to właśnie on ich teraz otaczał. Alicorn jeszcze raz spojrzał na Somadę, po czym odwrócił się i odszedł powoli. Nim klacz zdążyła za nim ruszyć, zniknął za horyzontem. W miejscu gdzie stał przed chwilą, widniał półksiężyc. Somada obudziła się.

[wiej007]

Lekko poniosłem głowę gdy się obudziłam, przez moment się rozglądałam po czym ponownie spróbowałam zasnąć.

[Arcybiskup z Canterbury]

Ale sen nie był już tak łaskawy dla Somady. Zupełnie inaczej sprawa się miała z Arrowem - pegaz chrapał głośno, odwrócony na bok. Chwilę zajęło Somadzie zorientowanie się w sytuacji. Kamienie, podziemia, kanały, opuszczone, małe drzwiczki, czerwone oczka... Szczury.

[wiej007]

Sprawdziłam czy bariera jaką postawiłam nadal się utrzymuje po czym starałam się spać dalej.

[Arcybiskup z Canterbury]

Arrow obudził się i spojrzał przez barierę.

- Ciągle się gapią - warknął z irytacją. - Skoro i tak już nie śpimy... Ruszmy się i chodźmy już ostrzec Księżniczkę. Nie chciałbym spotkać na jej miejscu tej pary plugawych nieboszczyków.

[wiej007]

-No dobrze... -powiedziałam z lekką niechęcią gdyż... nawet fajnie było się przytulić do Arrowa- To ruszajmy.- powoli zaczełam wstawać po czym za chwile chciałam wyłączyć barierę.

[Arcybiskup z Canterbury]

Szczury dalej czuwały, nie ruszywszy się milimetr ze swoich pozycji.

- Szkodniki idą. Szkodniki wychodzą. Szkodniki już nam nie zaszkodzą - wyszeptały cienkie i upiorne głosiki. Arrow otwarł drzwi z trudem. Kolejny korytarz, węższy i o niższym stropie ział ciemnością.

[wiej007]

Westchnęłam widząc kolejne szczury które mówiły zagadkami. Weszłam  w stronę drzwi.

[Arcybiskup z Canterbury]

Podłoże korytarza było suche, w odróżnieniu od kanałów. Arrow zamknął drzwi za sobą i towarzyszką, po czym bez słowa ruszył za Somadą. W pewnym momencie, po kilku minutach marszu klacz potknęła się o coś. Przeszkoda. Czyżby były to... Schody?

[wiej007]

Wyczarowałam ze swojego rogu światło by lepiej widzieć i zobaczyć ową "przeszkodę".

[Arcybiskup z Canterbury]

Wzrok potwierdził przypuszczenia klaczy. Wąskie, choć łagodne schody wiły się spiralą w górę. Pełno było tu pajęczyn, które wisiały smętnie z sufitu. Światło spłoszyło ich lokatorów i budowniczych, którzy zwiali w szczeliny między kamieniami. Arrow wzruszył ramionami i kiwnął głową.