Arcybiskup z Canterbury

- Rozumiem. Mimo to miło mi poznać - zwrócił się do Danatego. Sen zachichotał.

William również się ukłonił.

- Niezwykle mi miło poznać panią - rzekł i pocałował jej dłoń. - Ja jestem William Perceval. Ten jegomość tutaj... - wskazał na szarowłosego - to...

- Morfeusz - wtrącił mężczyzna. - Łańcuch panicza Williama. Do usług - również się skłonił.

Alice podeszła do najbliższego drzewa i się o nie oparła. Zaczęła sprawdzać je ręką, na co reakcją był kolejny jęk.

- Ag... Ja... - wyjąkała.

- Leki zaczną działać za chwilę jakąś - wyjaśnił Kot.

William usłyszał na korytarzu kroki, wobec czego wstał i spojrzał na towarzysza.

- Chodź, Śnie - powiedział.

- Z przyjemnością - odrzekł Łańcuch. Oboje wyszli na korytarz, gdzie stała już grupka ludzi. Podeszli do nich.

- Witam państwo - rzekł William.

Kot podniósł się i pociągnął dziewczynę za rękę. Chwiejąc się wstała i powoli wyszła z pociągu. Słońce ją poraziło, ale w tej chwili to nie miało znaczenia. I tak niezbyt wiele widziała.

- Ja... gdzi... Po co? - zapytała.

- Istnieje, ja to widzę! - warknęła i spojrzała na Mephisto. Miała bardzo rozszerzone źrenice. - Widzisz go - powiedziała i wskazała kota. - Widzisz. Czy też masz schizofrenię? Wy nie rozumiecie! Nikt z was nie rozumie. To wasze umysły są spaczone, mój widzi więcej! - powiedziała. Kot skulił się obok.

Alice złapała się za głowę. Odeszła kawałek dalej, usiadła i jęknęła. Kot spojrzał na nią zmartwiony.

- Masz je przy sobie. Pomagają, wiesz o tym - rzekł.

- Nie. Tępią mój umysł - wysyczała - ograniczają widzenie! - Zaczęła się trząść. Kot wyjął z jej torby małe, plastikowe opakowanie. Podał jej kilka małych pastylek z niego. Alice spojrzała na nie z nienawiścią. Wzięła leki z łapy kota i wsadziła sobie do ust. Powoli przełknęła każdą z nich.

William Perceval siedział przy dużym stole, opierając ręce o blat. Sięgnął do kieszeni fraka na piersi i wyjął z niej złoty zegarek. Spojrzał na niego, pokiwał głową i schował do kieszeni. Obok na krześle siedział drugi mężczyzna, wyższy, o szarych, długich włosach. Patrzył w okno, jego towarzysz natomiast wpatrywał się w drzwi wejściowe.

Alice podniosła brew i spojrzała na Jango bardzo nieprzyjemnie. Wstała i usiadła obok Alyss. Kot zmaterializował się na kolanach.

- Cukierka? - zapytał.

Kot usiadł na kolanach Alice i patrzył na wszystkich obecnych.

Kot z Cheshire podleciał do kucyka i zabrał jej cukierki. Zniknął.

- Ja też zagram - oświadczyła Alice.

- Ach - rzekł Kot. - Alice, obudź się - szturchnął ją łapą. Alice powoli i otępiale spojrzała Kotu w oczy. Zamrugała kilka razy i uśmiechnęła się do Alyss.

- Mówiłaś coś do mnie?

- Ach. Młodsza jest, czy starsza? - zapytał.

- Czy teraz też jest tutaj? - zapytał Kot uśmiechając się.

- Za dziwną? A to dlaczego? - zapytał Kot, przechylając się przez rękę Alice.

- Jakie to ma znaczenie? - zapytał Kot. - I tak nie przyspieszy pan pociągu.

Kot pokiwał głową ze zrozumieniem.

- Ja również jestem nietutejszy, chociaż niektórzy mylnie sądzą, że znają mnie od dawna - powiedział.

- Proszę mi powiedzieć coś o sobie - poprosił Kot. - Jeśli ma pan na to ochotę i nie uważa mojej prośby za bezczelną.

- Zapraszam tu, skoro i tak zamierza się pan przesiąść. Miło nam będzie porozmawiać - rzekł.

- Panie Jango - odezwał się Kot. Opierał swoją głowę o siedzenie.

Kot podleciał do Mephista, zabrał jeden cukierek i wrócił na miejsce obok Alice, która siedziała jak posąg, wpatrując się w koniec pociągu z przerażeniem na twarzy. Kot pogłaskał ją po ręce.

Imię i nazwisko: William Perceval
Wiek:
fizyczny: 25 lat
obecny: 42
W Otchłani spędził: 17
Wygląd: Młody, wysoki mężczyzna o czarnej czuprynie. Ma jasnozielone, łagodne oczy, prosty nos. Jego twarz ma bardzo surowy wyraz, co potęgują ostre rysy twarzy i zarysowane kości policzkowe. Przez lewe oko przechodzi długa blizna. Ubrany w ciemnobordowy frak (à la française) z krótkimi, rozsuniętymi na boki połami i czarny, sięgający olan płaszcz o dwóch rzędach guzików. Ma długie, czarne buty jak do jazdy konnej.

Charakter: Zdystansowany, nigdy nie robi czegoś, co byłoby według niego niepotrzebne. Jest uprzejmy i flegmatyczny, trudno stwierdzić cokolwiek na temat jego emocji. Potrafi postawić na swoim.

Kontrakt: legalny
Łańcuch: Sandman, Morfeusz - łańcuch który czerpie energię ze snów żywych istot. Ma długie, szare włosy, świecące na żółto oczy. Uśmiech niemal nigdy nie schodzi z jego twarzy. Jest wysoki, ubrany w długi, ciemny płaszcz ze złotymi wzorami i długie, czarne buty.
Zdolności Łańcucha: Włada snami. Potrafi nawiedzać je i zaginać do własnej woli. Poza tym wykorzystuje treść snów na jawie, do tego jednak potrzebuje większej ilości energii.
Broń: Szabla, pistolet.
Zależność od rodu:  Nightray

- Mnie nikt nigdy nie próbował załatwić, bo nikt nigdy nie bierze mnie na poważnie - powiedziała. - Mnie i innych takich jak ja.

- A ta mrówka, o tutaj? - zapytał Kot, pokazując obrazek na mapie.

- Nie. Dlaczego odczuwasz niepokój, kiedy na ciebie patrzę? Nic złego przecież nie pomyślałam - powiedziała. Alice i kot również wsiedli do pociągu.