Nightmare

Twi również cię przytuliła.

Ucieszyła się na twój widok. Uśmiechnęła się, jakby się nie dziwiła, że praktycznie czytasz w jej myślach.

Ale wyczułeś też, że chce, abyś z nią spał. Nie chce być sama.

Dzięki włóczni wyczułeś, że Twilight przed chwilą właśnie zwymiotowała. Znowu po części krwią.

Jednak wszystko się sprawdziło. Więc jest teraz szansa, że umrze. A ty nic nie możesz zrobić.

Sprawdziło się praktycznie wszystko z twojego snu. Oprócz jej śmierci.

Nudno się zrobiło. Zauważyłeś przez otwarte drzwi, że kilka kucyków opuściło już pokój Twilight.

Niedawno się wyspałeś, więc nie mogłeś zasnąć.

Obok na stole leżał obiad złożony z kaszy z dżemem.

On pokazał ci komnatę jednoosobową naprzeciwko.

- Przepraszam, ale może pokażę panu pana pokój? Panna Sparkle potrzebuje odpoczynku - powiedział znajomy głos Crystaliana-lekarza zza drzwi.

Do pokoju znowu ktoś zapukał.

Twilight dała ci buziaka.

Twi mocno cię przytuliła.

- To nie prawda - powiedziała.

- Nie pasowałeś tu dawno temu. Teraz pasujesz - powiedziała.

- Wcale nie - powiedziała i cię pocałowała.

Twilight spuściła głowę.

- Dobrze - powiedziała. - Ale nie to, że obwiniają.

Twilight spojrzała na ciebie pytająco.

Spike zemdlał, bo nie wiedział, jak to zrobiłeś.

- Dobra, to idziemy do niej? - zapytał.

Może i jesteś bogiem, ale w końcu zasnąłeś. Gdy się obudziłeś, Spike naskoczył na ciebie. - Gdzie i czemu zostawiłeś Twilight?!

Spike przewrócił się na drugi bok i przytulił topaz.

Spał, liżąc diament przez sen.