Ares Prime

Dziwne, czyżby tutaj cykle solarne trwały dłużej? Musi to być chyba duża planeta, skoro czas płynie w tak wolnym tempie. Cóż to za przeklęty las, że nie ma końca! Przypomina mi się planeta Animaltron, która sama była jedną wielką dżunglą. Tu jest podobnie, choć tamte drzewa były jeszcze

Droga... świetnie, może prowadzić do jakiegoś miasta lub chociaż wioski. Kontynuowałem zatem marsz w kierunku wschodnim, trzymając się brukowanego traktu. Nieserty nie był zbyt wytrzymały, każdy krok pozostawiał wyraźne ślady i peknięcia. Trudno, się mówi i idzie się dalej.

Martwiła mnie też jedna poważna kwestia - czy na tym świecie jest Energon... mam co prawda pełny akumulator i zapas w manierce, ale na jak długo to starczy? Nie wiem.

Nie jestem ekspertem od historii, lecz te gobeliny wskazuję że żyjące tu istoty wierzyły w słońce i księżyc jako bóstwa, zatem musiały być inteligentne że stworzyły takie dzieła. Te riuny są od dawna opuszczone, nikt tu nie mieszka. Ratchet, lub Jazz pewnieby lepiej wiedzieli o religiach bóstw solarnych i lunarnych. 

Zatem nic tu po mnie, pora chyba opuścić to miejsce.

Opuściłem teren zamku i skierowałem się na wschód - słońce było wysoko, ale udało mi się określić kierunek. 

- Hahahahah! I ty na mnie z tymi kiełkami skakałeś!? Głupi białkowiec! - zawołałem tryumfalnie, poczym pozostając w tyrbie T-Rexa ruszyłem ku ruinom aby je zbadać. Może tam dowiem się jakie istoty zamieszkują ten świat. 

Dojście na miejsce zajęło mi kilka klików, aż wreszcie stanąłem przed ruinami. Przyjąłem tryb robota i zacząłem w nich szukać jakiś śladów inteligentnych tworów i życia. 

Ruiny, zatem musi tu istnieć cywilizacja. Inteligentne istoty które tutaj żyły, lub żyją nadal. Tam skierowałem swoje kroki, ale kiedy poczułem ukłócie w nodze.

Zacisnąłem mocarne pięści, gotów zmiażdżyć intruza... ale kiedy zauważyłem że jest to ledwie sięgający moich goleni ssak, w dodatku jakiś dziwny, zrezygnowałem z zamiaru zrobienia z niego miazgi. odepchnąłem go nogą, nie robiąc mu większej krzywdy. 

- Lubisz żądlić i gryźć? Zatem pozwól że ja pokażę ci swoje zęby! TRANSFORM! - huknąłem, po czym zamieniłem się w swój tryb alternatywny - mechaniczny tyranozaur, uważany przez jednego z największych i najstraszliwszych zwierząt w dziejach Ziemi. Ryknąłem straszliwie aby przepłoszyć natręta i tupnąłem potęznie.

- To bardzo interesujące Spike. - pochwaliłem go za opowieść i nie ukrywając, byłem pod wrażeniem tej przygody jak i tego, że opiekował się feniksem. - Tu masz nade mną przewagę, bo choć tyle czasu już wędruję po świecie, nie widziałem nawet feniksiego pióra a co dopiero żywego feniksa. O rany, całkiem śliczny jak na ptaka. No, fajnie się gadało młody... - wstałem od stołu. - Ale ja będę się powoli zbierał, późno już a muszę rozmówić się z paroma osobami. Wpadnę za parę godzin, dzięki za śniadanie. 

Po czym wyszedłem na zewnątrz, aby zaznać spaceru i może przy okazji znaleść Derpy lub Twi.

Powstałem ciężko z ziemi, czułem jak trzeszczą mi serwomotory... za stary już jestem na takie skoki i podróże między wymiarowe. 

Mija już druga dekada, odkąd zaczęła się moja tułaczka po wymiarach. Tyle światów zwiedziłem, tyle istot poznałem... i w żadnym z tych miejsc nie mogłem zaznać spokoju. Ciągle wplątywałem się w jakieś walki, wojny międzyplanetarne, bitwy, porachunki... walka była częścią mego żywota, ale zaczynała mnie męczyć. Wielu moich kamratów poległo, a ja żyłem. Skazany na ciągłe powtarzanie błędów...

Jednak zaraz... ten świat... ziemska, zielona trawa, ziemskie formy organicznego życia, błękitne czyste niebo... czyżby to była Ziemia? To miejsce bardzo przypominało okolice Autobot City na naszej Ziemi.  Czyżbym wreszcie wrócił do swojego macierzystego wymiaru? Niewykluczone, ale przecież... nasz technik naukowy, pani kapral Rally, mówiła że nie ma powrotu w miejsca gdzie już się było. Muszę dowiedzieć się gdzie jestem dokładnie, więc ruszyłem przez las ogarniając drzewa ze swojej drogi. 

