Youkai20

Piękna klacz leci właśnie w Twoje objęcia...  )

o żesz kurka wodna! To nie jest żaden adorator, to nie jest nawet żaden kucyk! Spójrzcie uważnie - te ZIELONE oczka, ten uśmieszek, skrzydła - to nie żaden kucyk, tylko sama Chrysalis dopadła naszą kochaną Starlight Glimmer!  Nie wierzycie? A co ona tak leży, hm? Opadła z dziwną miną i to jeszcze z zamkniętymi oczami. To dzieło Chrysalis, ona jej skręciła kark!! Biedaczka. Dobrze, że to dzieło fikcji.
W rzeczywistości Starlight sobie słodko śpi.

Przede wszystkim mniej więcej wiedziałem czego się spodziewać, miałem dobry humor (czytaj - byłem przygotowany psychicznie na dawkę smutku i zadumy), a i "Klacz..." nie należy wg mnie do przesadnie długich, więc powiem tak - "ruszyła" mnie co najwyżej... średnio. Nie popłakałem się, jak zapewne niektórzy przede mną, nawet nie uroniłem łezki. Czy więc jestem nieczuły? Gdzieżby tam! Po prostu dla mnie było to opowiadanie wysoce... refleksyjne, zmuszające do przemyśleń, do chwilki zadumy, nie zaś stricte "smutne". Mamy tu Celestię-starowinkę, więc rozumiem już, dlaczego kolega Hoffman zauważył pewne podobieństwa z moim fanfikiem pt. "Kiedy Cadance kicha, Celestia łapie katar". Tam mamy podobną, powiedzmy, ale tu starość Pani Dnia jest (z braku lepszego słowa) hardkorowa. Klacz jest zaiste u kresu wieczności, w końcu jest stara jak samo Słońce. I wie jedno - umrze wraz ze "swoją" gwiazdą. Nie chcę za bardzo spoilerować fabuły (w sumie już ją poniekąd opisałem); powiem za to, że jej rozmowy z Luną (czy może jej widmowym wspomnieniem) mnie doprawdy urzekły. Ostatnie chwile Celestii, jej rozmowy, przemyślenia - może zabrzmi to nico upiornie, ale jeśli ktośb y  mnie  zapytał "jak sobie wyobrażasz śmierć Celestii", to właśnie tak bym sobie ją wyobraził. Celestia wyda się być już tak... zgorzkniała swoim długim żywotem, że niemal wszystko przyjmuje ze stoickim spokojem... choć jest to spokój pozorny. Zaprzecza poniekąd swoim osiągnięciom. niespecjalnie widzi sens w dalszym ich wspominaniu; można ją zrozumieć, w końcu od milionów lat nikogo na świecie nie ma, wszystko "co było" dawno temu stało się pyłem. Ale czy się z nią zgodzić? Czy zaakceptować to, że Celestia stara się zapomnieć o Lunie, odgonić jej wspomnienie u kresu swych dni? Hmmmm... i w tym tkwi piękno i siła tego tego opowiadania, to właśnie mnie "kupiło". Nie smutek towarzyszący odejściu, lecz gorzka refleksja nad przeszłością, sobą i samym życiem. Kto ma rację - Celestia, która uparcie sądzi, że nic już nie ma sensu, że nie ma po co wspominać czegoś, co od tak dawna już nie istnieje, czy też Luna, która temu z równym uporem zaprzecza? Na to pytanie każdy z nas musi sobie odpowiedzieć sam...     

Gif, który zrobił mi dzień, noc, no i w ogóle wszystko. Zapytacie co jest w nim takiego super? No jak to co?!  Starlight jest szczęśliwa i to wystarczy, żeby to był best gif ever!

