Victoria Luna

Wbijasz do knajpy i przedstawiasz się, jednocześnie rozwijając postać o kolejne wizyty w tej lub innych tawernach.

Twilight Sparkle wypiła kolejny kieliszek. Chciała się upić i zapomnieć o tej całej sytuacji... Nie mogła jednak pozwolić sobie na taką sytuację, gdy teraz, a zwłaszcza teraz, jest aż tak źle... Księżniczka Przyjaźni rzuciła urok poprawiający urodę, by nie dać po sobie poznać, jak bardzo źle wygląda. Spojrzała na Doctora, który sterczał na środku sali, nie wiedząc co ma zrobić. – Może usiądziemy? – zaproponowała. Kucyk chętnie przystał na taką propozycję. Gdy już zajęli miejsca, Twilight poprosiła Silver Stara, by ten przyniósł jej jabłecznik na kruchym cieście według przepisu barmana, gdy już skończy się piec. Wiedziała, że dziś będzie je piekł. Robił to co tydzień i co tydzień Twilight objadała się tym ciastem na kruszonce. I tak również będzie w tym dniu. – Ja... Przepraszam... – powiedziała nieśmiało klacz. Jej towarzysz spojrzał na nią zaskoczony. – Za co, jaśnie pani? – Za... – Westchnęła ciężko. – Za wszystko. I również za dzisiaj. – Zaśmiała się nerwowo. – Księżniczko... Nie masz za co przepraszać... Spojrzała na niego z bólem i prośbą o pomoc. Nawet księżniczki miewają chwile słabości, a Twilight nie należała do wyjątków. Jej oczy zaczęły się szklić, a po policzku spłynęła pojedyncza łza. – Jesteś jak każdy kucyk. Taki jak ja. – Uśmiechnął się ciepło. Klacz przetarła policzek, nieśmiało unosząc kąciki ust do góry. Doctor zaśmiał się szczerze po czym zaraził tym pannę Sparkle. Po chwili oboje rechotali radośnie. Nagle do baru wszedł kolejny gość. Był nim Starzec, który ostatnimi czasu często bywał w tej oto tawernie. Przysiadł się do dwójki kucyków, prosząc barmana o coś płynnego. – Tylko nie bierz whisky. Dobra, ale nieco zbyt mocna na podwieczorek... – zażartowała księżniczka. Starzec nieco nie zrozumiał kawału ale to nie zaszkodziło, by on również z niego się śmiał, podobnie jak reszta. Przez pewien czas rozmawiali na codzienne tematy – co jedli na śniadanie, jak mieszkają, czemu pomidory na stoisku były nieświeże... Dzięki temu Twilight Sparkle zapomniała o wiedźmach, polowaniu... O dzisiejszym linczu. Gdy tylko rozbrzmiał dzwonek oznaczający koniec pieczenia pysznego ciasta. Silver zniknął za zaplecze, by przynieść gotowy smakołyk. W tej samej chwili do tawerny przyszedł młody podmieniec. Trzy pary oczu natychmiast skierowały się ku wejściu, by zobaczyć kto właśnie zaszczycił skromne progi tawerny. – Witaj Księżniczko... Nazywam się Alrix. – Skłonił się, przez co Twilight z hukiem wróciła na ziemie. Była księżniczką Przyjaźni w świecie, gdzie polowano na czarownice ukryte w sercach jej przyjaciółek. Niemniej jednak postanowiła zostawić pozory normalności. – W sumie... to powinien być wdzięczny. Ty byłaś pierwszym kucykiem, który okazał zaufanie Thoraxowi, mojemu wodzowi. Być może to od ciebie zaczęły się zmiany... – Zamilkł na chwilę. – Nie chciałbym też zbytnio się narzucać, ale potrzebujemy wiedzieć jak najwięcej o tych wiedźmach... Klacz zamknęła oczy, oddychając coraz głębiej. Próby uspokojenia nie dawały rezultatu. Gdy już chciała coś powiedzieć, do sali wszedł Silver Star, mając ze sobą swoje popisowe dnia, czy też raczej ciasto. Zapach cynamonu i jabłek od razu wypełnił całe pomieszczenie. – Proooszę bardzo! – zawołał uradowany ogier. – Skoczę tylko po talerzyki. – Może... Zanim odpowiem na to pytanie, skosztujemy jabłecznika? – zaproponowała Twilight. Po chwili czwórka kucyków i podmieniec zajadali się pysznym ciastem na kruszonce. Ciasto było idealnie wypieczona a jabłka wyśmienite. Po skończonej uczcie, kucyki na nowo powróciły do zwykłych tematów... Kiedy przyszedł czas zamknięcia tawerny, Twilight pożegnała gości i sama udała się do swojego domu. – Do widzenia, księżniczko. – Barman skłonił się, żegnając swoją pracodawczynię. – Do zobaczenia, Silver – pożegnała barmana. – Do następnego jabłecznika... Lecz nie było kolejnego jabłecznika...

