Szeregowa WW

- Aaa no właśnie nie wie... Ojej... Pewnie będzie mnie szukać i będzie zły... - mruknęła. - Ej ej ej! A masz może komórkę to zadzwonię do domu i mu powiem że nic mi nie jest? Ja swoją zostawiłam w domu oczywiście razem z kluczami... Pożyczysz miiii? Prrrrooooooszeeeee~

- Wiem~ - zaśmiała się. - Właściwie to Accelerator nie chciał tego robić, nie chciał zabijać. Jednak przez to co mu się w życiu przydarzyło... Ojej... Ciężko mi jest postawić się na jego miejscu. - powiedziała smętnie.

- Byłam, a właściwie jestem częścią eksperymentu zwanego "Siostry" w którym brał udział właśnie Accelerator. Cały eksperyment miał spowodować to by Accelerator był najsilniejszym magiem w mieście. Wybrano jedną z silniejszych osób którą jest prawdziwa Misaka Mikoto, a ja jestem tylko jej jednym z klonów. Zadaniem Acceleratora było zabicie wszystkich klonów ponieważ według obliczeń naukowców stałby się najsilniejszy. Właściwie to nie powinnam istnieć bo klonów powinno być 20000 a ja jestem klonem 20001. Niektórzy mówią na mnie "Ostatni Rozkaz" (Last Order w sensie x"D). Prawdziwa Misaka i reszta klonów jest starsza ode mnie, a ja zbyt wcześnie opuściłam inkubator w którym przebywałam na początku i mam 10 lat i na tym stoi więc teraz mój wiek będzie płynął normalnie. Accelerator zabił ponad połowę moich sióstr a reszta znajduje się w różnych miejscach tym mieście i poza nim. Problem w tym że to właśnie ja jestem ośrodkiem tych wszystkich klonów, gdybym zginęła moje siostry mogłyby się zbuntować i zniszczyć nawet całą Japonię. Ale ja nie mam mocy, a raczej mam jej bardzo mało, ponieważ to oryginalna Misaka ma pakt z demonem a ja nie~ Accelerator uratował mnie przed tym jak jeden z naukowców wgrał wirusa do mojej głowy ponieważ chciał zawładnąć całym eksperymentem. Sam przez to prawie stracił życie. - opowiedziała i uśmiechnęła się. - Właśnie dlatego zawdzięczam mu życie~

- Taak! Bardzo! I za nic w świecie bym nie chciała żeby coś mu się stało... Już raz przeze mnie miał kłopoty przez co musi nosić to coś na szyi i w ogóle... - powiedziała z lekkim smutkiem ale zaraz się uśmiechnęła. - Gdyby nie on nie byłoby mnie pewnie już na tym świecie, więc wiele mu zawdzięczam.

- Jak przyjdzie co do czego to on naprawdę potrafi być miły~ - zaśmiała się. - Miał tak właściwie ciężkie życie, więc to przez to chyba tak jest. Teraz twierdzi że próbuje... Odkupić swoje winy czy jakoś tak~ Ale lubię go i mam wrażenie że on też mnie lubi.

- Hmmm... Przyjacielem? Abo kolegą? Nieee... Nie wiem w sumie~ Ale się mną opiekuje i w ogóle go lubię~ - powiedziała z uśmiechem.

Misaka popatrzyła na Exerę uśmiechając się do niej szeroko. - Mówisz o Acceleratorze? To nie mój brat~ - zaśmiała się. Accelerator po jakiejś chwili wstał i zaczął rozglądać się za Misaką. - Tch... Gdzie jest ten cholerny gówniarz... - mruknął pod nosem. Ubrał się i wyszedł z mieszkania żeby jej poszukać.

Misaka zaczęła krążyć po mieście szukając kogoś znajomego. Nagle zobaczyła Exerę, poznała ją bo przypomniała sobie że widziała ją gdy Accelerator walczył z tym takim nie fajnym typkiem. Podbiegła do niej. - Heeeeeej~! - powiedziała uśmiechając się.

Emi dopiero co się obudziła. W końcu była niedziela a ona nie lubiła wcześnie wstawać. Przyciągnęła się i postanowiła się przejść.

- Taak mi też~ - zaśmiała się i przytuliła się do chłopaka.

Misaka tymczasem nie była w domu. Wyszła na zewnątrz, ale zapomniała klucza i nie mogła się dostać z powrotem. Zaczęła więc biegać po mieście szukając czegoś ciekawego.

Accelerator obudził się półtorej godziny później. - Musiałem się zdrzemnąć... - mruknął patrząc na zegarek. - Tch... Nawet z tym nie potrafię walczyć dłużej niż 15 minut... Podniósł się i popatrzył na miejsce gdzie jeszcze chwilę temu leżała Misaka. Pomyślał że pewnie siedzi przed telewizorem, więc opadł z powrotem na łóżko. Był okropnie zmęczony.

Mabel zeszła z pleców Judasa i położyła się na trawie.

- Możemy poleżeć~ - powiedziała ze śmiechem.

Mabel pomachała ogonkiem z szerokim uśmiechem na twarzy. Cieszyła się że znała się z Judasem. Był dla niej miły i kochany i w ogóle.

(( He he he )) Lorence przytaknęła tylko na znak że chce.

- Hmm... Nigdy się nad tym nie zastanawiałam aleee chyba bym chciała. - zaśmiała się.

Lorence zeszła z kolan Jonathana i położyła się na łóżku.

- Oczywiście kochanie~ - powiedziała z uśmiechem i pocałowała go.

- Ohoho podoba mi się~ - zaśmiała się.

Lorence popatrzyła na Jonathana. - Hm? - mruknęła pytająco.

Lorence odwzajemniła pocałunek. - A po co ci bita śmietana? - zapytała po chwili.

- Dla ciebie kochanie, oczywiście~ - powiedziała z uśmiechem i usiadła mu na kolanach.

- Oczywiście, zaraz przyniosę. - powiedziała z uśmiechem wstając. Poszła do kuchni zrobiła herbatę i wzięła cukierniczkę i bitą śmietanę. Wróciła do pokoju niosąc wszystko na tacy. - Coś jeszcze?

- A dziękuję~ - zaśmiała się u usiadła mu na kolanach. - Too jaaak? Ma pan na coś ochotę? Kawę? Herbatę?