Wizio

- Nie rozmawiajmy o tym...

- Ta... trochę za bardzo im dopiekałem jak nie były sobą - powiedziałem siadając na kącie łóżka i delikatnie głaskać po grzywie ją.

- Nightmare Moon wróciła, porwała was, zaczarowała was. Atakowałyście mnie, a potem tak kilka razy, aż ją wygnałyście. Proste i w skrócie.

- Długa historia... ważne jest to, że nic ci nie jest. Nic się dla mnie nie liczy.

- Witaj Applejack - powiedziałem z lekkim uśmiechem patrząc na nią. - Jak się spało?

- No dobra marudo - uśmiechnęła się patrząc w sufit.

Nic tam nie było. Może śmiechy oznaczały nową przygodę? Kto wie?

Z Applejack na grzebiecie wszedłem do domku zamykając za sobą drzwi i położyłem ją na swoim łóżku po czym sam ułożyłem się obok niej. Byłem zmęczony, wiec zasnąłem.

- Drugi Bic Mac. Małomówny - powiedziała z uśmiechem parskając.

- Sporo... za sporo - podsumowała.

- Właściwie to... wszystkim co się działo przez te tygodnie.

- Dobra je*** to... - pomyślałem wychodząc z naszej "kryjówki"

Wziąłem Applejack na grzbiet po czym zszedłem z rydwanu. - Dzięki... - rzuciłem idąc do swojego domu.

< Pisałem do cholery, że świeca jest obok wejścia, a ty nawet nie raczyłeś jej zapalić '_' > Sofa była bardzo wygodna i właściwie po chwili już słodko drzemałeś. *** Obudził cię kolejny śmiech, lecz było to już nad ranem, a on nie brzmiał tak strasznie ja wtedy, lecz nadal mógł budzić grozę.

Ta się tylko zalotnie uśmiechnęła po czym związała włosy układając je w trochę większy ład i położyła się na kanapie zerkając raz po raz w twoją stronę.

Miałem wielką nadzieję, że dojdzie do siebie. Też miałem drobną nadzieję, że nic nie zrobią na moją cześć. Już i tak miałem dość problemów z imprezą Pinkie.

Przeszukałeś dom co nie zajęło ci długo i nie znalazłeś nawet śladu po obecności Pinkie. Jednak cały czas czułeś... obco i nieswojo.

- Coś nie tak? - powiedziała zdejmując na chwilę gumkę z włosów dając im wolność.

Chichot nie miał określonego źródła. Roznosił się echem po twoim domu. W końcu chichot ustał, a zamiast niego pojawił się śmiech... upiorny, straszny i mrożący krew w żyłach śmiech...

- To wiem - uśmiechnęła się chytrze w twoją stronę.

- I... one... całują się? - zapytała odwracając się do ciebie.

- Cóż wychowałam się w dość zamożnej i bogatej rodzinie, która była kupcami. Uczyłam się w dobrych szkoła, zdawałam je i zdobyłam pokaźne wykształcenie, lecz oni kazali mi iść w rodzinną tradycję i handlować. Pewnego dnia gdy matka wyjechała z kolejną dostawą została napadnięta przez bandytów. Najpierw ją wykorzystali jak jakąś tanią zdzirę, a potem zabili. Mi udało się uciec, lecz czułam smutek... Razem z ojcem musiałam sobie radzić, lecz ten wkrótce zachorował i dał mi wolne kopyto. Pozwolił odejść i robić to co chcę i tak uczyniłam. Przenosząc się do Equestrii dołączyłam do bandytów, gdzie była dobrze ci znana pani burmistrz. Jednak banda szybko się rozpadła, a większość z niej została zapuszkowana. Razem z Smoothy postanowiłyśmy założyć osadę, która jest do dziś.

- My zebry jesteśmy bardziej przyzwyczajone do klimatów tam panujących. Tak samo jak wy przyzwyczajeni jesteście tu. Jeśli chcesz i masz czas jak i chęci to mogę o sobie opowiedzieć.

Wchodząc do domu poczułeś się tak... nieswojo. Czułeś zimno i ciarki, które przechodzą cię po plecach, a wiedziałeś, że twój "Ognisty Kompan" drzemie teraz na swoim grzbiecie. W pewnym momencie usłyszałeś chichot... straszny, mroczny i upiorny chichot. Nawet jeśli było ciemno mogłeś dostrzec zgaszoną obok drzwi świecę.

- Cóż... mam nadzieję, że wam się ułoży. Twoje szczęście teraz jest warze dla mnie. Jesteś tu już prawie dwa tygodnie, a tak ci się życie pomieszało. Czasem myślę, że to wszystko cię przerasta.