Księżniczka zaśmiała się cicho, jednak nie z poczucia humoru kucyka. – To dobrze... – powiedziała, po czym sięgnęła po kieliszek i wypiła jego zawartość. Zwróciła się do barmana. – Jeszcze jedna kolejka. – Spojrzała na gościa. – Dla niego też. Na mój koszt. Silver Star schylił się, by wyjąć spod blatu dwa kryształowe kieliszki. Gdy już nalał do niego bursztynowy napój, Twilight użyła zaklęcia lewitacji i podała jedną szklankę Doctorowi. – Nie, dziękuję. – Nalegam... Ogier westchnął cicho i wraz z panną Sparkle wypił napój. Klacz przez chwilę miała mętne spojrzenie, jednak szybko odzyskała przytomność umysłu. – Więc... Co cię ponownie sprowadza do Mrocznej Gwiazdy?

Odpisywałam w temacie, choć powinnam się zająć fanfikiem który jest w czarnej dziurze

Pierwszym bodźcem, jaki poczuła Twilight, był silny ból głowy. Nie był to kolejny atak migreny, ponieważ one wyglądały zdecydowanie inaczej. Tym razem głowa emanowała stałym, silnym bólem zlokalizowanym na kości ciemieniowej. Zupełnie jakbym oberwała... Powoli otworzyła oczy, myśląc, że nadal znajduje się w tawernie i najpewniej oberwała od któregoś z pijanych ogierów, chcąc się wyżyć po przegranej w karty. Zamiast tego zobaczyła ona swoją sypialnię w Zamku Przyjaźni, w Ponyville. Twilight leżała na miękkiej pościeli w łóżku z baldachimem, w jej zamku. Jak ja się tu znalazłam? W tej samej chwili drzwi do pokoju otwarły się, ukazując Spike — jej asystenta i pierwszego przyjaciela. Fioletowy gad podbiegł do łoża, wspinając się na górę. — Twilight! Obudziłaś się! — wykrzyczał szczęśliwy. Podszedł do niej i przytulił ją. Klacz, dziwnie obolała, odwzajemniła gest. Nagle Spike zrobił zaskoczoną minę, a następnie zleciał z łóżka i pobiegł gdzieś. Księżniczka przyglądała się zaskoczona, próbując odgadnąć, co smok właśnie zrobił. Po kilku minutach okazało się, że poszedł on po doktora. Chyba naprawdę mocno oberwałam... — pomyślała Twilight. · · · — Proszę stosować się do moich zaleceń. Co do tego bólu głowy, powinien on minąć za kilka dni... W razie powikłań proszę się zgłosić do mnie — powiedział lekarz. Księżniczka kiwnęła głową, nadal zastanawiając się, po co ściągali do niej medyka. Kiedy w końcu badania się zakończyły, Twilight postanowiła zapytać Spike'a, co się takiego stało. – Twilight... Spałaś pięć dni... – powiedział cicho smok. Klacz zatkało. Jednak okazało się, że na tym nie koniec. – Kiedy ty byłaś nieprzytomna... – przełknął głośno ślinę. – Odbył się lincz... Społeczność podejrzewała kilka kucyków... – Kto? – przerwała mu. Asystent milczał, wpatrując się w swoje pazury. – Kto...? – powtórzyła, tym razem nieco bardziej łamiącym głosem. – Fluttershy. Sparkle zamknęła oczy, błagając, że to nie jest prawda. Niestety, rzeczywistość była