Arcybiskup z Canterbury

Alice nie odpowiedziała. Nie spuściła też, ani nie odwróciła wzroku. Wciąż wgapiała się w nieznajomego.

- Rozumiem - powiedziała. Kot pojawił się nad nim i przyjrzał mapie.

Alice spojrzała na złośliwego członka grupy i przypatrywała mu się uważnie.

- Jak się nazywasz? - zwróciła się do Yoshimitsu.

- Pinkamena to bardzo smutny kucyk. Rozumiem ją, ale nigdy nie czułam tego, co ona - odezwała się Alice.

Kot podleciał do Alyss.

- Bardzo ciekawa zabawka. Skąd ją masz? - zapytał.

- Tyle pośpiechu... - westchnął kot. - Wypiłbym herbaty. Misja nie ucieknie - stwierdził.

- Nie wiesz czy pijają tu herbatę, kocie - odrzekła Alice. Kot zniknął.

- Chodź, moja droga. Czas na nas - rzekł Kot. Alice wstała i ruszyła obok niego, z uśmiechem.

Kot przelewitował małe kółko nad stołem, po czym ułożył się, opierając głowę na przednich łapach. Szczerzył się i czekał na werdykt.

- Witam - rzekł kot.

- och. Czy dobrze zrozumiałem, że mamy szukać kogoś o kim wiemy, że jest niewiastą? Czy to aby na pewno wszystkie informacje? Absolutnie żadnych szczegółów dotyczących aparycji? - zapytał. Mrugnął do Mephista.

Alice uniosła brwi ze zdziwieniem. Przed nią zmaterializował się krępy, puchaty kocur o szarych i turkusowych pasach. Uśmiechał się.

- Proszę wybaczyć wtrącenie się. Jak wygląda ta porwana rekrutka? - zapytał.

Również Alice przybyła na miejsce.

- Usłyszałam - powiedziała, co absolutnie nie wyjaśniało skąd miała takie informacje. Zapewne nie powiedział tego nikt, ani nic widzialnego.

Alice ruszyła za grupą, nie odzywając się.

- Misja. Tak powiedzieli - rzekła. Na wysokości jej głowy pojawiły się turkusowe oczy o pionowych źrenicach.

- Nie wiem czy to odpowiedź twierdząca na moje pytanie, czy mogę też iść - rzekła Alice.

- Czy chcesz iść sam? - zapytała Alice Mephisto.

- Ja jestem Alice Deane - rzekła do klaczy. Uśmiechnęła się.

- Jak się nazywasz? - zapytała Alice klaczy siedzącej na fotelu.

Alice spojrzała na Mephisto, po czym wzruszyła ramionami.

- Nie mogę tego zrobić. Przestanę cię słyszeć i widzieć.

- I nie ma tu leków! - pisnęła Alice z radością. Coś koło jej nogi zaczęło mruczeć.

- Nie wiem co tu robię i gdzie mam mieszkać. Witaj - powiedziała dziewczyna.

Alice w dalszym ciągu wpatrywała się w sufit, chwiejąc się rytmicznie. Po kilku minutach skierowała wzrok na Mephisto.

- Proszę?

- A kto to wszystko załatwił? - zapytała. Wpatrzyła się po raz kolejny w sufit i przestała kontaktować.

- Nigdy nie byłam - odpowiedziała. - Nie wiesz może gdzie mogę załatwić sobie nocleg?

- Rozumiem. Ładnie tam? - zapytała.

- Dziękuję - odpowiedziała. - Dlaczego mieszkałeś w Szkocji?

Kiwnęła głową.

-Mogę wejść? - zapytała.