Lightning Energy

-Mam nadzieję, że masz jeszcze eliksir przy sobie, bo to bardzo ważne.

-Kryształ miałeś mi wbić, gdybym zginął przed ponifikacją. Ponifikacja z tego co mi wiadomo leczy wszystkie choroby, więc padaczkę i możliwość śmierci też, ale nie o to chodzi w mojej przemianie.

-A kryształ, który kazałem ci wbić mi w serce po mojej przedwczesnej śmierci? Zapomniałeś już o nim?

(cofnij się wiele postów dalej)

-Ten sam z którego dałem ci kryształ.

(wiem, że ponifikować się samego można jak się chce)

-Chcę się sponifikować, ale nie zamierzam odchodzić do Equestrii teraz, powód jest o wiele ważniejszy.- powiedziałem znów z uśmiechem.

W końcu zobaczyłem Michaela, więc użyłem teleguna i znalazłem się przed nim.

-Chcę z tobą o czymś porozmawiać.- powiedziałem z poważną miną.

(sajback, jeśli teraz czytasz to dla twojej wiedzy Austin cie szuka)

Dalej szukałem Michaela. Miałem mu do powiedzenia coś bardzo ważnego. Był to dla mnie szok, że rozwiązanie problemu z Acro mam pod ręką.

Siedziałem na łóżku i odpoczywałem sobie, gdy nagle poczułem coś dziwnego. Moje ręce znów zaczęły się pokrywać runami. Wiedziałem dobrze, co to jest.-

-Acro, do mnie!- powiedziałem głośno.

-Wzywałeś?

-Tak, spójrz no tylko.- pokazałem Acro swoje ręce i wtedy zrozumiał. Powiedział spokojnie:

-Zdaję mi się, że on cię wzywa.

-Jestem pewien.- znowu wykonałem rytuał i znalazłem się w Niebycie. Dimendion już na mnie czekał.

-Witaj Austin, pragnę ci powiedzieć, że odnalazłem sposób na przeniesienie Acro do rzeczywistego świata.- powiedział z uśmiechem.

-Naprawdę?! Jaki?!- wykrzyknąłem do niego.

-Podejdź do mnie.

Podszedłem do władcy Niebytu, który wyszeptał mi do ucha jedno proste słowo. Uśmiechnąłem się, pożegnałem i wróciłem do rzeczywistości. Zacząłem szukać Michaela.

Postanowiłem wypróbować moje cudo. Ustawiłem współrzędne i strzeliłem w ścianę. Pojawił się na niej pomarańczowy portal do którego wskoczyłem. Wyszedłem drugim portalem przed budynek bazy. Znów ustawiłem współrzędne i znalazłem się na dachu, a później trafiłem do holu w bazie. Najlepsze było to, że spluwa miała zaczepki na ręce, więc będę mógł jej używać bawet kopytami po ponifikacji.

-Niezły odlot.- powiedziałem uciszony do siebie.

Siedziałem w pokoju i rozmyślałem, gdy usłyszałem pukanie do drzwi. Otworzyłem i zobaczyłem faceta, który podał mi jakieś pudło i uciekł. Postawiłem pudło na podłodze  i otworzyłem je. Na widok zawartości uśmiechnąłem się bardzo szeroko. W środku znajdował się mój teleport gun, który zamówiłem u znajomego naukowca. Była też karteczka o treści:

To powinno pomóc ci w szybkiej ucieczce.

N.P.

-Dzięki wielkie.- szepnąłem do siebie.

(ooo, dzięki Elizka, za płynne szczęście to ja cię normalnie do znajomych przyjmę )

Spojrzałem na kalendarz wiszący na ścianie w moim domu i spostrzegłem, że już czas na tydzień survivalu. W tych poszczególnych okresach czasu, które zdarzały się co pół roku, zostawiałem cywilizację i zapuszczałem się w jakieś dalekie odludne miejsce, aby tam przetrwać tydzień mając tylko podstawowy zestaw survivalowca. Spakowałem plecak, zamknąłem drzwi i wywiesiłem kartkę z odpowiednią informację na nich. Wyruszyłem pędem przed siebie.

(Eliza, jak czytałaś mój post, to wiesz, że rezygnuję z wymiaru Pottera)

Słowa Michaela wywoływały u mnie ból. Ból, który mi wciąż przypominał o tym feralnym dniu. Dniu w którym straciłem przyjaciela. Na lewej dłoni zaczęły się pojawiać czarne runy, które starałem się zakryć.

Wszedłem do sali w której leżał Michael i powiedziałem:

-Nikogo nie zawiodłeś, twoja duma cię zaślepiła. Dobrze wiem jak się czujesz, ja też kiedyś zawiodłem pewną osobę i do dziś tego żałuję.

(dobra, wiecie co? załóżmy że wróciłem z innego wymiaru i jestem w Japońskiej bazie, bo nie chce mi się kontynuować tego)

Usłyszałem, że Michael postrzelił się w klatkę piersiową.

-Co on sobie myślał? Przecież chłop ma dzieci, a próbuje się zabić.- mówiłem do Acro.

-Czasem, kiedy nie zdajemy sobie sprawy, że mamy coś cennego, porzucamy to i sięgamy po złe wybory.- mówił Acro.

-Nie sądziłem, że aż tak złe, on przecież nie może zostawić tych źrebiąt tak samych sobie. Już jedną rodzinę straciły.

-Wiem przyjacielu, to okrutne, ale taki jest ten świat.

-Co za świat, jedni się nawzajem kaleczą, inni czerpią z tego zysk.- szepnąłem cicho do siebie.

Spojrzałem się na dwóch "innych", z których jeden wbił drugiej cyrkiel w dłoń. Pokręciłem głową i prosiłem się w duchu, by nie zwymiotować na ten widok. Nienawidzę takich przejawów przemocy.

Usiadłem w ławce w klasie i czytałem poezję popijając gorącą herbatą z melisą. Dzięki temu mogłem się odprężyć i wyciszyć, a na dodatek melisa pozwalała kontrolować moje drugie ja.

(strasznie tu cicho się zrobiło)

(ale pusto)

Usłyszałem, że grupa "innych" mówi, że jest z tej samej klasy. O dziwo też z niej byłem.

-Ja mam tą samą klasę, jak wy.- powiedziałem i natychmiast się oddaliłem.

(o k!##a, ale się porobiło)

(Nie ma mnie półtora dnia a tu prawie 200 powiadomień, streścicie mi to wszystko?)

Zauważyłem, że Kat i Lee idą do samochodu, więc poszedłem razem z nimi. Na tym balu i tak nie było nic ciekawego.

Ustałem sobie przy ścianie i obserwowałem. Jak na razie nic się ciekawego nie działo.