Arcybiskup z Canterbury

Wszystkie wskazówki prowadziły do centrum miasta. Kilkadziesiąt metrów od odgrodzonego terenu pojawiły się trupy. Mnóstwo trupów. Cała ulica rozbrzmiewała dziesiątkami bezcelowych kroków. Co bardziej niepokojące, zza rogu ulicy James i Sophie zauważyli nieruchomy czołg, a za nim zniszczone ogrodzenie, wcześniej ustawione w poprzek ulicy i wzmocnione workami z piaskiem.

James uśmiechnął się, chwycił Sophie za ramię i wskazał ciężarówkę na końcu ulicy. Na pace wisiał duży karton z krzywą wskazówką informującą o umiejscowieniu obozu dla "żywych".

- Pola golfowe i parki... No, tak. Brzmi mądrze, zwłaszcza te pola golfowe. Zna pani ich położenie, pani pilot? - zapytał, ostrożnie przemierzając małą uliczkę.

- Tacy jak on potrafią o siebie zadbać. Nic mu się nie stanie, przysięgam - odpowiedział. Zabrał swój plecak i ruszył z Sophie szukać owego obozu. - Powinien chyba być za miastem, gdzieś, gdzie mogą wylądować helikoptery. No i powinny być jakieś wskazówki... - zbliżył się do najbliższego budynku i wychylił za róg. - Możemy iść.

Po kilku następnych minutach James zatrzymał samochód przy wjeździe do miasta, w niewielkim zagajniku. Nie był widoczny. Mężczyzna otwarł drzwi i wysiadł z pojazdu, podobnie zrobił Greebo. - No, to idziemy szukać obozu...

James z chęcią przyjął butelkę z wodą i napił się z niej. - Też się nad tym zastanawiam. Mam nadzieję, że nie aż tak bardzo. Chociaż pewnie niektórzy ucieszą się na wieść o powrocie praw dżungli... - powiedział. Godzinę drogi później, podczas której nie natrafili na żadne zatory na drogach, byli bardzo niedaleko Madison. Na drodze było kilka porzuconych samochodów, śmieci, a nawet ze trzy trupy - permanentnie martwe. - Myślę, że bezpiecznie będzie zostawić samochód niedaleko wjazdu do miasta i ukryć. Silnik robi zbyt dużo hałasu... - stwierdził.

- Drogą 116. Robi się - powiedział i w pewnym momencie zatrzymał samochód, nie wyłączając silnika. Do okna od strony kierowcy podszedł jeden z chorych i zaczął je drapać. Był to starszy mężczyzna. Z głowy schodziła mu szara skóra, jego oczy były dziwnie... "rozmazane", a skóra wokół ust zgniła zupełnie. Upiornie. James przyjrzał się trupowi, po czym ruszył samochodem. - To jest niemożliwe. Jakim cudem funkcjonują?

- Nie wiem. Możliwe, że będą. Za każdym razem, kiedy już oglądałem filmy typu "Noc żywych trupów" chciało mi się z nich śmiać... I mam teraz - stwierdził. Po upływie kolejnych, długich minut, przejeżdżali przez Winneconn. Po ulicach szwendały się bezmyślnie trupy, które ożywiały się tylko na dźwięk silnika i rozpaczliwie próbowały ich dogonić.

- No to wybierzmy drugą opcję - odpowiedział. - Pozwól, że zatrzymam się na chwilę... - Samochód zatrzymał się na poboczu. James wyłączył silnik i odetchnął. - Dotychczas pusto... - stwierdził, mając na myśli brak zombie.

- Dobrze, pani pilot - odparł James z uśmiechem i dalej jechał według wskazówek Sophie. Po upływie mniej-więcej godziny samochód zjechał na szosę GG wskazaną przez dziewczynę. - Jak na razie pilotowanie idzie ci bardzo dobrze - pochwalił.

- Tak będzie chyba lepiej. Nie chcę ryzykować spotkania z całym stadem tych trupów... Bo to już chyba nie są ludzie do odratowania - stwierdził. - Wiesz może ile drogi nadkładamy? - zapytał.

- Spróbujemy je ominąć - odpowiedział James. - Potrafisz kierować samochodem? - zapytał po chwili.

- Fakt, łatwiej byłoby jechać bocznymi. Dasz radę znaleźć inny dojazd? - zapytał z nadzieją. Greebo przeszedł na tylne siedzenie.

James wycofał, potrącając przy okazji najbliżej stojącego zombie i wrócił na drogę, którą wcześniej jechali. - Nie zabiją mnie oni, na zawał umrę - stwierdził z goryczą. - To miała być droga numer 47? Jeśli tak, jedziemy nią właśnie.