Serdecznie dziękuję Ci za Twoją  olbrzymią opinię! Doprawdy, wszystko rozłożyłeś na czynniki pierwsze. Wątpię, abym odwdzięczył się równie długą odpowiedzią... czy w ogóle długą, ale coś tam napiszę  Na sam początek - jest mi niezmiernie miło, że przeczytałeś ten fanfik, a co jeszcze milsze - zechciałeś opisać Swoje wrażenia. Nic nie poprawia humoru bardziej od soczystego komentarza (nawet takie w stylu "dobre" albo "łe, co to ma być" się liczą). Pisałem to już wielokrotnie i znów powtórzę - jeśli pojawia się jeden komentarz, nawet pojedyncze słowo, to wiem od razu, że ktoś to jednak przeczytał, czyli warto było pisać, bo to przecież dla Was, nie dla mnie... 
Dobra, co się zaś tyczy tego, co napisałeś - jestem zaskoczony, że tak mało narzekałeś;  że to, co się nie spodobało, to tylko najogólniej mówiąc, tylko detale. To duży fanfik (jak na MOJE możliwości), więc jest się zapewne do czego przyczepić. Chyba nie skończy się przygody z nim podczas przerwy w pracy, czy tam przy filiżance kawy. Poza tym mam przykrą tendencję (co słusznie zauważyłeś) do, hmmm, marnowania końcówek. Staram się zawsze uderzyć na początku "z grubej rury", zaskoczyć czymś, przykuć uwagę, no po prostu piszę jak umiem najlepiej, gdzieś "w środku" jakby tracę impet, aby w finale spłycić końcówkę, albo nawet ją sknocić. Po prostu zawsze mam POMYSŁ, ale nie gdy już napiszę wszystko co tam sobie zechciałem, CZASEM sam nie wiem, jak skończyć w równie, nazwijmy to - elegancki - sposób, jak zacząłem. Tu skończyło się jak się skończyło, dobrze że jakoś się to trzyma kupy, bo serio - miałem obawy, że po solidnej bądź co bądź treści, czytelnik odniesie wrażenie, że finał, jest trywialny i zły, albo nawet, że nagle stał się jakąś wręcz groteską (choć może na siłę to byłoby i ok... jakoś tak brzmi upiornie). Ale końcówka miała wskazać, że Celestia zrozumiała, że nic jej już nie zostało, że nikt jej już nie kocha, nikt nie chce...
Przyznam się, że miałem duży problem z częścią, w której spotkała się ona z Cadance. Wydawało mi się, że wszystko co tam napisałem, jej (Cadance) chorobliwa miłość, szaleństwo, jest... niewiarygodne, jakieś sztuczne, że nikt w to nie uwierzy. Samemu nie jestem specjalnie zadowolony z tamtej części, no cóż... wyszło jak wyszło. Nic tam nie jest tak "naprawdę" złe... o prostu chciałem, hm, żeby czytelnik bardziej zwrócił uwagę na Flurry, której to paradoksalnie tam właściwie nie ma. Bo właśnie nie chce nawet patrzeć na Cadance, na jej głupotę, upór, ale bardzo pragnie jej pomóc. Ona czuje się tak, jakby straciła oboje rodziców, w końcu Shining Armor był jej ojcem, o czym Cadance zdaje się, zapomniała.
Po wszystkim co napisałem, decyzja Celestii może dziwić. Miała przecież pomóc biednej Flurry odzyskać jej schorowaną matkę. No cóż, ona sądzi, że zrobiła o co ją proszono. W końcu sama Cadance pragnęła tylko zobaczyć się z Shiningiem. I tu wkracza ten niepewny element, o którym wspomniałem. Sam nie byłem pewien jak to rozwiązać. Ostatecznie uznałem, że (pozornie!) "proste" pozbawienie jej skrzydeł jest najlepszym wyjściem. Bez ich magicznej protekcji natychmiast uderzył w nią ciężar wieku, stała się staruszką, tak jak być powinna. Dodatkowo to dobiło Celestię, w końcu "to przed" i "to teraz" było jej dziełem. Jej "alicornie" plany wzięły w łeb, ma wrażenie że całe jej życie okazało się błędem. A biedna Flurry, choć Cadance, jak się zdaje, odzyskała jednak trzeźwość umysłu, stała się jej wrogiem numer jeden.  
W ten sposób wszyscy są "tragiczni", wszyscy są "przegrani". Nikt już tak "naprawdę" nie chce Celestii (oczywiście wg niej - przecież ma jeszcze Lunę...), więc tej pozostaje, cóż, zapić się na śmierć.
I to jest "prawdziwie" tragiczne zakończenie, nawet jeśli "na szybko" wynika z niego, że Celestia zwyczajnie dała ciała, więc teraz wszytko ma gdzieś, a Flurry po prostu się obraziła...
"Przynieś mi coś mocniejszego" - teraz to zdanie, choć tak płytkie, jest tak... głębokie. No bo patrzcie państwo -  Tak oto kończy potężna alicorn, co niegdyś mogła trząść całym światem, gdyby tylko chciała.

