Salmonella

Delikatnie mówiąc nie przepadam za anime. Za namowami znajomych wielokrotnie próbowałam oglądać jakieś tytuły i jeśli ktoś się bardzo postara, to ciągle próbuję, ale nie przypadają mi do gustu, nie wiem dlaczego. No, ale jest Shingeki no Kyojin. Do tego nawet nikt mnie nie namawiał, po prostu na jakimś meecie ktoś, nie potrafiąc zapamiętać mojego imienia, ochrzcił mnie "Potato Girl", bo przypominałam mu z wyglądu Sashę (z trafnością tej analogii mogłabym się spierać, ale nie o to chodzi). Zapamiętałam ten motyw i któregoś popołudnia obejrzałam - spodziewając się, jak zwykle, skończenia po jednym-dwóch odcinkach. Potem nie pamiętam, co się działo, wiem tylko, że obecnie w każdą niedzielę niecierpliwie czekam na napisy, a seria została jedynym do tej pory anime, które naprawdę mi się spodobało.

Opal ucięła kawałek grzywy Sweetie Belle.

Tak. Potrafisz gotować?

Więzienie.

Nie. Nie miałabym czego tam trzymać Masz rodzeństwo?

Witaj! Eurythmics i Genesis? Aprobuję.

Nie będzie mnie, wyjeżdżam.

Sunshine, sunshine, Ladybugs awake! Clap your hooves And do a little shake! Ewentualnie polska wersja: Słonko wzeszło, Wstawaj z biedronkami! Klaszcz w kopytka I ruszaj bioderkami!

Seriale oglądam głównie z rodzicami, sama z siebie raczej bym po nic nie sięgnęła (mam wstręt do tasiemców). Są to głównie medyczne (Greys Anatomy, kiedyś Ostry dyżur, Doktor House, sporadycznie Hart of Dixie, które obecnie z medycyną ma tyle wspólnego co nic, Chicago Fire powiązane z nią pośrednio oraz podobna do niego, ale już zdjęta z anteny Trauma). Druga grupa to kryminalne, które osobiście bardziej lubię - Elementary, Body of Proof (w sumie podchodzi też pod te pierwsze, bo sekcje zwłok) i Cold Case.

Wielokrotnie mnie namawiano. Oglądałam może z piętnaście odcinków - spora część z nich mnie znudziła, ale musiałam się upewnić i upewniłam. Nic dla mnie. Kreska irytująca, humor nie do końca "mój". Przyznam, ze dwie piosenki wpadły mi w ucho i czasem je sobie podśpiewuję, ale nic poza tym. O, i podoba mi się motyw z wojną atomową jako "wojną grzybów", ciekawe określenie. Jednak ogólnie rzecz biorąc jestem na nie.

Brnę przez Proces Kafki - jest dobry, wciągnął mnie, ale ciężko mi się go czyta, nie wiem dlaczego. No i przypominam sobie Doktora Bluthegelda Philipa K. Dicka. Z reguły nie czytam książek drugi raz, ale potrzebuję do recenzji. Problem jest taki, że miała być ona bardzo pozytywna, a książka okazała się słabsza, niż zapamiętałam.

Spędziłam sześć lat w muzycznej. Jako instrument wiodący miałam akordeon, szło mi nawet nieźle, niestety instrument musieliśmy sprzedać i w sumie trochę tęsknię, czasem bym sobie pograła - chociaż nie wiem, ile po tych prawie czterech latach mi w głowie/palcach zostało. Miałam też obowiązkowe pianino przez dwa lata, ale nie przepadam.

Nie, to nie powinno tak być. Kajam się. Gandziu - proponuję do rozwiązywania 10 szczegółów zrobić zrzut ekranu i wrzucić w jakiś program graficzny. Jest na jednej stronie i łatwiej zaznaczać/liczyć znalezione różnice - zwłaszcza, że akurat w tym numerze nie jest do tego potrzebna wyjątkowo dobra jakość. No i cieszę się, że jednak nie jestem jedyną osobą walczącą z naszymi zagadkami.

Faktycznie. Przepraszamy za niedopatrzenie. No i gratuluję czujności - ja tam ledwo pamiętam co było recenzowane w zeszłym miesiącu, a Ty pamięcią sięgasz do marca.

W numerze znajdziecie dwa ciekawe wywiady. Jeden z utalentowanym rysownikiem KP Shadow Squirelem, a drugi z polskim twórcą muzyki fandomowej Matthew N. Ponadto będziecie mieli możliwość przeczytać o bronies na Bliskim Wschodzie, a także o najbardziej zużytych pomysłach w fanfikach. Do tego dwa teksty odnoszące się do artykułu z poprzedniego numeru, a także całej akcji noszącej tytuł „Antyhejter kucykowy”. http://brohoof.pl/2013/07/31/brohoof-7-lipiec-2013/

@Filipczak http://imgur.com/a/UX6g9#f571ZZQ

Naprawdę rewelacyjny meet Muszę częściej zostawać trochę dłużej. Nadrobiłam zaległości towarzyskie i poznałam przesympatycznego kolegę z Wrocławia, którego nicku już oczywiście zapomniałam, ale który nachalnie oferował mi zorganizowanie wyżywienia i noclegu w swoim mieście.

Wczoraj wreszcie przeczytałam. W sumie nie mam niczego konstruktywnego do powiedzenia, tyle tylko, że podobało mi się. Jako zapowiedź spełnia swoją rolę doskonale. Przypadł mi do gustu motyw tego połączenia z umierającym - zarówno sam pomysł, jak i opis. Pozostaje czekać na Za czasem Lapunova. Dodam jeszcze, że liczę na rozwinięcie nieco postaci poszczególnych członków Silver Goggles - o ile będą występować - bo tutaj wydali mi się oni bardzo podobni do siebie. A, i chyba gdzieniegdzie coś było nie tak z zapisem dialogów, ale mogę się mylić.