Arcybiskup z Canterbury

Pierwszym co zrobiła Helike było efektowne zwrócenie wszelkich posiłków i napojów spożytych tego dnia do płytkiej sadzawki w grocie. Spróbowała wyostrzyć wzrok, jednocześnie podpełzając do towarzysza. Nachyliła się nad nim i podjęła kilka prób wyszarpnięcia kołka z klatki piersiowej leżącego. Dopiero któraś z kolei się udała. - Rusz się, Adriaans. Jednak trzeba będzie skopać te tyłki - mruknęła. - I zamordować kilku bezczelnych... Już ja im zrobię sztorm. Taki będzie sztorm, że pół wyspy zabierze. Tylko dojdę do siebie... Tak, trzeba dojść do siebie. Helike wyciągnęła rękę w stronę wody i czekała. Czekała, aż ręka zupełnie ścierpła. Wtedy Helike zaklęła. - Co jest? - zapytała sama siebie. Spróbowała jeszcze raz. I kolejny. A potem zdała sobie sprawę z tego, co zaszło. Oprzytomniała natychmiastowo, wydając z siebie dziki wrzask. - Nie! Nie! NIEEE! - Kobieta rzuciła się na ziemię, szarpiąc włosy i płacząc. Ostatecznie wymyśliła, że może dzięki śmierci ciała zdoła się uwolnić. Dlatego też, zataczając się ruszyła z determinacją ku wodzie, żeby się utopić.

Helike chwyciła towarzysza pod ramię i ruszyła z nim w kierunku wyjścia z karczmy. - Przydałoby się nieco grosza. Choćby na naprawy statku - oznajmiła. - I nową załogę. Prowadź.

- O, nie. Ja też z radością pójdę. Tym bardziej, jeśli to pułapka w której czeka kilka tyłków do skopania. Chodźmy, przyjacielu. Nie ma na co czekać - oznajmiła.

- Nie. Brzmi jak oszustwo, i na miejscu pewnie będzie figa z makiem. A jeśli tak, to cię znajdę, starcze. Ale spróbować można. Spójrz no, Dorianie i powiedz czy to daleko. Nie mam dziś ochoty na dłuższe podróże - stwierdziła Helike leniwie. W stronę starego korsarza przesunęła jeden z kufli.

- Nie wiem, do kogo skierowane było pytanie. Ten starzec patrzy na nas, ale mówi o psubratach. A takimi nie jesteśmy, człowieku. Zwracaj się z szacunkiem do nieznajomych, starszych od ciebie co to w dodatku nie stracili żadnej kończyny przez całe swoje życie. Idź, póki daruję cię zdrowiem. Szaleńcze - mruknęła kobieta, biorąc do ust łyk napoju.

- Cztery razy grogu - poprosiła Helike, uśmiechając się szczerze do kelnerki i kładąc na blat nieco grosza. Rozsiadła się na ławie zupełnie nie jak na damę przystało i zaczęła wodzić wzrokiem po całej knajpie.

- Gdzie fale morskie uderzają o brzeg, tam i ja jestem. A tu uderzają dość gwałtownie, przyjacielu. Więc poprawiam: ciebie nie było tu ze sto lat - odparła murzynka, standardowo już przechwalając się swoimi umiejętnościami i potęgą. Zdarzało jej się to często. - Załoga powinna być bardziej zdyscyplinowana niż ostatnim razem. Chociaż nie dziwię się, że wszczęli bunt. Mogłeś się powstrzymać.

- Więc chodź ze mną, Dorianie Adriaansie. Napijesz się czegoś, co cię postawi na nogi - zarządziła Helike. Wstała z ziemi i podała dłoń towarzyszowi. Wyglądała jeszcze chwilę jak zjawa, ale wkrótce włosy przestały falować, splecione w cienkie warkocze, skóra z granatowej zmieniła się na ciemnobrązową, a oczy przestały świecić. Nowa postać była bardziej przystępna niż poprzednia, nawet w pewien sposób pociągająca. Helike miała na sobie suknię ciemnej barwy, znoszoną i miejscami podartą z osłoniętymi ramionami. Jej twarz miała rysy podobne do rysów rdzennych mieszkańców wysp - szeroki nos, wydatne, duże usta i wystające kości policzkowe.

Przez chwilę Helike nie odpowiadała, wpatrując się w morze. Przypadkowe kosmyki jej włosów falowały, a kiedy jakiś musnął skóry Doriana, niemal od razu rozpryskał się w krople słonej wody i zanikał. - Jesteś malarzem? U was w kraju macie wspaniałych malarzy. Widziałam kilka dzieł, które tu przypłynęły. Jest tu, na wyspach kilku ludzi, twoich rodaków. Dwóch tworzy piękne obrazy - stwierdziła. - Co różni was od ludzi, poza dietą?

Uchwyt rozluźnił się. - Pierwszy raz widzę taką bestyjkę, a żyję już długo. Jak ty, albo i dłużej. Choć jeśli chcesz znać moje zdanie, nie posądzam cię o życie. Wyglądasz jak trup. O gładkim liczku, ale jednak trup. Nie jesteś człowiekiem, więc czym jesteś? I po co ci te zęby? Widziałam takie u drapieżników. Jesteś drapieżnym gatunkiem człowieka? Na pewno żadne z was nie żyje stąd. Słońce na wyspach spaliłoby twoją białą skórę. Jest bielsza niż większości białych ludzi, a im jest ciężko tu przetrwać - odpowiedziała Helike.