No to tyle o fabule, nie wiem czemu, ale brzmi jakbym opisywał wrażenia po przeczytaniu czegoś nowego, "czyjegoś", a nie podawał pewne, nazwijmy to szczegóły, swojego fanfika.

Tak czy owak...
... jeśli o stronę techniczną chodzi, to super, że ją chwalisz, zamiast ganić, bo ja zawsze bardzo się staram, żeby to wszystko było ok, najogólniej mówiąc, żeby dało się czytać, a nie tam kręcić głową, po prostu nie jestem jakimś profesorem, który wszystko robi na glanc. Nierzadko więc pewne rzeczy "stylistycznie" robię źle (i nawet o tym nie wiem), może dialogi (których nie cierpię) wyglądają sztucznie, czy są "szybkie" i płytkie. Ale lepiej nie umiem  Tym bardziej cieszy mnie więc, jak ktoś napisze, jak Ty, że generalnie jest ok.  Dodatkowo to była praca na konkurs, więc nie mogłem tego wstawić tak, że ktoś przeczyta i zaznaczy albo napisze "o patrz, tu masz literówkę, o, a tam nie dałeś kropki, nie no, ten dialog nie brzmi dobrze, a tu bym ten wyraz zmienił na Y, bo X brzmi na przekombinowany".  Oczywiście wkleiłeś jednak WIADOME ZDANIE. Ech, nawet nie będę pisał, ile razy wersji powstało nieszczęsnej "śmietanki towarzyskiej", co ja się z tym napociłem... to najlepsza wersja jaka mi w końcu została... a  i tak nie jest ok  ale wcześniej się uparłem, że to tu musi być, bo jakoś tak chciałem, żeby było i tyle. Ot, fanaberia.

Na początku piszesz, że fanfik ten przypominał Ci "Klacz u kresu wieczności". Hm, może to zabrzmi niewiarygodnie, ale nie znam takiego (tak, ten stary dureń Youkai znów "popisał się" tym, że absolutnie nie zna czegoś, co pewnie znają, lub o tym słyszeli, bliżej niesprecyzowani "wszyscy" starzy wyjadacze forum/fandomu). Wszelkie podobieństwa (o których zresztą nie mam pojęcia) są przypadkowe. Ale przeczytam to wieczorem, jak znajdę, brzmi... intrygująco.

I co tu jeszcze dodać? Chyba to będzie tyle, przecież nie będę pisał "opinii do opinii"  . Ważne jest to, że nie kręciłeś nosem podczas lektury, ani też nie miałeś  wrażenia zmarnowanego czasu, bo jest to jedna z moich nielicznych prac, przy których naprawdę bardzo się starałem.  

Post numer 400... ech, co ja robię ze swoim życiem.

jakoś zawsze wolałem HoM&M IV nad trójkę... 

Dedukcja, mój Watsonie...

Stuntman

- Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?
- STARLIGHT GLIMMER!
- Lustereczko... kocham cię

która już wkrótce będzie dzielić mnie w punktacji od tego nicponia powyżej  

HEAVEN IS A PLACE ON EARTH! 

przypomniałem sobie właśnie, że tak przebrana była burmistrz Ponyville w odcinku "Luna Eclipsed"/ bodajże u nas  "Luna Odmieniona".

Bat?

Pomyślałem znów o w Pinkie, z odcinka "Scare Master", ale nie, tam miała chyba inny strój... to może Scootaloo z odcinka,w którym CMC szpiegiwały Big Maca w wiosce Starlight? Peruka chyba pasuje...

Ryby?

Pinkie przez moment, jeśli dobrze kojarzę? Szkoda tylko, że nie potrafię podać nazwy odcinka...