Magus

Dojechałem do miasta. Wszędzie było pełno ludzi łazili po sklepach jak szaleni. Chyba robili zapasy na wypadek, jeśli Rosjanie dostaną się do miasta. Wszędzie służby porządkowe pilnowały całej okolicy zapewne by nie dochodziło do zamieszek. Przez te całą sytuacje może być to na rękę różnym organizacjom przestępczym w końcu teraz wszyscy są zajęci tą wojną, więc kto ma czas ganiać jakiś mniej szkodliwych bandziorów. Przejechałem koło konsulatu kanadyjskiego. Też było tam sporo ludzi. Zapewne moi rodacy na wakacjach próbowali wrócić do domu by uniknąć tej wojny. Oto przykład, jaki jestem szalony. Każdy normalny by stąd uciekał nie patrząc w tył. Cóż w sumie nigdy nie byłem do końca normalny. Ruszyłem dalej przed siebie.

Usłyszałem jak ktoś w myśli krzyczy pomocy i to dość wyraźnie. Ale dlaczego co się tam stało? Szkoda że ta klatka mnie tak ogranicza.

Usłyszałem coś dziwnego. Nie brzmiało to dobrze. W klatce obok mnie. Nie wiedziałem co się tam dzieje. Postanowiłem spróbować poczytać w myślach żeby dowiedzieć się co się tam dzieje.

Popatrzyłem jak Elizabeth poszła na górę. Więc mogę stąd wyjść. Powoli opuściłem laboratorium i skierowałem się do samochodu brakowało mi tego. Zanim ruszyłem znów spojrzałem na tablet. Hmm kolejna wiadomość. A to ciekawe? Według informacji. Pojawił się zastępca Iwana nie, jaki Alex. To jeszcze nie jest Christopher. Ale bardzo chętnie się zabawię pomyślałem z uśmiechem. Nawet podano mi adres gdzie powinien być jak miło. Czasami informatorzy się przydają. Chwilę jeszcze popatrzyłem na laboratorium, po czym ruszyłem samochodem. Trzeba w każdym razie uważać trwa tu w końcu wojna.

Może powinienem się nieco rozejrzeć. Przy okazji rozprostowałbym nieco kości. Choć bardzo mi się tu podobało w towarzystwie. Lekko ją pocałowałem. -Cóż rozejrzałbym się nieco po mieście. Choć mówiąc szczerze bardzo lubię przebywać w twoim towarzystwie. Powiedziałem z uśmiechem.

Dalej ciężko było mi się przyzwyczaić do takiej zmiany w Elizabeth. Chyba na prawdę długo musiała tłumic różne emocje. -Nie martw się nie uważam że jesteś taka jak ona. Myślisz że Michael sobie poradzi?

To monstrum to jej, co?! Sama myśl mnie przerażała. Do tego stopnia kocha te pracę, że przerobiła go na coś takiego. Ojca jej córek?! Tak to dowód żeby trzymać język za zębami. Chyba Klara nie jest do końca zdrowa. Spojrzałem na Elizabeth. Po czym cicho szepnąłem. -Mam nadzieję, że ty ze mnie nie zrobisz. Czegoś podobnego, co Klara zrobiła z nim

Nie wiem, z kim Klara się musiała spotykać. Bo jeśli w domu jest taka jak tutaj. To bym się jej nieco bał. Jednak nie byłem pewny czy życie prywatne między niskim rangą pracownikiem a szefową nie wywołała jakiś konfliktów w laboratorium. Zwłaszcza, że Julia już mnie nie lubi. I chyba jest zazdrosna, że dopuszczono mnie na poziom A. Jednak nie zdążyłem nic powiedzieć. Bo zatrzymaliśmy się przy jednej z klatek. Mówili coś o rozmnożeniu obiektu. -Może nie potrzebował do tego partnera jak niektóre zwierzęta. Być może wystąpiły jakieś mutacje w jej układzie rozrodczym po tych specyfikach, co im dajecie

Chyba nade mną się coś działo. Spojrzałem w stronę naukowców -Zróbcie coś bo on umrze! Martwi na nic wam się nie przydamy!!

