Wizio

- To moja słodka tajemnica - powiedziała z chytrym uśmieszkiem. - Niczego. Chcemy się bawić - powiedziały wszystkie wiewiórki naraz.

- Tego nikt nie wiem. Przyszłość jest nieobliczalna, a zmienić ją może najdrobniejszy szczegół.

Wszedłeś do sklepu i zauważyłeś, że sprzedawczyni targuje się z wiewiórką.

< O sh** ale zjeb**** z tym angielskim > Pinkie chwilę siedziała i myślała co zrobić. W końcu ponownie cię przytuliła. Wiewiórki gadały dużo, lecz gównie były to śmiechy lub po prostu Kiti nie mógł ich zrozumieć.

- Nie martw się kuzynku. Będzie dobrze.

Westchnąłem po czym powoli zacząłem zwalniać. - Dobrze, lecz jest z nią źle, bardzo źle.

Ban bo dałeś bana osobie, która dała bana dającemu bana, który również banował banującego.

Nie zwróciłem na nich uwagi tylko czym prędzej biegłem do szpitala.

- Trzymaj się skarbie... - powiedziałem cicho niosąc ją w stronę najbliższego szpitala.

- Tego NIE wiemy. Może miała w tym jakiś ukryty cel lub po prostu nie miała czasu na miłość. Ma ona wiele nauki.

- To... mogę nazwać ciebie moim Special Somepony? - zapytała Pinkie po chwili milczenia. Wycie Kitiego sprowadziło na niego jeszcze więcej orzechów.

Szybko sprawdziłem jeszcze swoje bronie. Powinienem mieć młot bojowy przy pasie oraz toporek do drewna przy prawej tylniej nodze.

Wiewiórka skakała i machała łapkami po czym pokazała na sklep spożywczy.

- Nic się nie stało cukiereczku - powiedziała z uśmiechem ruszając za tobą.

Momentalnie do niej podbiegłem po czym spróbowałem wziąć ją na grzbiet. - Trzeba ją stąd zabrać. Musi odpoczywać.

- Tak... i to wyłącznie dzięki wam - powiedziałem z lekkim uśmiechem.

- Ważne, że wam się udało. Wygnałyście tą ku... NMM.

- Wiem - powiedziała uśmiechnięta głaszcząc cię po grzywie. Wiewiórka była sprytniejsza niż twój zwierzaczek myślał i już po chwili wpadł w zasadzkę. Kiti został otoczony przez armię wiewiórek, które obrzuciły go orzechami niemal całego go nimi przykrywając i przysparzając trochę bólu. Po tym wszystkim jak nigdy nic rozeszły się.

Wstałem i w głębi duszy się ucieszyłem, lecz wiedziałem, iż tej przygody nigdy nie zapomnę. Przebiegłem kilka godzin bez wytchnienia, przekradłem się przez miasto omijając straże, zabiłem 4 strażników... patelnią oraz chyba uratowałem Equestrię. To mnie zmieniło i wiem, iż nie będę już nigdy taki sam... uśmiechnięty i słaby... Wiedziałem jednak, iż teraz muszę poczekać, aż one się obudzą.

Była to wiewiórka, której stanąłeś na drodze gdy turlała orzech kokosowy. Tylko skąd ona go miała?

- Dasz radę użyć swojego elementu? - powiedziałem podając jej go. - Proszę... to ważne.

Serce mi waliło gdy powoli odzyskiwała przytomność. Pod wpływem impulsu do niej podbiegłem. - Nic ci nie jest?

- Dziękuje... - odetchnąłem z ulgą mając nadzieję, że to jej pomoże.

Po jakimś czasie Pinkie przerwała go i bez słowa cię przytuliła. Jej grzywa, jak i ogon pachniał watą cukrową. Obok Kitiego przemknęła wiewiórka, która rzuciła go orzechem w głowę.

Chodziłeś trochę po mieście po czym dostałeś orzeszkiem w głowę.