Wizio

- Yup - odpowiedziała z uśmiechem.

- No cóż... Dobrze - powiedziała zasłaniając magią okna i powoli biorąc sukienkę. - Spróbuj ustać chwilę na dwóch kopytach jeśli możesz.

Nie było znaleźć go trudno, gdyż był oznaczony drogą. Był on również wysunięty na obrzeża.

- Oczywiście - odpowiedziałem uśmiechając się. W pamięci również utkwił mi rumieniec Fluttershy, który z dziwnego powodu nie chciał znikną.

- To głuptasku pierwsza jest biblioteka, która jest właśnie tu - powiedziała podekscytowana pokazując kopytkiem na duże, wydrążone drzewo.

Chodziłeś po okolicy raz po raz mijając kilka kucyk. Wtedy przypomniało ci się o spotkaniu z łowcami orków.

- Witaj wujku - powiedziała z uśmiechem. - Niedługo znowu do szkoły.

- To było jeszcze bardziej chore niż to co widziałem w ciągu ostatnich kilku dni - pomyślałem kierując się w stronę drzwi. - Miło było cię poznać panno Fluttershy - powiedziałem z uśmiechem zatrzymując się przed drzwiami.

Kucyk uśmiechnął się po czym ponownie zasnął. A ty w między czasie doszedłeś do miasta.

- Możemy. Zawsze to jakiś powód aby rozruszać kopyta.

- Masz dużo spraw na głowie. Nie chcę ci zbytnio zawracać głowy.

- A co? Wolałeś abym zrobiła to? - pocałowała cię w polik i z uśmiechem czekała, aż ruszysz sie.

- Ależ oczywiście. Dla ciebie ją zrobiłam.

- Dobrze młodzieńcze - powiedział stary kuc z uśmiechem biorąc kwitek.

Udałeś się do góry. Wchodząc zauważyłeś Apple Bloom, która zmierzała w przeciwnym kierunku.

Bileter przestraszony obudził się. - A t-tak już chwila - powiedział biorąc list i podał ci kwitek. - Proszę tu podpisać - powiedział wskazując kopytkiem na miejsce.

- No w sumie mogę - powiedziała ciągnąc cię w stronę wyjścia. Gdy byliście przed nim ponownie cię przytuliła i polizała w policzek po czym uśmiechnęła się jak zawsze.

Przy okienku biletera leżało pióro i atrament.

Tak jak pomyślałeś, tak też zrobiłeś. *** Umyty i najedzony jabłkami zabrałeś list i pozostało ci udać się na pocztę.

- Nie ma sprawy - powiedział zabierając ją i kładąc na ladę. Pinkie podeszła do ciebie i przytuliła się bez słowa z uśmiechem. - Idziemy już? Chciałabym zobaczyć twój domek jeśli to nie problem - szepnęła ci do ucha obejmując cię przy tym.

- Przedni żart - pomyślałem z irytacją.

- Może potem. Mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.

Obudziłeś się jak zawsze następnego dni. Wczoraj miałeś ciężki dzień, więc na sen mogłeś sobie pozwolić.

- Spokojnie Marino - powiedziała z uśmiechem przerywając uścisk.

- To może... nie będziemy ci przeszkadzać?