Nightmare

Po kilku minutach zbierania miałeś kilka pełnych koszy.

Strzałka wyjęła z juk linę. - To nie przyda się lepiej? - zapytała, podając ci zwinięty sznur.

- Nie... Nie mam pojęcia - powiedziała, dysząc. W waszą stronę zaczęły zbliżać się odgłosy kopyt.

- W cztery oczy? - zapytała Rarity. Jej róg rozświetlił się, a strój zniknął z ciebie. Pojawił się w kopytku Rarity.

Świat przyspieszył. Po chwili leżałeś na ziemi, a obok ciebie Arctic Wind. Miała rozcięcie skóry biegnące po całym boku, ale nie była już związana. Niedaleko leżało znikające powoli ostrze, a oddalający tętent kopyt informował o ucieczce Podmieńca.

Sznury wyglądały na magicznie wzmocnione. W takich chwilach można żałować, że się nie jest jednorożcem. Tymczasem Podmieniec podchodził coraz bliżej, wymachując ostrzem.

- To o czym chciałeś rozmawiać? - zapytała Rarity.

- Na górze! - pokazała otwór w kształcie sześciokąta. Tymczasem wszyscy gapili się na Kropelkę, a Pikuś naprędce wykonał perkusję z kamieni.

- Wyglądasz cudownie! - westchnęła Rarity.

- B-blood? - Arctic wydała cichy jęk. Podmieniec zbliżał się z ostrzem, ale więzy pegazicy były zbyt mocne.

Dust ziewał obok, siorbiąc zupę. Nic nie zginęło. - Jeśli ją uratujemy, sprowadzę ją do domu i pokarzę, co się zmieniło. Jeśli nie, wrócę i będę opiekować się Fangiem - powiedziała. Patrzyła przy tym w stronę nieba.

Podmieniec odleciał i stanął na dywanie. W jego magii uformowało się zielone ostrze.

- Od tamtej strony Ziemie Zebr graniczą ze śnieżnymi równinami. Po kilku dniach dojdzie się do Kryształowych gór - wyjaśniła Violet.

Pasował na ciebie idealnie, nie drapał i był miękki w dotyku. Wyglądałeś bardzo elegancko w czarnym garniturze.

Po chwili ruszyliście. Kate zawsze była choć trochę przed gryfem, o ile nie więcej. Po trzech godzinach nieustannego lotu dotarliście do czegoś, co kilka dni temu było statkiem seponytystów. Przednia część była zupełnie zmiażdżona, z tylnej jeszcze coś zostało. Wszędzie były rozrzucone pancerne skrzynki, w tym dwie otwarte i puste.

Kiedy się obudziłeś, poczułeś piękną woń zupy grzybowej, przygotowywanej właśnie przez klacz.

- Jasne. Twój kolega też może odpocząć - powiedziała Podmieniec i usiadła, wpatrując się w ciemną noc. Jej oczy i róg otoczyła zielona aura. Dust wlazł do śpiwora i prawie natychmiast zasnął.

Maluszek wskoczył na gryfa. - Właź, Black. Polecę obok - powiedziała Kate.

(ty latasz czy stoisz?) Podmieniec strzelił w ciebie zielonym promieniem.

Po chwili byliście już na spalonej słońcem równinie. Niedaleko na lewo była Śnieżna Granica. Wyjaśniać trzeba. Trochę dalej w przeciwną stronę w powietrze unosił się słup dymu.

Nie spadło nawet jedno jabłko. Za to, przez ból nogi poczułeś, że możesz po prostu zbierać jabłka z niskich jabłonek. W końcu są twojego wzrostu.

Klacz wyjęła z juków śpiwory z liści. - U nas wszyscy mają i skrzydła, i róg. Dzięki temu jest równość.

- Wytrzymamy, znalazłam kilka zastrzyków adrenaliny. Dosłownie. - wbiła strzykawkę w bok śpiącego gryfa. Stworzenie obudziło się i wyglądało na gotowe do lotu.

Podmieniec wzniósł się w powietrze.

Z krzaków wybiegł biały lis. Zwierzątko urwało jednego grzyba i zniknęło w innych krzakach.