Posealor zwany Pose

- Tak, oczywiście. Przynajmniej tyle mogę zrobić... Złapałam za sznur z drugiej strony i również zaczęłam ciągnąć.

- Nie, naprawdę sobie poradzę... Proszę, daj mi chociaż jeszcze raz spróbować... Nie traktuj mnie, jakbym była po wypadku... Eee... Zły przykład... Jakbym straciła kopyto w wypadku.

- Nie, dam sobie radę... Już mi lepiej, naprawdę. Nawet... Już normalnie chodzę, widzisz? - zrobiłam kilka kroków, żeby zademonstrować i potknęłam się o kamień. - Och... Ou... Eee... To się nie liczy...

- Nie... To tylko... Swędzenie... Zaskoczyło mnie, to dlatego... Zaraz spróbuję jeszcze raz... I przepraszam za te jabłka...

- Dobrze, już się biorę. Chwyciłam pierwszy kosz magią i uniosłam go do góry. Jednak zanim wzniósł się na kilka centymetrów, syknęłam i złapałam się za głowę, czując pieczenie. Utraciłam kontrolę nad magią i koszyk upadł, przewracając się i rozsypując zawartość.

- Mam nadzieję, że rzeczywiście jej przejdzie... Chodźmy może lepiej tymi jabłkami się zająć. Prowadź.

- Wiem, ale... Ech... Nie mogę przestać o niej myśleć... Chciałabym móc coś dla niej zrobić... - pokręciłam szybko głową. - Ale teraz mam co robić. To... Chodźmy po kosze, co?

- Nie, ja... Martwię się o Pinkie... Ale... Nie wiem jak jej pomóc... To takie... Smutne. Muszę czymś się zająć... Żeby o tym nie myśleć.

Spróbowałam się uśmiechnąć się, ale z powodu ponurego nastroju nie za bardzo mi to wyszło. - Chętnie ci pomogę... Mam... Robić to, co ostatnio, tak?

Kiwnęłam głową, wciąż mając smutną minę. - Tak... Pomogę ci... I tak nie mam teraz nic do roboty, a... Muszę czymś zająć myśli...

Przybita swoim niepowodzeniem zapomniałam całkowicie o całym świecie. Zawsze, gdy nie mogłam komuś pomóc, to wpadałam w zły humor. Ruszyłam naprzód wiedząc, że kopyta same zaprowadzą mnie do domu.

> - N-nie... To... Chyba wszystko... - odwróciłam się. - Mam tylko nadzieję, że... Przez to czekanie nie zapomnisz o swoich innych przyjaciółkach... - po tych słowach ruszyłam powoli naprzód ze spuszczoną głową.

- Aha... Zapomniałabym... - wyciągnęłam list z ukrycia. - Mam tu wiadomość dla... Rainbow... Jak będziesz wysyłać następny list... Możesz to... Dołączyć?

Wstałam i cofnęłam się kilka kroków. - Ojej... Przepraszam, j-ja... Nie chciałem cię denerwować... M-martwię się o ciebie... Chyba... Zostawię cię w s-spokoju...

- A co ty do cholery robisz?! Serek czeka na ciebie w środku! Chodź, musimy jakoś się tam dostać. Rozejrzałem się w poszukiwaniu jakiejś w miarę bezpiecznej drogi powrotnej. Starałem się nie wychylać za mocno, żeby moje tarcze mogły się bez problemu zregenerować.

- Nie gadaj głupot. Nie zapomni nas. Nawet ja pamiętam znajomych, których nie widziałam kilka miesięcy, więc nie ma możliwości, żeby ona w ciągu miesiąca zapomniała o swoich przyjaciółkach. Najlepszych przyjaciółkach.

- Na pewno wróci. Miarą przyjaźni nie jest ilość wysłanych listów. Jestem pewna, że o nas nie zapomni, nawet jeśli ani jeden list nie dojdzie.

- Ah... A nie sądzisz, że... To trochę za dużo? Może nie ma czasu napisać listu, bo musi przeczytać wszystkie twoje? - mimo woli na mojej twarzy pojawił się niemądry uśmiech. - A jestem pewna, że wolnego czasu nie ma wiele.

Usiadłam obok niej, myśląc nad sposobem oderwania jej od skrzynki. - A wysyłałaś już jakieś listy do Rainbow?

- To może... Nie masz nic przeciwko, żebym... Posiedziała z tobą przez chwilę? Miałam nadzieję, że szybko coś wymyślę.

- Pinkie, proszę... Musisz odpocząć. Co by powiedziała Rainbow, gdyby cię teraz zobaczyła? Nie byłaby zadowolona, gdyby widziała, że z jej powodu tak się zamęczasz... Proszę, idź odpocząć, zastąpię cię.

- Wiesz... Może idź odpocząć, a ja poczekam tu za ciebie. Obiecuję, że jak tylko coś przyjdzie, to natychmiast dam ci znać, dobrze?

- CAŁY tydzień? I cały czas tu siedzisz? Może powinnaś trochę odpocząć?

- Nie martw się. Jeśli my nie zapomniałyśmy o niej, to ona na pewno nie zapomniała o nas. Eee... Długo już tu siedzisz?

Podeszłam powoli do Pinkie, ukrywając list w ogonie. - Cześć. Co robisz? (Z tego co pamiętam, to Marina ma zabandażowaną głowę, tak?)