Macki i inteligentna dobre połączenie. Patrząc na twarz Klary mogłem się domyślić, jakie to uczucie dostać taką macką. Ruszyliśmy dalej. Ciekawe co jeszcze zobacze. W pewnym momencie Elizabeth położyła głowę na moim ramieniu. Nie byłem pewny czy to rozsądne. Zwłaszcza jak Klara była tak blisko. Zacząłem cicho szeptać tak by Klara nie usłyszała. -Elizabeth musimy uważać, bo jeszcze się czegoś domyśli

Popatrzyłem na tego stwora. Ten stwór, z którym wczoraj walczyłem wyglądał znacznie gorzej. Ale z tym też bym się nie chciał spróbować. Wygląda jak dziecko, ale te macki. To musi być groźne. -Czyli to to wczoraj uciekło. Czy te macki są trujące czy coś?

Na poziomie A znów przywitała nas Klara. Ta kobieta jest jakaś dziwna. Nie przeszkadza jej siedzenie w tym miejscu. Teraz chce oglądać sektor 4 czy coś nie nawiało. Mam nadzieje, że nie. Wystarczy mi już jeden pojedynek z tymi stworami. Gdy Elizabeth bardziej do mnie przylgnęła lekko się uśmiechnąłem. Zdziwiło mnie też, że Klara nie zwróciła uwagi na reakcje Elizabeth. Nie obchodziło ją to? A może czegoś się domyślała. Na dodatek znowu te ciemności.

Zobaczyłem Marcina przyszedł się pożegnać. Chcą go od nas zabrać, bo był dla nas dobry. Zapłacą za to. Oni uważają, że są lepsi od nas, ale takim zachowanie pokazują, że są najgorsi ze wszystkich. Zapamiętałem wszystkie instrukcje Marcina. Jeśli zdołam uciec. To już wiem gdzie mam się udać. Marcin musiał szybko iść nie wiem czy mnie słyszał, ale jeszcze powiedziałem. -Żegnaj przyjacielu

-No cóż, że zdradzę ciebie tego na pewno nie musisz się obawiać. Powiedziałem z uśmiechem A jeśli chodzi o NASA to samobójcą nie jestem. Słyszałem o żołnierzach, którzy ochraniali strefę, 51 co nie, którzy podobno próbowali coś zdradzić. Wolałbym nie skończyć, jak oni. Jeśli chodzi o tych ludzi z zabytkami. Nie wydają się być groźni, ale mogą być ciekawscy. Trzeba na nich lepiej uważać. Myślę, że obserwacja tu wystarczy.

Również się uśmiechnąłem. Cóż mimo wczorajszej przygody nie spodziewałem się znowu tam ścigać czegoś w tylu tego monstrum. A wszystko lepsze niż patrzenie w sufit. Poszedłem za Elizabeth. -Dziękuje, że darzysz mnie takim zaufaniem

Dokładnie przeczytałem kartę. Były tam dane tej wrednej kobiety. Nie byłem pewny czy pomoże mi to wydostać się z tego strasznego miejsca. Ale być może się do czegoś przyda a nawet utrudni jakoś życie tej złej kobiecie. Co się jej zresztą należy. Odpowiednio schowałem kartę by nikt jej nie znalazł.

Artysta

Popatrzyłem chwilę na Elizabeth -Chcesz bym poszedł z tobą?

W odcinku "Pinkie Apple Pie"

W odcinku "Zamkomania"

W odcinku "Chwalipięta" przez Trixie

Gdy Marcin poszedł. Zdziwiłem się że nazwał mnie przyjaciele. Ale tak on był moim przyjacielem. Skuliłem się w kącie dokładnie oglądając kartę. Być może będzie nam mogła jakoś pomóc uciec. Na chwilę spojrzałem na inne klatki. Jeśli zdoła jakoś wyjść. Pomogę też innym. Nikt nie może być tak traktowany.

W odcinku "Inspiration Manifestation"

-Dziękuje za jedzenie. Nawet nie wiesz jak ohydna jest ta papka. Zwłaszcza gdy jesz ją całe życie. I dziękuje za kartę. Nie powinni jej szukać. Jeśli jednak ją znajdą. Nie powiem że mi ją dałeś. A jestem gotów zaryzykować życie by zobaczyć błękit nieba

Popatrzyłem znów na Marcina. Po czym przyszło to jedzenie. Znów ta wstrętna papka. Traktują nas gorzej niż zwierzęta. Gdy odeszli od moje klatki znów się odezwałem -Jest coś. Ale nie chce żeby miał kłopoty przeze mnie. Ta wredna kobieta opuściła jakąś kartę. Nie wiem czy to pomorze. Ale warto spróbować. Karta leży gdzieś na dole obok jednej z klatek