Posealor zwany Pose

Posmutniałam nieznacznie. - A... Co z Twilight?

- Hej! Wypuśćcie mnie natychmiast! Nie życzę sobie takiego traktowania!

Też w milczeniu wpatrywałam się w jej oczy, głaszcząc jednocześnie jej grzbiet.

Zachichotałam, wpatrując się w jej oczy. - Może... Ale swoich nie mogę obejrzeć... W lustrze to nie to samo...

- Nie! Nie zniżę się do podróżowania jak jakiś zwierzak. Jak tylko wrócę do domu, to powiem tacie jak mnie traktujecie, a on zna księżniczkę Celestię osobiście! To ostatnie nie było do końca prawdą, bo ojciec znał księżniczkę tylko z widzenia, ale to małe kłamstewko już kilka razy wyciągnęło mnie z kłopotów.

Zachichotałam. - Ależ to prawda... Dasz mi jeszcze pooglądać te dwa małe cudeńka?

- Wypraszam sobie. Nie jestem żadnym "dziwnym stworzeniem" tylko kucykiem. Jednorożcem, jeśli chodzi o ścisłość. I proszę mnie nie traktować jakbym była... Nie wiadomo czym.

Zrobiłam dokładnie to samo. Po chwili odezwałam się szeptem. - Na Celestię... To są najśliczniejsze oczy jakie w życiu widziałam...

Wciąż ją całowałam i objęłam jeszcze mocniej.

Usiadłam pod ścianą, mimo strachu poczułam też oburzenie. - Nie, nie wejdę do żadnej klatki.

Z radością odwzajemniłam pocałunek i mocno ją przytuliłam.

- Rozumiem. Obiecuję, że to się nie powtórzy.

- Nie gadaj tyle, tylko nas stąd zabierz! Lot utrudniał mi dokładne wycelowanie, jednak mając po swojej stronie moc i tak miałam łatwiej niż Sev w drugim działku.

- No... D-dobrze... Weszłam niepewnie do środka.

Zbliżyłam się niepewnie do stworzenia. - A-ale... To jest... Umm... B-bezpieczne?

W końcu dałem sobie z tym spokój. - Ech, przeklęty złom... Na żyletki cię, klocu!

Podszedłem do wskazanego czołgu. Faktycznie był w okropnym stanie... Ciekawe komu chciało się go tu przytargać? Nie byłem pewien czy uda mi się go uruchomić, nawet wątpiłem w to... Ale cóż, Spartani zostali stworzeni do osiągania niemożliwego. Chwyciłem narzędzia i zabrałem się do pracy.

Mimo strachu wstałam powoli. - P-przepraszam... Ja... N-nazywam się... Marina... Czy... Moglibyście mi p-powiedzieć... W którą stronę do... Canterlotu?

Mimo strachu odsłoniłam oczy i spojrzałam na te stworzenia ze zdziwieniem. - Och... T-to wy... M-mówicie?

- Och... Przepraszam... Zapamiętam. Przeniosłam kopytko z grzywy na jej grzbiet i wznowiłam głaskanie.

- Musisz nas stąd jak najszybciej zabrać! Nie namyślając się wiele otworzyłam ogień.

Po kilku chwilach odezwałam się cicho. - Nie podoba mi się ta mina... Coś się stało?

- Też cię kocham... Przestałam ją drapać, a zaczęłam głaskać grzywę.

Wrzasnęłam cicho ze strachu. Potknęłam się o coś i przewróciłam. Leżałam skulona, zasłaniając twarz kopytami, nie mając dość odwagi, by się podnieść.

Emm... Ja... No... Tego... Problemy techniczne.