brutalna. – Jak się czujesz? – Spike zmienił temat. – Lepiej... – odpowiedziała bez emocji, modląc się za duszę swojej przyjaciółki. Padło na Fluttershy... Kto będzie następny? · · · – Ah, panna Sparkle! – zawołał Silver Star, wychylając się za blat baru. – Jak księżniczka się ma? – Bywało lepiej – odpowiedziała ponurym głosem. Była nieco zmęczona podróżą do tawerny, ale jej stan był lepszy w porównaniu sprzed kilku dni. Martwiła się pogłoskami, lecz dopiero dziś mogła przyjść do tawerny o własnych siłach. Księżniczki, z którymi utrzymywała kontakt poprzez pocztę, nalegały, by ponownie wyruszyła ona z obstawą. Odmówiła. – Jakie są plotki? – zapytała prosto z mostu. Silver spojrzał na nią, początkowo nie rozumiejąc, o czym jest mowa. Gdy załapał, sprawdził, kto jest na sali. – Różne. Jedni mówią, że ktoś odebrał ci twoją magię. Prychnęła. – Inni, że wiedźmy są potężniejsze nawet od alikornów. Oby nie mieli racji. – A co gadali po linczu? Ogier westchnął. – Myślą, że wybrali właściwie. Twilight przymknęła oczy, starając się wyobrazić sobie tę scenę – tłum kucyków uzbrojonych w widły i pochodnię, ogromny stos, krzyk jej przyjaciółki... Potrząsnęła głową. Kto teraz zajmie się Angelem? – pomyślała gorzko. – Whisky proszę – rzuciła. Barman wziął butelkę i zaczął nalewać do małego kieliszka. Twilight spojrzła zdziwiona na ogiera i dodała – Dla ciebie też. Barman był zaskoczony, ale nie protestował. Wyjął kolejny kieliszek i zalał go bursztynowym płynem. Oba kuce przy użyciu magii stuknęły szkło na znak toastu. – Za Fluttershy i jej duszę spoczywającą w pokoju... Twilight Sparkle miała cichą nadzieję, że zaraz ktoś przekroczy próg tawerny pod Mroczną Gwiazdą i poprosi o radę czy też zapyta o pewną postać, dzięki czemu będzie mogła choć na chwilę zapomnieć o stracie przyjaciółki.

Podpinam się. Światło odgrywa wielką rolę w rysunku, jeśli używamy cieniowania. Jeśli będą bez ładu i składu, cóż... mózg nam zwariuje Co do samego rysunku... Niestety, nie obyło się bez rażących błędów. Jeden z nich- kielich. Kielichy powinno się trzymać za szyjkę a jeśli już- jak w tym przypadku -między palcami powinna być owa szyjka, tak, że palce dotykają główki (nie wiem jak inaczej to nazwać). Kolejna rzecz- nogi. Wyglądają nieco nienaturalnie. Uważam też, że powinieneś delikatnie przesunąć nogę konia, tak by kostka w nodze jaszczurki była zgięta. Ogon również jest nieco dziwny ale tutaj jest lepiej. Głowa jest nieco zbyt przesunięta w bok, przez co ma się wrażenie, że Discord ma chory kręgosłup na odcinku szyjnym... Myślę też, że jest nieco za wcześnie na perspektywę... A i jeszcze jedna sprawa. @MagiMemNon - jeśli wrzucasz obrazki, chowaj je do spoilerów. Inaczej przysparzasz moderatorom dodatkowej roboty...