Przeczytałem, wniknąłem.... jebłem ze śmiechu... 

Random, na randomie, randomem pogania - czytając rozdział 1, co chwila parskałem śmiechem.

Fik odstresowuje, perypetie Bernarda czyta się na luzie i przyjemnie. 

Zachęcam abyś kontynuował fik Mabciu. 

- Ależ Rarity... - powiedziałem z uśmiechem, obejmując klacz jednym kopytem. - Panna Golden Harvest, chociaż bardzo miła i gotuje smacznie, nie jest w moim typie. Samotny ogier musi o siebie zadbać, chociaż czasem, przyznaję chciałbym mieć kogoś kto witałby mnie gdy wracam do domu ze służby. Chciałbym natomiast dowiedzieć się czegoś więcej o tobie... - spojrzałem jej głęboko w oczy. - Przyznam, że wyróżniasz się na tle pozostałych obywatelek, nie tylko gustem ale też urodą. Może jestem tu dopiero od dwóch dni, lecz nie spotkałem dotąd klaczy która dorównywała by tobie urodą. Jesteś niczym... Miss Ponyville.  

Czemu mówi o Golden? Tamta mnie nie interesuje, może więc specjalnie chce skierować rozmowę na nią. Tak, zapewne to jest jej gierka. 

Myślę że wasze czekanie zostało nagrodzone póki co najdłuższym rozdziałem do tej pory liczącym 45 stron. 

Przed wami rozdział 4, a w nim dość sporo się dzieje. 

Zapraszam!

Przeczytałem... i nie wiem co ty bierzesz lub palisz, ale ja też to chcę. 

Nie no, fanfik jest bomba - w twoim stylu, bardzo śmiechowy, pełen ciekawych i śmiesznych tekstów. Pomysł ze skakaniem po universach to dość trudne zadanie, ale z twoim doświadczeniem i wyobraźnią, uważam że dasz sobie z tym radę, z palcem... znaczy kopytem w nosie. 

Prolog zachęca do czekania na następne rozdziały. 

POLECAM!

- Czemu mnie nie zostawisz! Czemu nie dasz mi spokoju, ty poczwaro! Powiedziałem ci już raz, wolę zaginąć niż przyłożyć kopyto do krzywdzenia kucyków! - szarpałem się coraz bardziej usiłując się uwolnić. - Nie jestem potworem takim jak Ty, chcę żyć normalnie! Znalazła mnie... nie wiem jak, ale wytropiła mnie. Oh, czemu ja byłem taki głupi i nie odeszłem stąd kiedy tylko zobaczyłem ziemię z Changei. Mogłem iść dalej, ale nie, musiałem spotkać... zaraz, skoro tamta Fluttershy była Changelingiem, to gdzie jest prawdziwa Shy? - Zaraz... gdzie jest prawdziwa Fluttershy?

Hej wam. 

Niestety muszę oznajmić wam, że do końca miesiąca nie zaserwuję wam nowego rozdziału z powodu komplikacji internetu. Jednak pisze cały czas, dopracowuję szczegóły, korektorzy poprawiają błędy... no ale zapewniam was, że warto będzie poczekać na czwarty rozdział, a jak dołożę go pieca to zaserwuję wam też piątkę na jeden raz.

Tak więc uzbrójcie się w cierpliwość czytelnicy.

- Wojna już się zaczęła. - spojrzałem na ciała martwych kucyków. - I są już jej pierwsze ofiary. Jeśli zniszczył bez mała, 20 innych światów to znaczy że nie kieruje nim chęć zapewnienia swojemu ludowi przestrzeni do życia, a jedynie bawi ich zabijanie w imię kiczowatej idei. To zwykli rzeźnicy, których trzeba powstrzymać, a jeśli trzeba... to wyrżnąć do nogi.

Po czym zamilkłem, nie wierząc dokładnie w to co powiedziałem,. Skąd u mnie wzięła się taka chęć walki i zemsty? Przecież nawet nie znałem tych nieszczęśników, mimo iż były kucami...

- Nie zrobicie sobie ze mnie królika doświadczalnego dla Chrysalis! Prędzej zginę, niż wam dam zaciągnąć się z powrotem do Changei!

Wydałem z siebie głośny, skrzekliwy ryk*.

To zawsze powodowało dezorientację u wrogów oraz sprawiało, że każdy w promieniu kilometra słyszał ten jazgot od którego niemal krwawiły uszy. 

Zrobiłem to w celu dezorientacji innych Changelingów, po czym następnie używam swojej magii aby uwolnić się z mazi krępującej moje ruchy. Nie dam się im uwięzić i zabrać na rzeź jak bydło!

