[Multi] Ku chwale światłości!

[Arcybiskup z Canterbury]

Wkrótce na horyzoncie pojawiła się zrujnowana kamienica, w której na pewno nie było nikogo. Zniszczenia były na wysokości pierwszego piętra i sufitu parteru, a więc budynku nie zniszczyła bomba. Zapewne zrobił to czołg. 

Wokół oczywiście były też inne poniszczone budynki, ale ten był ukryty pomiędzy dwoma innymi i sprawiał wrażenie bezpiecznie opustoszałego. Trzeba było przedrzeć się przez górę luźnych, osmalonych cegieł, ale nie stanowiło to większego problemu ani dla Adama, ani dla Irene. 

Mogli więc wkrótce usadowić się w dziurze, która wcześniej musiała być czyimś salonem. Na ścianach były resztki zielonej, wzorzystej tapety, a nawet dało się znaleźć dziurawą kanapę, na której zresztą usadowiła się Irene. Poklepała miejsce obok siebie. 

[Hetman WK]

Głupi to ma zawsze szczęście - przebiegło mu przez myśl, kiedy wspinał się po cegłach i analizował to że tym razem los się do niego lekko uśmiechnął. Nie ma co się przyzwyczaić z drugiej strony. 

Gdy znalazł się w byłym salonie rozejrzał się - Hm. Ciekawa miejscówka. I światła słonecznego może nie będzie za dużo, i mniejsze szanse że nas znajdą. Choć ciekawe czy niemieckie patrole będą zainteresowane dwójką uciekinierów w ruinie. Ale lepiej dmuchać na zimne i się nie wychylać. 

Rozmyślenie przerwały mu ciche uderzenia o kanapę. Uśmiechnął się i opierając dłonie na kolanach usiadł wypuszczając powietrze. Przetarł twarz prawą dłonią. 

- Ledwo nasze zadanie się zaczęło a tu już pełno wrażeń - stwierdził - Jak się trzymasz? - spojrzał na nią. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Spodziewałam się bombardowania. Nie chcę wykrakać, ale póki co, poza sceną zabójstwa... Cóż, trafiliśmy na wieś. To był łagodny początek jeśli chodzi o tak drastyczną rzeczywistość. Jest w porządku, już mi przeszło. A ty jak? - zapytała. - Pewnie rozmyślasz w jaki sposób wyrwać Wilka z tego miejsca, co? Znasz go, więc powiedz mi, jakim jest duchem? To znaczy, mam na myśli z charakteru. Pewnie trudno opisać resztę. 

[Hetman WK]

- Znam znam - westchnął - Taki trochę...czy nawet bardzo...cyniczny. Ogólnie rzecz ujmując to bardzo dobry towarzysz. Można na nim polegać, i to bardzo. Na Hetmanie zresztą też. Ale Wilka ma do siebie to że jest...troche złośliwy. Chociaż nie, bardziej by pasowało że jak już okaże że jego jest racja, to ma z tego mnóstwo satysfakcji. Jadowitej wręcz - oparł się o sofę - Nie zminia to faktu że wiedział co się świeci. Od razu ostrzegał mnie przed Julią. A ja dałem się ponieść hormonom czy czemuś tam i zignorowałem jego, jak się później okazało jak najbardziej słuszne podejrzenia. No i jestem w miejscu w którym jestem...zboczyłem z tamtu. Chodzi mi o to że jeśli uda się go wyrwać...do śmierci będe posłusznie działał z jego instrukcjami. Znaczy generalnie...trochę zarozumiały, pewny swego, nie ufny, zimny jeśli wiesz o czym mówie, ale za to wierny i zdeterminowany - pokręcił głową. Wspominając go, coraz to bardziej czuł się źle ze świadomością co przez niego nastało.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To może być trudno - skomentowała, opadając na oparcie kanapy. 

Reszta dnia minęła na lekkich, niezobowiązujących rozmowach. Gdy zapadła ciemność, Adam mógł odkryć, że w rzeczywistości w której się znajdują jest jedna interesująca rzecz. Nie odczuwał potrzeb fizjologicznych - nie był ani senny, ani głodny, ani spragniony. Działało to zdecydowanie na ich korzyść. 

Gdy więc otoczyły ich ciemności, mogli finalnie wyruszyć na swoją misję. Ulice w tym sektorze miasta były bardzo słabo oświetlone - lampy na przedmieściach musiały zostać zniszczone, albo po prostu odłączono źródło energii. 

- A gdyby tak udawać? - zapytała Irene. - Moglibyśmy podkraść się pod obóz, a ty byś udawał rannego i odciągnął swojego kolegę, żeby móc z nim rozmawiać.Właściwie musiałbyś być naprawdę ranny...