Mały Hehesz

-Syd!-krzyknęła klękając przy nim -Syd! Co ci jest? Syd!-krzyczała mocno trzymając go za rękę. Nie obchodziło ją teraz nic. Ani kobieta ze sztyletem, ani nic wokoło. Liczył się teraz tylko on.

-Mówiłeś, że już nie będzie problemem!-krzyknęła do Syda. Później zauważyła dziwny sztylet w ręce postaci. -Czym jesteś i czego chcesz i czym jesteś?-zapytała Jess

ShowTime czul gromny ból. -Nie! Czemu?! Czemu mi to robicie?!-krzyczał. W koncu sie obudził. Ciężko oddychal, tak jakby wlasnie przebiegł 2 kilometry. Niespokojnie rozglądał sie po pomieszczeniu. Nie za bardzo wiedzial gdzie jest. W koncu uświadomił sobie ze dalej jest w zamku z Arcade. -Arcade?-zawołał rozglądajac sie

Jessy spuściła wzrok. -To wszystko wydawało się takie realne...-szepnęła jakby sama do siebie

ShowTime zaczelo bolec cale ciało. Poprostu czul jakby go ktoś rozszarpywal. -Moze chodźmy stąd lepiej...-powiedzial cicho po czym upadł na ziemie i stracił przytomność.

-A kto to byl?-zapytala zdezorientowana

-Co sie z nią stalo?-zapytala wystraszona Jessy

Jessy westchnela, po czym lekko, prawie niezauwazalnie kiwnela głową.

Jessy byla przerażona. -Nie!-krzyknela po czym odepchnęła kobiete i podeszla do Syda -Syd... nic ci nie jest? Jestes nieśmiertelny prawda? Powiedz ze tak...-mowila

Jessy jakoś ta odpowiedź nie przekonala. -Gdzie bylas przez tak dlugi czas? I gdzie niby tata?!-pytala

Jessy płakała na kolanach. Nagle wpadla na pewien pomysl. -Mamo... j.. jak tty tu w.. wogole trafiłas?-zapytala ocierajac łzy

Jessy nadal płakała. Uświadomiła sobie co ma zrobic. Musi zabic Syda. Podeszla do noża leżącego na ziemi. Powoli go podniosla. Łzy ciekły jej strumieniami. Podeszla do nic nie podejrzewajacego Syda. Lecz nie dała rady. Nie potrafiła go zabić. Jessy upadła na kolana puszczajac nóż. -Prosze... zostaw ją... wyszeptala

-Syd!-krzyczala Jessy. Poczuła że po policzku spływa jej łza. Ktoś, kogo uważała za najlepszego przyjaciela teraz zabije jej matke? -Syd! Przestan!

Jessy nie wiedziała co robic. Po chwili podjela decyzję. -Nie zrobisz jej krzywdy! Nie póki żyję!-powiedziala do Syda stając przed kobietą zasłaniając ją dla Syda

-Nie! Nie rob jej krzywdy-powiedziala nerwowa Jess do Syda. Nie wiedziała co zrobic. Dwie bardzo bliskie jej osoby nie nawidziły sie. -Mamo, to nie jest tyran. Nie mow tak

Jessy spojrzała na Syda. -To... to nie do końca prawda mamo. Ja... ja go nawet lubie...-odparla dziewczyna

Jessy poleciały łzy z oczu. -Mama?-podbiegla w ramiona kobiety nie myśląc o niczym. Miala mieszane uczucia, nic nie rozumiała, nie umiała wydobyć z siebie głosu.

Ta kobieta wydawala sie Jessy dziwnie znajoma. Jednak nie wiedziala skąd. Całkowicie zapominając o calym planie zapytala -Kim jestes?

-Ty mi grozisz? Ty mi grozisz?! Nie będziesz mi rozkazywac! Traktujesz mnie jak jakis przedmiot! Jak ja moglam z tobą zawrzec pakt?! Nie dam sobą tak pomiatac! Nie jestem juz dzieckiem i nie bedziesz mi grozil śmieciu!-wydarla sie Jessy po czym pobiegła przed siebie. Nie lubila sie kłócić, ale miala nadzieje ze calkiem wiarygodnie to wyszlo.

-Zgoda. A resztą zajmiecie sie wy?-zapytała

Jess wziela gleboko wdech. -Zgoda. Zatem chodźmy-powiedziala dosc nerwowa. Bardzo sie bała, lecz starala sie tego nie okazywac.

-A jak dokladnie wygląda twój plan? Jak go zlapiecie i jaki bedzie w tym moj udział? -zapytala

Jessy lekko sie usmiechnela. -Nie śmiałabym-odparla

Jessy spuściła wzrok. -Nie... ale co jesli nie dasz rady mnie obronic i on mnie...-glos jej sie załamał -Boje sie Syd-dodala