— Sunburst próbował? — spytała klacz Doctora. Ten przytaknął, nie spuszczając księgi z oczu. — Nie wiem, czy dam radę... Czarna magia wywiera na mnie zły wpływ, a poprzedni urok był nieco... niestrawny dla mnie... — powiedziała Twilight, ponownie otwierając księgę, by znaleźć jakąkolwiek poszlakę. Niestety, antyczne runy były nie do rozszyfrowania. Księżniczka nie chciała dawać po sobie poznać, że czarna magia bardzo ją osłabiła. Mimo że użyła ona negatywnych emocji, które kumulowały się w niej, nie było to dobrym sposobem na pozbycie się ich. Po tym rytuale czuła się bardzo osłabiona oraz dostawała ataki silnej migreny. — Możemy spróbować — westchnęła, nagle mając ochotę znaleźć się w swojej sypialni, pod ciepłą pierzyną, i spać mocnym snem. Przymknęła oczy i ponownie przywołała mroczne uczucia, jakie towarzyszyły jej, odkąd rozpoczęło się polowanie na wiedźmy. Mam nadzieję, że to tylko koszmar, z którego się zaraz obudzę i wszystko będzie jak dawniej... Gniew, zazdrość, żal wypełniły serce, a następnie aurę magiczną Twilight. Ogiery patrzyły w zdumieniu, jak urok przybiera coraz bardziej na sile. Nie zauważyły jednak, że księżniczka Twilight Sparkle jest na skraju wyczerpania. Ukryła to tak głęboko, że ona sama nawet tego nie widziała. Nastąpiła eksplozja. Wybuch delikatnie poparzył dwóch gości, lecz to fioletowa klacz ucierpiała najbardziej. Twarz i szyja były mocno poparzone, końcówki włosów przypalone, a róg delikatnie osmolony. Do tawerny wpadły dwa kuco-nietoperze, wrzeszcząc, domagając się odpowiedzi, co tu się stało. Gdy tylko ujrzeli nieprzytomnego alikorna, kazali się odsunąć od ofiary i niemalże natychmiast wynieśli ją z tawerny, najpewniej zawożąc ją do lekarza. Dwójka ogierów nadal nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Najwyraźniej autor czy też posiadać książki postanowił dobrze zabezpieczyć swoją własność...

