Wizio

< a wsadź sobie w żyć te swoje igry > - Właśnie żadnego...

Applejack na te słowa zasmuciła się jeszcze bardziej. - N-nie mam - odrzekła smutnym głosem.

Chwilę szliście przez miasto, aż natrafiliście na budynek, z którego aż czuć było piękny wypieki.

- Naprawdę nie jestem zmęczona. Tylko trochę... samotna...

- To... od kogo najpierw? Z tego co wiem ty jesteś szczerości, Twilight jest magii, a Pinkie chyba radości. Zostały jeszcze trzy.

- No dobrze - odwróciłem się i poszedłem w kąt gdzie usiadłem.

< Nie marudź > - A skąd możesz to wiedzieć? - zapytała stanowczo.

- Ano jesteś. Było coś tam wartego uwagi? Piwo, złoto itp?

Na kanapie spała księżniczka Celestia. Trochę dziwnie to wyglądało, lecz każdy potrzebuje snu.

< A to szkoda > - A-ale ja nie chce - powiedziała ponownie siadając na kanapie.

Ork wyprostował się i zasalutował po czym wszedł do pomieszczenia, z którego wyniósł broń, a tam zaświeciło się jakieś światło po czym zgasło. Gdy ty wychodziłeś z groty spotkałeś twoich towarzyszy. Kilku z nich było ranny, a reszta od krwi. - Na Celestie... Udało mu się - powiedział jeden z najemników. - No nieźle jak na żółtodzioba - dodał jeden z łowców.

< Lyro ratuj > - Odkąd zeszłam do ciebie jakieś 4 godziny temu.

<*milczy* > - Nie. Nic mi nie jest. Tak jakoś wyszło...

Applejack sama była zaskoczona tym co właśnie zrobiła. - J-ja przepraszam.

Ork wstaje z kolan po czym udaje się do jakiegoś pomieszczenia. Tam słyszysz jakieś rozmowy w orkowym języku po czym wychodzi ze wspomnianą wcześniej bronią. - Proszę oto ona - powiedział wręczając ci laskę większą niż on sam. Na końcu miała kamień oraz kolorowe pióra.

Spokojnym krokiem udałaś się do domu twojej przyjaciółki. Nie było to daleko, więc nie zajęło ci to długo. Gdy byłaś już przed nim widziałaś nadal stojący królewski rydwan, lecz już bez gwardzistów.

- I tu cie zaskoczę. Nic tam nie ma. To zwykły patyk, lecz chciałbym zobaczyć jego minę na ten widok. Jak chcesz to mamy kilka owych szamańskich lasek. Może chodziarz będziesz miał dowód ich śmierci.

Wiedząc, że to nazistowskie krzyże postanowiłem rozpocząć ostrzał. Sprawdziłem jeszcze raz stan mojego Mosin Naganta po czym oddałem pierwszy strzał w pierwszego lepszego pegaza.

- Dziękuje - powiedziała i pod wpływem impulsu pocałowała cię w usta.

- Tak czy siak za kilka dni mieliśmy się stąd wynosić. Wiemy już wszystko co trzeba i mogliśmy ruszać dalej, wiec chyba odrzucę twoją ofertę.

- Kochana nie. Narobiłaś mi ciekawości, więc teraz ją musisz zaspokoić - zachichotała.

- Popłakałaby się i zamknęła w sobie - położyła ci kopytko na buzi i popatrzyła w oczy. - Będziesz musiał to wytrzymać. Proszę cię.

Wyszliście z domu i skierowaliście się w stronę miasta. Po drodze właściwie każdy kucyk się na was dziwnie patrzył.

- Nie ma sprawy. Jak już tu jesteś to możemy porozmawiać - powiedziała magią odkładając książkę na łóżko bez materacu.

- Jako generał doświadczyłem wiele starć i wraz z moimi żołnierzami mogliśmy zginąć na polu bitwy, lecz uczono mnie, że jeśli ktoś jest silniejszy niż ty i dobrze wiesz, że to przegrasz to poddaj się i módl się o jego łaskę. Pozwala to zachować honor jakim jest przegrana z własnej woli.