Krulig

- A... a... ale... j... ja... nie chcę! - wyjąkał Writer. Z chęciom by teraz uciekł, ale wszyscy się na niego patrzyli, a on stał jak słup soli.

- J... j... ja może podziękuję... - powiedział Writer oddalając się kawałek. - Wolę poobserwować. - dodał siadając na ziemi, po czym uśmiechnął się pogodnie.

- B... bo j...ja... trafiłem tu przez przypadek... - wyjąkał Writer. - Błagam nie dokuczaj mi teraz! - powiedział zakrywając pyszczek łapką. - Już samo bycie tutaj to dla mnie tortura.

Writer będąc na dworze rozmyślał trochę na temat swojego snu. nie trwało to jednak długo, gdyż zaczęli wystrzeliwać fajerwerki. Spłoszony zaczął biec na oślep. Na jego nieszczęście znalazł się w środku festynu. - T... to się raczej źle skończy dla mnie... - pomyślał.

- Nie mam czucia w nodze. - powiedziała pokazując ma jedną z nich. - Nawet gdybym próbowała, daleko nie zajdę. - dodała.

- N…nie! Ja chcę się wydostać! - powiedziała. - No dobrze, więc ustalimy wszystko, kiedy pomożesz mi się wydostać. - dodała.

Lacie popatrzyła na demonicę, a potem na pióro. - D…dobrze… spróbuję… - powiedziała biorąc pióro w rękę, która była w lepszym stanie. Mimo to wyleciał jej z ręki. Schyliła się i podniosła go zębami, po czym wykonała na papierze koślawy podpis. - I… co teraz? - spytała.

- Ja się go boję. - powiedział spłoszony Writer patrząc na oddalającego się Show Time'a. - Czy zawsze musi mi tak dokuczać?

Lacie popatrzyła na dokument, po czym ruszyła ręką, która była w lepszym stanie. Zaśmiała się cicho. - Przepraszam bardzo, ale mam ręce przykute do ściany, a nawet gdyby było wolne, to mam je połamane. - powiedziała kierują wzrok na kajdany.

Dziewczyna widząc przemianę demonicy odskoczyła na tyle mogła, po czym znów się skrzywiła. Przy tym co przeżyła ten widok był błachostką. Uspokoiła się i spojrzała kobiecie w oczy. - P…proszę pomóź mi… - powiedziała cicho. - Ja… Ja chcę się stąd wydostać i zemścić się na tych, którzy zgotowali mi to piekło! - odrzekła donośnym głosem. - Czy jest jakiś sposób, żebyś mi pomogła? - spytała.

Lacie lekko się zdziwiła. Chciała się bardziej przysunąć do ściany, ale nie była w stanie. Skrzywiła się z bólu, po czym znów spojrzała na kobietę. - T…to… czym jesteś? - spytała z lękiem w głosie. Przez moment myślała, że to wszystko tylko jej się wydaje.

- L…Lacie Baskerville… - odrzekła dziewczyna. Słysząc słowa kobiety lekko się uspokoiła, ale wciąż jej nie ufała. - J…jak się tutaj znalazłaś? - spytała. - Nie przypominam sobie, żeby ktoś tu wchodził po ich ostatniej wizycie… - dodała.

Przerażony Writer leżąc na ziemi patrzył na Dharmę i Show Time'a. - Ch…chciałeś mnie przyprawić o zawał…? - spytał, po czym wstał.

Lacie ujrzawszy kobietę lekko się wystraszyła. Nie przypominała sobie, aby był z nią ktoś jeszcze. Bała się, że zaraz znów będzie torturowana. Z trudem uniosła głowę i spojrzała na postać przed nią. - K…k…kim jesteś? - wyjąkała. - C…c…czego chcesz ode mnie? - dodała z lękiem w głosie. W jej czerwonych oczach było widać smutek i błaganie o litość.

3695.

"Długo mam moknąć?"

Echo spojrzała na Dandie. - Nic panience nie jest? - spytała siadając przy Mephisto.

- Ano... jeszcze ich nie znam. Zaraz wracam, a ty Anastasio, zostań tutaj. - powiedziała Shana wchodząc do pokoju, w którym była rekrutacja. - Nie mów tak do mnie... - odrzekł Łańcuch. - A poza tym, moją mocą jest niszczenie wszystkiego. Potrafię też przenosić mojego kontrahenta i osoby w jego pobliżu w dowolne miejsce. - dodała spokojnie.

- No dobrze, dziękuję ci Danate. - Shana uśmiechnęła się. - Więc od teraz jesteś Anastasia. - zwróciła się do swojego Łańcucha. - Ale ja nie chcę imienia. - powiedział Łańcuch. - Bez dyskusji! Jesteś moim Łańcuchem, a nie na odwrót... - oznajmiła dziewczyna.

(( Shana, Shany, Shanie, Shanę, Shaną, Shanie, tak się odmienia to imię jakby co. )) - Dobrze... Nie che ona mieć ludzkiego imienia, więc wiecie... nazywam ją W - Rabbitem... - powiedziała, po czym pojawiła się przed nią niska dziewczyna o długich, brązowych włosach i w czarnej sukience. Jej lewe oko było czerwone, a prawe niebieskie. - Witam, jestem W - Rabbit - powiedziała dziewczyna kłaniając się. - Prz okazji. Pomożecie mi z imieniem dla niej? - spytała Shana.

- No i to rozumiem. - Powiedziała Shana uśmiechając się. - A teraz jeśli pozwolicie, przedstawię wam mojego Łańcucha, dobrze? - spytała.

Echo była cicho. Nie było to jednak niczym dziwnym, bo nie lubiła dużo mówić. Wysunęła z rękawa ostrze. - Czy Echo ma coś zrobić? - spytała.

- Umm... Panowie? - spytała Shana podchodząc do nich.- P…proszę, uspokójcie się.

- Witam panienko Aren. - powiedziała kłaniając się.

Echo podeszła do pozostałych osób. - Echo przyszła tutaj, aby was uratować. - powiedziała bez emocji. - Czy wszystko w porządku? - spytała.