— Gdy tylko Księżniczka Luna powiadomiła kucyki o powrocie Koszmaru, kazałam swoim uczniom natychmiast wracać do ich rodzinnych domów. Dopóki ta sytuacja się nie rozwiąże, Szkoła Przyjaźni jest zamknięta — odpowiedziała księżniczka Starcowi. Ten argument usatysfakcjonował ogiera. Alikorn następnie spojrzał na księgę oprawioną ciemnym materiałem. Twiligth użyła swojej magii jednorożca, by ją unieść, a następnie otworzyć ją, przeglądając strony. Na pierwszy rzut oka wyglądała ona na najzwyklejszą książkę kucharską z rozmaitymi przepisami, od zup po piękne torty. Jednak coś nie dawało Twilight spokoju. Cichy głos w jej głowie szeptał, że to może być podstęp lub nawet pułapka. — Wspomniałeś, że Sunburst zdjął klątwę — zwróciła się do Doctora. Ten kiwnął głową. — Co się działo przed odczarowaniem tej księgi? Kucyk zamyślał się na chwilę, szukając odpowiedzi na pytanie. — Księga wyglądała, jakby zapłonęła niebieskim ogniem. Ta odpowiedź wystarczyła, ponieważ rozwiała ona wszelkie wątpliwości. Panna Sparkle wstała i odeszła kawałek od stolika, postawiając księgę kilka kroków przed nią. Klacz zamknęła oczy i skoncentrowała się na negatywnych emocjach, które wypełniały ostatnie dni jej życia. Róg, zamiast zalśnić liliową poświatą, zaczął wytwarzać ciemne iskry, które zamiast tworzyć światło, pochłaniało je. Alikorn wymierzył w obiekt, a następnie wypuścił zaklęcie w postaci ciemnej wstęgi, która pochłonęła księgę, zamykając ją w ciemnej mgle. Gdy tylko chmura opadła, ujrzała nową księgę — bardziej mroczną, nadgryzioną zębem czasu... ...i napisana w nieznanym języku. Języku pradawnych magów. — O Celestio... — szepnął Doctor. Twilight podniosła książkę, ostrożnie zaglądając do środka. Wewnątrz znajdowały się zakazane rytuały oraz mikstury, które nigdy nie powinny powstać. Księżniczka Przyjaźni, mimo swej ogromnej wiedzy, znała kilka słów i zdań w pradawnym dialekcie, jednak to wystarczyłoby określić, czym tak naprawdę jest teraz ten tom. — Księga ta jest bardzo niebezpieczna, jednak na szczęście niewiele kucyków zna ten język. Ja znam tylko kilka losowych słów, jednak z pewnością mogę stwierdzić, że ta książka mogła należeć do czarnoksiężnika lub nawet do samej wiedźmy... — Klacz zobaczyła zszokowane miny dwóch przybyszy i dopiero po chwili zrozumiała, co tak naprawdę zrobiła. — Wiem, że jestem w kręgu podejrzanych. Niemniej jednak musiałam użyć tego czaru, by móc zobaczyć czym tak naprawdę to jest... — zamilkła na chwilę. — Czy Sunburst użył jedynie białej magii? — zapytała Doctora. — Tak — odpowiedział krótko. — No właśnie. Biała magia jeszcze bardziej wzmocniła ochronę nad prawdą, pokazując Wam to, czego pragnęliście. Zgaduję, że przyjaciel Starlight akurat piekł lub zajadał się ciastem dyniowy, tak? Kucyk przytaknął. — To wyjaśnia tak dużo przepisów na ciasta dyniowe rozmaitych rodzajów... — Westchnęła. Przez chwilę trzy kucyki trwały w milczeniu. Dwa z nich starały się uformować wnioski, natomiast trzeci popijał cydr z kryształowego kufla.

Przyznam szczerze, nieźle się zapowiadasz Prace są dobre- anatomia ciała w miarę zachowana, lecz nie bez niewielkich zgrzytów, cienie na tym etapie nie są potrzebne, jednak miło, że dodałeś delikatne światło ognia... Jedyne co rzuca się znacząco w oczy (według mnie) to mimika kucyków w drugim rysunku. Uważam, że powinno być tam nieco więcej emocji...

Twilight Sparkle spojrzała na nowego przybysza nieobecnym wzrokiem- szukała ona bowiem odpowiedzi na pytanie zadane przez Starca. — Spatul Zgniły... — mruknęła klacz pod nosem. Po krótkiej chwili zaczęła mówić monotonnym głosem. — Był on niezwykle utalentowany pod kątem magicznym, jednak postanowił użyć swojej potęgi do celów innych niż wymyślanie nowych zaklęć. Utworzył on nieumarłą armię w celu chronienia jego rodzinnej wioski. Pomysł Nekromaty jednak nie spodobał się reszcie Equestrii — by stworzyć jednego wojownika, musiał on splądrować wiele grobów, by znaleźć odpowiedniego kandydata. Przez jego wizję o mało nie doszło do wojny domowej w naszym kraju... — Twilight zamilkła na chwilę. — Koniec końców, zgnił on w podziemnych lochach Zamku Dwóch Sióstr. Istnieją pogłoski, że jego ciało zostało pochowane gdzieś na Cmentarzu w samym sercu lasu Everfree, gdzie natura jako jedyna jest w stanie ujarzmić jego zdolności... Księżniczka następnie spojrzała na pakunek, który przyniósł kolejny gość. Przyglądała się mu przez chwilę, jednak w głowie alikorna była jedynie pustka. — Szczerze mówiąc, na chwilę obecną nic mi nie przychodzi do głowy. Możesz mi nieco opowiedzieć o tej księdze?