- Co Dorian Adriaans robi tutaj? Bo nie przypłynął tylko po to, żeby umrzeć. Prawda? - zapytała. - Nie wyglądasz na kogoś, kto zbyt długo żyje. Wyglądasz młodo - oznajmiła, mało delikatnie chwytając go za szczękę i oglądając uważnie.

- Zostawiła cię narzeczona, samotny tułaczu? Zostawiła dla innego? Umarła? Mów śmiało, stara Helike wysłucha. A potem będziesz mógł rzucić się w moje fale. - Wspięła się na klif. Czymkolwiek postać była, poruszała się jakby wciąż była w wodzie. Stanęła na dwóch, bosych nogach, podeszła do mężczyzny i usiadła obok. Trudno było powiedzieć, w co była ubrana ale ociekało to wodą.

Od morza zawiała silna bryza, niosąca chłodne krople słonej wody i zapach wodorostów. Wiatr wzmógł się, szarpiąc odzież i włosy samotnego, niedoszłego samobójcy i odrobinę odpychając go od krawędzi. W końcu przestał wiać, ale dopiero wtedy gdy mężczyzna leżał na ziemi. O krawędź skały oparły się ramiona, a na nich opierała się głowa o świecących, białych oczach. Pośród nocy trudno było odróżnić postać od nocnego nieba - jej skóra była tak ciemna, że niemal czarna. Mokre włosy okalały głowę, tworząc dość niepokojący efekt. Na głowie zaś miała coś na kształt korony sporządzonej z muszli i wodorostów. - Samotnemu żeglarzowi życie zbrzydło? Chce się rzucić w fale morskie? - zapytała postać.

I Twoją konstruktywną krytyką było słowo 'brzydkie', napisane dwa razy na wszelki wypadek, żeby wszyscy zauważyli. A napisz taki komentarz jeszcze raz, tak dla pewności. To nie jest konstruktywna krytyka, tylko skurwysyństwo, nazywaj to jak chcesz.

Hej, hej, hej, może by tak troszkę przystopować? To, że praca nie jest najwyższych lotów nie znaczy, że kiedyś autorka nie zrobi czegoś dobrego. W kwestii rysunku nie powinnaś czuć się niedowartościowana, więc czemu próbujesz dowartościować się w taki sposób?

- Uciekł. To chyba był dość potężny demon - odparł Hillington, podtrzymując człowieka. - Często się tu tacy pojawiają?

Spojrzał w kierunku, w którym zniknął demon, a potem podszedł do Vincenta. - Nic ci nie jest? - zapytał, pochylając się i podając rękę człowiekowi.

Hillington postanowił skorzystać ze szczątkowej umiejętności teleportacji. Zniknął ze ściany i pojawił się za demonem, zastanawiając się w jaki sposób ma go pokonać. Nie byłoby problemu w przegnaniu go, gdyby nie upadł, ale... Ale upadł. Machnął ręką, chcąc zdzielić potwornego jegomościa pazurami. Widząc, że światło jednak odrobinę parzy oponenta, wydzielił kolejną jego dawkę i postanowił przynajmniej przez chwilę w ogóle nie gasnąć.

- Nie jestem piekłem, a więc nie jesteś moim królem - odparł Hillington. Wzniósł się w powietrze - tylko na chwilę, właściwie aby przedłużyć skok i uczepic się ściany. Teraz wyglądał jak wielki nietoperz, gotów rzucić się na nieprzyjaciela i rozszarpać. Wysłał w stronę demona kilka promieni światła, aby przynajmniej go oślepić.

Hillington dotknął dłonią brzucha, w który został uderzony. Miał wrażenie, że z płuc zostało wypchnięte całe powietrze. Dostrzegł jednak, że mała nieludzka kreatura zaatakowała jego człowieka więc pozbierał się czym prędzej i skoczył w kierunku chłopaka. Złapał go dłonią i długich palcach i chciał przycisnąć do ziemi, jednocześnie traktując światłem. Promienie rozbłysły.

Hillington skrzywiłby się na widok demona, ale w obecnej postaci nie było takiej możliwości. Pozostało więc spojrzeć na niego wyniośle i z góry, co też zrobił. - Vincencie? - zapytał, czekając na sygnał.

Hillington zgasł. Zdecydowanie poprawił mu się humor, a już zabicie demona w ogóle wprawiło go w dobry nastrój. Z satysfakcją spojrzał na smętną kupkę popiołu. - Ktoś jeszcze? - zapytał.

Hillington wysłał w stronę psowatego strugę oślepiającego światła, które powinno demona spopielić. Po chwili namysłu postanowił rozbłysnąć, dla lepszego efektu. Miał nadzieję, że operacja się uda. Z ciała zaczęło wydobywać się białe światło, które coraz bardziej się wzmagało. - Zamknij oczy - powiedział, kierując swe słowa do Vincenta.

Rozprostował kości i strzelił palcami. Skrzydła niestety nie były jeszcze w stanie działać po upadku z poprzedniego dnia. Dłoń Hillingtona rozjarzyła się białym światłem, oczy rozbłysły. Spojrzał na Vincenta pytająco. - Czy mam spróbować go zabić?

Zwrócił głowę w stronę warkotu. Nigdy jeszcze chyba Hillington nie miał okazji zmierzyć się z demonem w ziemskiej scenerii. Spojrzał na Vincenta z nieodgadnionym wyrazem twarzy, co dla niego było raczej standardowe. - Czy jesteś w stanie teraz nadać mi postać pośrednią? - zapytał.