Arcybiskup z Canterbury

Grimalkin również weszła do pokoju i czekała na rozwój wydarzeń.

Wiedźma nie ruszyła się z miejsca. Widziała jak jakaś kobieta dość brutalnie wita się z Kateriną i Lee.

- Jeżeli już jakiejś czarownicy, to bezecnej. Zacne nie posługują się ludźmi i służą w imię dobra. Istnieją jeszcze nieświadome, ale to na pewno się wyklucza. Nie, nie sądzę żeby był marionetką w rękach czarownicy. nie wystraszyłby się i nie uciekłby - powiedziała wiedźma.

Susan pozostała na kanapie obok Finna, trzymając go za rękę. Grimalkin udała się za resztą.

- Wiecie co mnie intryguje? Dlaczego wampir dał się podejść człowiekowi?

- Nie widzę patroli - powiedział. - Za mną. - Po cichu przebiegł ulicę i wkroczył na następną. przygotowane kawałki taśmy zostaly wykorzystane na najbliższym budynku.

- Potrafię przywołać chowańca - odrzekła Grimalkin.

- Pewnie, że tak. Wolałbym nie trzymać tego dłużej w domu - powiedział. Wysunął głowę z uliczki, rozejrzał się i pokazał towarzyszkom, że mają iść za nim.

- ważne, że żyjemy. No, sądzę że zadanie na razie idzie gładko - stwierdził. - Ale może lepiej nie powiem tego głośno - dodał.

- Dobrze jest, Strzałka. Połowa arkuszy za nami - przekazała Janka współtowarzyszce. - nie jest ci zimno? - zapytała.

Kamyk wepchnął Wiktorię w pierwszą małą uliczkę, wróćił po Adelę i cicho, ostrożnie stąpając pobiegł do tej samej uliczki, w której zostawił Szopa.

- Wybacz, Nożyk - powiedział.

- I tak trzymać... - powiedział Kamyk do Szopa. - teraz jeszcze tylko tam, i... Szop, wiejemy - zarządził. Pociągnął dziewczynę za sobą i oddalił się od Wisły.

Niedaleko, bulwarem, szedł patrol złożony z dwóch niemieckich żołnierzy. Nie zdążyli zauważyć harcerzy.

- Dzięki. - Janka zaczęła obklejać najbliższą tablicę informacyjną plakatami.

- Strzałka, słyszysz? Podawaj taśmę. Nie śpimy, nie śpimy! To prawda, jest ciemno, ale obudź się! - szepnęła Janka.

- Nie tutaj, tu już ja obklejam. Idź i przyklejaj na ławki! - szepnął Dominik do Wiktorii.

Kamyk podbiegł do słupa na ogłoszenia, rozejrzał się, po czym zaczął obklejać go plakatami. Na plakacie gotycką czcionką napisany był fragment wiersza Władysława Broniewskiego i dość obraźliwa uwaga o okupantach.

Janka wzięła kilka plakatów do ręki i dała taśmę Strzale.

- Strzałka, tu masz nóż. Tnij i mi podawaj - zarządziła.

Janka ruszyła w kierunku Powązek.

- Gdyby coś się działo, wiejesz. Byle nie do swojego domu. Spotykamy się wszyscy w lasku nieopodal mojego domu o godzinie pierwszej. Jeśli ktoś by cię gonił, gubisz ich i pędzisz do tego właśnie lasku, jasne? - zapytała.

Dominik poprowadził swoją grupę nad rzekę.

- macie plakaty, macie taśmy. Chodzimy szybko, przyklejamy to gdzie się da, w widocznych miejscach. Do dzieła! - powiedział.

- Zdecyduj sam. Moja grupa idzie wzdłuż Wisły - powiedział Dominik.

- To my możemy iść na  Powązki - zadecydowała Janka.

- Nikomu się nic nie stanie. Jak coś, to wiejesz żeby powiedzieć pozostałym. Tu macie taśmę, oszczędzajcie bo trudno było to zdobyć. - Rozdał wszystkim taśmę klejącą.

- Strzałka, będzie dobrze. Postaramy się nie rzucać w oczy, i to tyle - rzekła Janka i poklepała dziewczynę po plecach.

- O co chodzi, Strzała? - zapytał Kamyk, wręczając każdemu pliki plakatów.

-Dobra, zgoda. Szop i Nożyk ze mną, Strzała z Janką, Sznurek i Malina z Kazikiem. Pytania? - zapytał.

- Nic specjalnego. Spóźniłeś się - rzekła Janka.

- Musicie mi wybaczyć. Przemykałem bocznymi uliczkami, bo eseski wszędzie - odrzekł.

- Zetnij te kłaki, nie będzie problemu - powiedziała Janka, podając Kazikowi gumkę do włosów.

Chwilę później, ubrany na czarno wbiegł zdyszany Dominik.

- Hej, Kazik. Nie było tam Kamyka po drodze? Miał przyjść wcześniej, czort jeden, a nie ma drania - powiedziała po otwarciu drzwi.

- Gramy - powiedziała Janeczka. Kilka rund wygrał Kazik, jedną wygrała Sznurek i Kamyk z tym samym wynikiem. Po jakimś czasie wsxyscy rozeszli się po domach, żeby przygotować się do kolejnego dnia szkoły i być wypoczętymi na wieczór i pierwszą, poważną "misję".

***

Janeczka spojrzała na zegarek już któryś raz w ciągu ostatnich kilku minut. Niecierpliwiła się, bo nie przybył jeszcze Kamyk z plakatami, a nie zwykł się spóźniać. Pozostało pół godziny do spotkania.

Dziewczyna ubrana była w czarny sweter i ciemną spódnicę.

- Tylko błagam, uważajcie na siebie i innych - powiedziala pani Wysocka, która oparła się o framugę.

- Najpierw muszą przyjść - odrzekła dziewczyna. - Ale obiecuję, że wrócimy bezpiecznie.

- Pewnie człowiek - przyznała Grimalkin.

- Pewno, że mam. Tylko taka uwaga: proszę ich nie zniszczyć, bo mnie ojciec zabije - zaznaczyła. Poszła do innego pokoju i przyniosła opakowanie starych kart.

- Tylko mi się tu proszę nie obrażać, bo będzie mi smutno - zagroziła Janka.

- Tego byśmy oczywiście nie chcieli... - wtrącił Kamyk ze złośliwym uśmiechem.