Wizio

- Czy ukrywanie się przed nią ma jakiś sens? Ona jest wszędzie i nigdzie. Powiem, że już czuje się lepiej.

Zapukałem drzwi chcąc zwrócić jej uwagę.

Postanowiłem udać się do biblioteki i zobaczyć co z Twilight.

- Zobaczym, zobaczymy - sprostował jeden z najemników biorąc kolejnego łyka z butelki.

Wstałem z uśmiechem. Postanowiłem wyjść na miasto zobaczyć czy coś się zmieniło.

Chwilę delektowałem się smakiem po czym postanowiłem się położyć. Byłem zmęczony po "drobnej" imprezie i miałem nadzieję, że nikt mi nie przeszkodzi.

Ucieszyłem się na ten widok. Podszedłem do jednej z siatek i wyjąłem 2 marchewki i jabłko po czym zabrałem się za jedzenie.

- Kto wie. Może nawet ktoś nas nie wrócić z polowania bo orki zrobią z niego sieczkę.

Bez zastanowienia wszedłem do niej i zacząłem się myć. Miałem ochotę po tym na kilka jabłek.

Spojrzałem jeszcze raz na perfum. - Może kiedyś mi się przyda - pomyślałem napuszając wodę.

Zignorowałem perfumy i postanowiłem się wykąpać.

Podniosłem je z ziemi i wszedłem do środka. Miałem nadzieję się umyć po tym wszystkim.

- Dziękuje! - krzyknąłem w duchu biegnąc w stronę domu.

- Tak nic mi nie jest!

Podszedłem bliżej Twilight. - Wiem, że to głupie ale mogę cię prosić abyś mnie stąd wyteleportowała? - powiedziałem szepcząc jej do ucha.

- Cóż kto jak woli.

- Nie chodzi mi o niego, chodź nie wiem dlaczego Celestia pozwoliła mu tu przyjść. Ogólnie wolę sobie usiąść na kanapie i poczytać niż szaleć na dziwnej imprezie.

- Pani Marino - powiedziała spokojnie Apple Bloom. - Żyje się tylko raz - po tych słowach zaczęła biec i skoczyła razem z paralotnią. Leciała kilka metrów po czym spadała. - Nic mi nie jest! - krzyknęła klaczka z dołu.

- Nie za dobrze. Nie lubię za bardzo imprez ale jakbym wyszedł to złamałbym Pinkie serce, więc muszę tu zostać.

- Jestem ciekaw czy w to miast jest dla chorych psychicznie - pomyślałem spoglądając na Pinkie.

Każdy japoński piechur miał bagnet i jak już mówiłem nóż na bazie katany. Mam w domu taki i znam jego historię, więc mniej więcej wiem.

- Dlaczego się na to zgodziłem - zapytałem sam siebie w myślach przyglądając się gościom. - Jaki ja jestem głupi - dodałem po chwili.

- Cóż Alicornów jest mało, więc szkoda ich zabijać - sprostował jeden z najemników. - To jednak świadczy o tobie i o twojej woli walki.

Dobra major rozumiem, że to może być dla ciebie niehonorowe zachowanie, lecz nie zapomnij, że to była i jest inna kultura. Dla nich to było normalne i honorowe, a dla nas zwykłe posyłanie ludzi na śmierć. Każdy kraj ma swoje własne zasady i tradycje, które utrzymują się przez tysiące lat. Japońscy samuraje itp. mieli odzwierciedlenie na ich taktykę podczas drugiej wojny światowej. Chodzi mi głównie o maskowanie się, chowanie się w kontach i posiadanie katany. Każdy żołnierz wtedy posiadał katanę lub mały nożyk zrobiony na jej podstawie.

- My też nie wiemy - powiedziała Apple Bloom z rozbawieniem. - Musisz się chyba oprzeć na tym drążku czy czymś.