Księżniczka Twilight Sparkle wracała z pilnego spotkania z Królewskimi Siostrami. Jechała ona karocą zaprzęgniętą w cztery rosłe kuco-nietoperze, na prośbę samej Pani Nocy. Nadciągała silna burza, o czym świadczył silny wiatr oraz przybierający na sile deszcz. Twilight jednak nie zwracała na to uwagi. Miała inny problem na głowie. Ostatni raz spojrzała na ciemną chmurę zwiastującą nawałnicę, po czym zamknęła oczy i ponownie przypomniała sobie przebieg spotkania... — Jak to możliwe? Myślałam, że Koszmar został zniszczony! — Twilight spojrzała na Księżniczki siedzące na swoich tronach. — Chciałabym, aby była to prawda. Rzeczywistość jest jednak bardziej brutalna — powiedziała chłodno Luna. — Ale dlaczego... my? — Istnieje możliwość, że to przez styczność Elementów Harmonii wzbudziła zainteresowanie Koszmaru. — Luna spojrzała na swoją siostrę. Na nieszczęście, księżniczka Celestia również może mieć ukryte w sercu pradawne zło. — Czy... — przełknęła ślinę — nie ma innego sposobu? — Przykro mi — rzekła Celestia, spoglądając wprost w oczy swojej uczennicy. — Ogień to jedyny sposób... — A... a... ale co jeśli... —Nie mogła dokończyć. Głos uwiązł w jej gardle. — Poddam się dobrowolnie — odpowiedziała bez emocji Władczyni Dnia. Głośny grzmot wyrwał księżniczkę Przyjaźni z głębokiej zadumy. Coraz silniejszy wiatr kołysał karocę na boki, natomiast duże krople deszczu raniły bezlitośnie. Alikorn okrył się szczelnie płaszczem, jednak i tak była już przemoczona do suchej nitki. Przydałby się teraz kufel cydru na rozgrzanie... Oraz posłuchanie co poddani mają do powiedzenia na temat tej plagi. Twilight Sparkle nakazała ruszyć w kierunku tawerny pod Mroczną Gwiazdą. Kazała wysadzić się kilka przecznic od knajpy. Postanowiła iść tam incognito, ponieważ nie chciała kolejnych plotek na mieście. W tawernie ujawni swoją tożsamość, ponieważ tam czuję się bezpiecznie... Moja tawerna, moje zasady. Twilight przez chwilę zastanawiała się skąd taka bezwzględność w niej. Przypomniała sobie jednak tamtą rozmowę z królewskimi siostrami, co było wystarczającą odpowiedzią. Po przejściu kilku mrocznych i podejrzanych uliczek znalazła się pod ciemnymi drzwiami. Zapukała kilka razy, a gdy otworzyło się okienko ze szmaragdowym okiem, alikorn stworzył niewielką iskierkę światła, która rozświetliła jej twarz na tyle, by tylko ochroniarz mógł ją zobaczyć. Drzwi niemal natychmiast otworzyły się na oścież, ukazując piękny, bogaty wystrój wnętrza tawerny. Fioletowy kucyk omiótł spojrzeniem zebranych i zdjął ciężki kaptur z głowy. Na chwilę zapadła mroczna cisza, jednak po chwili można było usłyszeć rozmowy czy też wrzaski. Klacz skierowała się do baru, gdzie za ladą siedział Silver Star — jednorożec o stalowym spojrzeniu i takim samym uścisku. — Witam księżniczkę... — skłonił się lekko. — Nie podlizuj się — Twilight zachichotała — Cydr poproszę. Ogier zniknął za zaplecze, by przynieść zamówiony napój. Gdy się zjawił, niósł on kryształowy kielich wypełnionym złotym płynem. — Cydr dla księżniczki... — Po chwili dodał szeptem. — Tamten ogier pytał dziś o ciebie. — Wskazał wzrokiem odległy kąt, w którym siedział pewien starzec. — Dzięki... — powiedziała, po czym ruszyłam w kierunku nieznajomego. Czułam na sobie spojrzenia innych, jednak nie zwracałam na nie uwagi. Skupiła spojrzenie na tajemniczym przybyszu, starając się odgadnąć, co on od niej chce. — Witaj. Podobno mnie szukałeś... — Twilight usiadła naprzeciw rozmówcy.

