W_objęciach_Chrysalis: Nadchodzi ratunek! (by Po prostu Tomek)

[Nightmare]

Maluch zwinął się w kłębek, ale wolał na zaśnieżonym miejscu. Ogień buchał wesoło, a płomienie tańczyły przed twoimi oczami.

[Po prostu Tomek]

(Znalazłem te krzemienie? I BTW, fajnie nawet tak z boku czytać twoją sesję z Wiziem. Mistrzowałaś już poza forum?)

Wpatrzony w ogień, raz jeszcze dogłębnie przeanalizowałem ostatnie wydarzenia i swoje decyzje. Co zrobiłem źle? Co mogłem zrobić lepiej? Gdzie popełniłem błąd? I koronne pytanie, dlaczego właśnie ja i Golden Dust?

[Nightmare]

nope

Powoli zaczynały ci się kleić oczy. (jak mi)

[Po prostu Tomek]

(Zatem dobranoc.)

Sprawdziłem, czy w razie ataku mogę bronić się łańcuchem lub nożem, po czym zapadłem w niespokojny sen.

[Nightmare]

Obudziłeś się wraz ze słońcem, a obok ciebie leżało kilka upieczonych jabłek. Maluszek już po łyku leżał obok ognia.

[Po prostu Tomek]

- Ty upiekłeś? Dziękuję ci, nie spodziewałem się. Dobrze, że nie czujesz się już jak jeniec. - powąchałem jabłka. Lepiej zapobiegać niż leczyć. Wyjąłem z juk nóż i jedno rozkroiłem. Jeśli nic nie zwróciło mojej uwagi w zapachu ani w smaku, to powoli spożyłem śniadanie. Zapiłem wodą. Dla pewności sprawdziłem jeszcze, czy w jukach zostały zioła na zatrucie.

- Musimy... znaczy ja muszę być teraz bardzo ostrożny. Jestem na terytorium nieprzyjaciela i mogę radzić sobie tylko z twoją pomocą. Miej się więc na baczności. Tylko ty z nas dwóch wracasz do domu.

Po śniadaniu szukam jakichkolwiek śladów przemarszu żołnierzy Celestii.

[Nightmare]

Zobaczyłeś w pewnej odległości od gór, ślady kopyt. Maluch poniuchał i pobiegł w stronę zielonej, poziomej kreski na horyzoncie.

[Po prostu Tomek]

Zatem oszczędzając siły potruchtałem wzdłuż wytyczonego szlaku. Wciąż ostrożny, baczę na każdą rzecz wokół.

[Nightmare]

Maluszek czasem przystawał, aby powąchać powietrze. Kreska na horyzoncie powolutku się powiększała.

[Po prostu Tomek]

- Powinniśmy wywiedzieć się, dokąd dokładnie zmierzamy. Opowiedz mi więc o swoim domu, Podmieńcze. - zatrzymałem się i kazałem małemu zrobić to samo. - Nie zamierzam już dalej iść na ślepo. Bo ta książka z biblioteki jest do niczego. A więc słucham wyjaśnień.

[Nightmare]

"Jest tam pięknie i zielono. Pośrodku stoi pałac Chrysalis z czarnego kryształu." głosił napis na pergaminie.

[Po prostu Tomek]

- A straże? Armia? Gdzie trzymacie porwanych? O takie rzeczy się pytam! - powiedziałem, kierując "rozmowę" na właściwe tory. - Choć nie, czekaj. Trzymacie więźniów najprawdopodobniej w pałacu. Byłeś tam? Wiesz, jak tam niepostrzeżenie wejść?

[Nightmare]

Mały pokręcił łebkiem i ruszył dalej.

[Po prostu Tomek]

No to mamy poważny problem. Dojść niepostrzeżenie. I zorientować się w sytuacji. Na razie ruszyłem dalej w drogę.

[Nightmare]

Po kilku kolejnych godzinach linia trochę się zwiększyła. Jednak zapadała już noc.

[Po prostu Tomek]

Dokonuję standardowych czynności obozowych badając miejsce pod kątem zagrożeń, znanych lub nie. Następnie próbuję wyciągnąć od Podmieńca absolutnie wszystko co wie.

[Nightmare]

Maluch wciąż tylko powtarzał o kwiatkach i pięknych ogrodach. Na koniec wziął łyk różowej cieczy, zapalił ognisko i zasnął. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że zapalił ognisko na śniegu.

[Po prostu Tomek]

- Nic tylko pierdoły chrzani, przydałby się na coś... - wymruczałem do siebie. Ognisko na śniegu? Pfff, przecież to "magia".

Udałem się w poszukiwaniu drewna. Nigdy nic nie wiadomo, lepiej mieć na zapas. Po zgromadzeniu zapasów drewna na całą noc także ułożyłem się do snu.

[Nightmare]

Następnego dnia ponownie leżało obok ciebie śniadanie, a mały już podskakiwał, abyś szybciej się zbierał.

[Po prostu Tomek]

- Tylko ty się tu cieszysz, mały. Ja mogę już nie wrócić do siebie. - powiedziałem skwaszony. "Żeby to cholera wzięła". Zjadłem śniadanie darując sobie sprawdzanie czy jest zatrute. U celu wyprawy czułem się taki słaby, jak jeszcze nigdy. Jedyne, co pchało mnie do przodu, to pamięć o przyjacielu. Z głową przepełnioną ponurymi myślami i determinacją w oczach ruszyłem truchtem przed siebie.

[Nightmare]

Maluch co chwila przyspieszał, ale czekał na ciebie, gdy się za bardzo oddaliłeś. Po kolejnych kilku godzinach znalazłeś się na granicy Changei z równinami. Otaczała ją tarcza, która topiła śnieg, zanim dostał się do państwa.

[Po prostu Tomek]

- Tarcza. Świetnie. Po prostu super. - stwierdzam ponuro gapiąc się w przestrzeń. - A ty gdzie? Wciąż jesteś mi potrzebny. Muszę jakoś wleźć do środka. Nie widziany przez nikogo.

Sprawdzam, czy przez tę tarczę da się normalnie przejść. Wkładam tam kawałek ogona.

[Nightmare]

Twój ogon nie był ani spalony, ani zamrożony, ani oblepiony mazią. Był po prostu ogonem.

[Po prostu Tomek]

- Raz matka rodziła. Umrę też raz. Lub nie. - z tymi słowami wkraczam dumnie do Królestwa Changei.

- Idę po ciebie Dust, stary druhu. Trzymaj się tam. - powiedziałem cicho do siebie. Rozejrzałem się po nowym otoczeniu. Zachowuję też najwyższą możliwą ostrożność, wypatrując niebezpieczeństwa. Nakazuję także małemu Podmieńcowi trzymać się blisko.

[Nightmare]

Stolica była jednak bardzo daleko od granic, więc będziesz musiał się gdzieś przespać podczas podróży.