- Co do... - kiedy spojrzałem na podłogę wszystko stało się jasne. Więc mnie znaleźli, to na pewno sprawka tego Azure Hearta. To wszystko było kłamstwem, zwykłą ułudą. Utrata nadzieji na normalne życie przepadła, czułem rosnącą furię i złość. - Nie wracam z wami nie wracam, dronie. - warknąłem przybierając prawdziwą postać i ze wszelkich sił próbowałem się uwolnić z pułapki aby zabić zdradzieckiego drona.

- Ale co to ma być?  - spytałem zdejmując z grzbiety swojego wilka, i zacząłem oglądać szopę. Była stara i mocno podniszczona, nie obędzie się bez generalnego remontu. Szopa była niewielka, kiedyś pewnie służyła jako warsztat albo składzik na narzędzia. 

- Ta szopa należy do kogoś? Czemu mnie tu przyprowadziłaś? 

- Coś mu zrobiła? Ale co, dla mnie wygląda to na petryfikację artefaktu. Wzglądnie rzuciła na niego jakiś czar ochronny, żeby nie można było się nim posłużyć? Jakieś sugestie co mogę z  tym zrobić? Mam odłamek twojego rogu w swojej zbroi, może jak użyję go na tym kamieniu to wróci do dawnej formy? - spytałem Sombry telepatycznie.

- Tak, Moth. To jest to czego szukałem... jednak ta starucha, zaczarowała ten artefakt. Nie wiem co to może być, jakieś sugestie? - spytałem pokazując wiedźmie zaklęty róg. 

- I to mówi wielka władczyni Equestrii, która ponoć przysięgała do ostatniego tchu bronić swoich poddanych przed wszelkimi zagrożeniami. - zgromiłem ostro Celestię, bo nie cierpiałem jak ktokolwiek mówił w taki sposób. - Poddać się, połozyć i czekać na śmierć? To proponujesz władczyni Słońca? Nie w moim przypadku. Ja się nie poddaję. - spojrzałem ponuro patrząc w stronę którą uciekł zbieg. 

- Im już pomoże tylko grabarz i dom pogrzebowy... - powiedziałem ponuro, patrząc na martwych strażników. - Więzień uciekł, nie mogłem go zatrzymać. Przeciw temu... czemuś... nie da się walczyć bez żadnej broni. Wolałem wam pomóc... aarrgggh... - skrzywiłem się. - To monsturm zapłaci za to co zrobiło!

Cała armia takich jak on... i jak mamy z czymś takim walczyć? Nie wiem... ale z pewnością się nie poddamy. 

A próbując zatrzymać to coś, będąc kompletnie bezbronnym, było głupie. Raz już zginąłem, niezamierzam pchać się do grobu raz jeszcze. O ile to była prawda. 

- Twilight spróbuj podnieść magią, ja może zdołam wyciągnąć Księżniczkę. 

Zabrałem zatem kamień ze sobą, spojrzałem na Moth drapiącą Grzejnika.

- Ha, widzę że się dogadujecie? - spytałem chytrze. - To dobrze, dobrze... bo przed nami jeszcze sporo drogi, ale zdobyłem to na czym mi zależało. Chodźmy stąd, moi drodzy. Jeśli ten kamień jest tym co myślę, to zbliżyliśmy się znacząco do naszego celu. 

Po czym odszedłem kawałek od pogorzeliska i ponownie spróbowałem kontaktu z Sombrą.

Z zadowoleniem usadziłem sobie swojego nowego pupila na grzbiecie, po czym poszedłem razem z Fluttershy. 

- Gdzie mnie prowadzisz Fluttershy? - spytałem, zrównując się z koleżanką. - O co chodzi? 

Wykonałem unik w prawy bok, nie dając się trafić tym pociskiem. Nie chciałem tak umierać, a widząc przygniecioną Celestię od razu ruszyłem im na pomoc, jako że miałem więjcej szans na ocalenie ich niż na pokonanie solo tego potwora.

- No raczej. Zatem mam zwierzaka - ucieszyłem się bawiąc się z Hookfangiem. - Więc co teraz? Jeśli jak mówisz... ta Rainbow Dash jest kucem któremu można ufać? Nie wiem, to jest jednak torchę ryzykowne, tylko ty znasz moją tajemnicę. No i ten Azure...

- em... Pan Golden Sprocket, jak sądzę.... - odparłem lekko zmieszany i zaskoczony takim widokiem, zarówno domu jak i jego właściciela. - Witam... to ja Wreckers. Rany ale chałupa... prawie jak w pałacu ksieżniczek. - pokiwałem głową. I tak tak, łapię pana dowcip. No więc, przyszedłem wyjaśnić sprawę pańskiego zaproszenia, proszę pana.