Houston, mamy problemy z łącznością... kszt. Dziękuję bardzo kszt.

Ło, kurczaki... Aż tak długo nic tu nie wrzucałam? Hańba mi! Jednak zanim się wygnam, pozwolę sobie wrzucić tu moje najnowsze dzieło na zlecenie Mati1441 (Discord)

Podpinam się. Używasz przypadkiem MS Painta i GIMPa?

Nie wierzę ci xd

Prezent dla mojej znajomej z okazji jej urodzin Mam nadzieję że (nie) jest za bardzo straszny ^^ · · · Nie planuję zrezygnować z rysowania ponieważ za bardzo się wciągnęłam ^^

Jest to dosyć trudne, zwłaszcza teraz ._." Dziękuję

Day #4 // Spell Niestety, to prawdopodobnie ostatni mój art z cyklu Inktober, ponieważ nie jestem w stanie pogodzić nauki z codziennym challengem, jednak spróbuję za jakiś czas ponownie coś stworzyć przy pomocy tuszu :'3

S.T.A.L.K.E.R to wspaniały fanfik, opowiadający o wyniszczonej rzeczywistości w wymiarze Liceum Canterlot, czyli bardzo zbliżonym do naszego. Ba, nawet śmiem twierdzić, że może ukazywać niektóre wątki, które w naszym świecie mogą stać się lada chwila, lub już się wydarzyły. Wszyscy znamy historię doskonałego przykładu tego typu katastrof. Mowa tu o Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej, która eksplodowała 26 kwietnia 1986 roku, wyniszczając miasteczko Prypeć oraz dalsze okolice, sprawiając, że miejsce to stało się niezdatne do życia. Tutaj mamy podobną sytuację: eksplozja reaktora jądrowego, miejsce zwane Zoną, gdzie nadal można odczuć skutki feralnej awarii, mutanckie stworzenia i wreszcie ludzi zwanymi Stalkerami, którzy poszukują artefaktów, chcąc zarobić nieco pieniędzy, ryzykując swoje życie... Świat został według mojego skromnego zdania dobrze wykreowany. Mamy tu postacie, które mają typową, ludzką naturę (mam tu na myśli m.in. chciwość, zło, ale też również współczucie czy też chęć poświęcenia się dla lepszego dobra), wartką akcję oraz brak cenzury, która jeszcze bardziej urzeczywistnia tę powieść. Muszę dowiedzieć się jak to skończy

Serial jest bardzo cukierkowy, ale według mojego zdania może nam dużo powiedzieć na temat przyjaźni i jak ją pielęgnować, jednak realny świat, przynajmniej dla mnie, nie jest w pastelowych odcieniach. Mam wprawdzie siedemnaście lat, jednak dopiero rok temu spotkałam kogoś, kogo mogę nazywać przyjacielem (a konkretnie przyjaciółkami). Zazwyczaj mówi na codzienne tematy typu: jakie ciacha widziałaś w autobusie do szkoły, czemu z tobą zerwał (jedna z przyjaciółek ma tyle byłych, że wszystkich palców nie wystarcza...). Jednak teraz kojarzy mi się pewna sytuacja, która w pewnym sensie odnosi się do problematyki tego pytania. Jedna przyjaciółka zdradziła mi sekret, prosząc mnie przy okazji, żebym nie mówiła tej drugiej... Ja osobiście dziele się mniejszymi sekretami, które mogę powierzyć moim przyjaciółkom, jednak pomimo naszej więzi, nie jestem w stanie zaufać nikomu; nawet, a zwłaszcza, sobie.

Próbuję napisać coś na forum Koreański internet made in China w Rosji, który jest podróbą, wcale nie pomaga ._.

Czas gotowania małych kucyków

Dzień 3 - gotowanie czas zacząć Będzie Wam potrzebna duża ilość cierpliwości... Na szczęście mamy drugą nazwę tego kwiatuszka :3