Greebo - o dziwo - posłusznie zbiegł ze schodów, dobiegł do Sophie i zaczął łasić się przy jej stopach. - Zdrajca - mruknął James z uśmiechem. - A ja ci przez trzy lata jedzenie dawałem... - Otworzył drzwi, wyszedł kawałek i zamarł. - Szybko do samochodu - powiedział do Sophie. Podniósł kota i otworzył drzwi kluczykiem. Na ulicy, zaledwie kilkanaście metrów od domu znajdował się pierwszy trup. Przyspieszył, widząc Jamesa i Sophie. Za nim tłoczyło się co najmniej kilkanaście innych zombie.

James również zaśmiał się serdecznie. - Wyglądała na bardzo zaangażowaną w tę sprawę - zauważył. - To co, za chwilę jedziemy? - zapytał.

- A to... to coś nienaturalnego, tak? - zapytał Maciej. W tym momencie jedna z owiec wyszła z szeregu, dzierżąc wkopytkach transparent z napisem "Smierdź harlejofcą, wolnoźć owcą. Cała reszta owiec również powstała i wyciągnęła nie wiadomo skąd podobne tabliczki. Wszystkie owce rozpoczęły marsz równości, chodząc wokół Macieja i Sigrun, krzycząc nieładne słowa i przekleństwa. Harleyowiec się rozpłakał. - TO JUŻ TRZECI RAZ! - krzyknął.

- Nie mam pojęcia, ale jakoś musimy dać radę. W końcu Hannah czeka, nie możesz jej zawieść. No i... czy mnie się tylko zdawało po kilku nieprzespanych nocach, czy ona nas zeswatała? - zapytał, próbując rozluźnić atmosferę.

To ja zamawiam kremuffkę. Kremuffki są czadowe, polecam wszystkim.

- Nie wiem jak to się rozprzestrzenia, ale na pewno nie drogą kropelkową. Gdyby tak było, ja również byłbym zarażony, a przebieg choroby jest bardzo, bardzo szybki. I nie tyczy się tylko dzieci. Poza tym, dziewczynka miała na ręce bardzo zaczerwienione zadrapania. Jakby to było zakażenie - odpowiedział. otwierał kolejno szafki, aż znalazł tę z kubkami. Podał Sophie jeden z nich, już napełniony kawą.

- Nie będzie to... łatwe - powiedział, wsypując kawę do ekspresu który tam był i nalewając wody. Włączył urządzenie. - Ostatnio trafiło do mnie pewne dziecko. Cztery lata, miała objawy jak podczas grypy. Ból głowy, ból kości, drgawki, wysoka temperatura. Następnego dnia nastąpił zgon. Stało się to przed moim wyjazdem. Podczas wyjazdu spotkałem się z kilkoma innymi lekarzami, którzy przyjmowali pacjentów z tymi samymi objawami. We wszystkich przypadkach kończyło się tak samo. Zastanawiam się, czy ma to związek z tym, co się dzieje...

- Nie dziwię się. W takich okolicznościach trudno jest spać... - odpowiedział, po czym wstał z kanapy. - To raczej niemożliwe, ale zastanawiam się, czy działa jeszcze prąd... - Mężczyzna ponownie przecierając twarz ruszył po schodach w dół i wszedł do kuchni, omijając plamę krwi na podłodze. Nacisnął włącznik światła, zaraz obok wejścia. Ku jego zdumieniu, lampa zamigotała i rzuciła jasne światło na pomieszczenie. James spojrzał na Sophie z uśmiechem. - To znaczy, że chyba jeszcze nie jest aż tak źle. Działają elektrownie... - stwierdził. - Chcesz kawy?

- Spóźn... - zaczął James, po czym zamilkł. - Nie, nie spóźnię się do pracy. - Dopiero po uświadomieniu sobie tej informacji, załapał co mówiła do niego Sophie. - Na normalnym łóżku też chyba nie spałbym najlepiej... Mniejsza z tym. Jak ty się czujesz? - zapytał.

WAT? Jak to nie?

Mężczyzna spał jeszcze, na wpół przykryty kocem. Głowę miał zwieszoną z kanapy, więc nie było widać jego twarzy. Wyglądał jakby spał mocno, ale kiedy tylko Sophie przekroczyła próg pokoju, zerwał się i usiadł na kanapie, próbując wydedukować co się dzieje. - Jezu... Która godzina? - zapytał, patrząc na Sophie wzrokiem zmęczonego spaniela.