L'estaca

-Masz może ochotę mi użyczyć krwi? Słyszłąm, że wilkołaki nieźle smakują - powiedziałam odstraszająco do Sophie i z prędkością światła zjawiłam się za nią.

(miałam na myśli wymianę towarami)

bardzo ładnie rysujesz, ale niektóre kucyki ci średnio wychodzą... według mnie

-A kto nie miał... - powiedziała do Jacoba

Coś mnie dźgnęło w żołądku i zamurowało mnie w gardle, szybko jednak ten stan przeminął.

-Tak?

 Uśmiechnęłam się serdecznie do przyjaciela

//jeśli pozwolicie będę pisać w pierwszej osobie

Nie chcąc przeszkadzać w rozmowie nucąc odeszłam do mojego konia. Można było zauważyć uśmiech, który pojawiał się bardzo rzadko na moje twarzy. Wychodziło słońce, zaczęła ze mnie lecieć para, więc przyprowadziłam koni w cień. Ona zaczął mnie pacać po plecach, wiedziałam o co mu chodziło

-Ballado, już jest słońce, nie mogę. Chyba, że chcesz, żebym zapadła na półroczny sen.

 Koń spuścił głowę, jakby się zawstydził i usiadł koło mnie, skubiąc jabłka, które ode mnie otrzymał

-Przepraszam... - próbowałam się przebić przez tłum - posłuchajcie!!!!

-To, że nie udali się zdobyć sojuszu ze wschodnimi, to nie znaczy ze zwów się nie uda. Zawsze można zrobić jakąś wymianę czy coś w ten tegas. Czy wszystko trzeba od razu załatwiać zabijaniem. Już mnie wkurza ten świat i ty Corra również. Na wszystkich się drzesz i bijesz samice... - powiedziałam wyzywająco

Mestia westchnęła.

-Po pierwsze nigdy żaden zwiadowca nie ukradł do celów złych. Każdy w nas służy królestwu Araluen, w którym jak wiecie mieszkamy. Zajmujemy się tak różnymi misjami, a kiedy ich nie ma po prostu zajmujemy się ochroną prawa czyli między innymi: łapaniem złodziejaszków ulicznych. Należy jednak pamiętać, że rozkazy króla są najważniejsze. A teraz przejdźmy do broni...

Najważniejszą bronią zwiadowcy jest tajemnica, cisza i umiejętność krycia się - oświadczyła poważnym głosem - czasem jednak zawodzą i trzeba walczyć. Do tego służy nam łuk - główna broń zwiadowcy.

Spojrzałam na Jacoba i usiadłam koło niego

-Nie odpowiedziałeś na moje pytanie

Wyszczerzyłam oczy i wrzasnęłam

-Jaka wojna do cholery??!!!

Nagle zaczął padać deszcz i grzmiało. Vel podeszła do Wioletty.

-Nie martw się.  Taka już jestem. 

Poszła w stronę ruin zamku

-Wrócę rano. 

Uniosłam się na skrzydłach.

-Nie musi się pokazywać. Nie po to założyłam Nową Generację, żeby ktoś mówił moim gościom, że są przyjęci lub nie- Powiedziała poddenerwowana patrząc na Wiolettę.

Piękne niektóre prace. Masz talent. Jeślibyś mogła narysuj mi TANKA plooooose

Nie trudź się Violetto. Zmory i tak nie znajdziesz

-Walczę tylko ze zdobyczami, chociaż czasem wystarczą kobiece atuty- powiedziała wystawiając kły.- Chyba kojarzę ten głos ze snu że przestałam być wampirem i gonił mnie duch... czy się nie mylę?

-Zdo? Co? Przestań, wiem, ze lubisz zastraszać, ale tym razem daj spokój - powiedziałam z uśmiechem na twarzy, bo mnie rozśmieszyło określenie ,,zdobycz''.

-Kim jesteś?

Powiedziała donośnym głosem do Loci i wyczuła strach konia więc podeszła do niego

Po chwili Kole przygalopowała siedząc bokiem na rumaku. Była ubrana tym razem w czarną długą suknię może pół raza zbyt długą.

-Wybaczcie za nieobecność. Wampirom z krwi i kości często objawia się pragnienie gdy zobaczy pełnię, tak jak pół syrenom chce się iść do wody.

Balladę zostawiła wolno, żeby poskubała siano, siadła koło Jacoba i po chwili milczenia zapytała ponurym głosem, nie drwiącym, ani żartobliwym, tylko zupełnie poważnym 

-Czy śmierć da się zabić?

Zuwarzyłam biegnąc całą sytuację 

-Przestańcie zastraszać siebie nawzajem . Loca nie przejmuj się nim, taki już jest. Jestem Lejla. Ja twoje imię już znam opowiedz nam o sobie - uśmiechnęłam się serdecznie-  a przynajmniej mi - popatrzyłam z ukosu na wkurzonego Jacoba

Vel popatrzyła się na księżyc w pełni i nie odrywając wzroku powiedziała do pozostałych 

-Rozgłoście się. Ja muszę iść 

Po tych słowach poleciała z prędkością dźwięku (jeśli ktoś nie wie - jest to jedna z mocy wampirów). Jeśli ktoś miałby bardzo dobry wzrok zobaczyłby dwie postacie. Idące z stronę lasu

A tu coś czym, po prostu muszę się pochwalić 

Zauważyłam, ze inni biegną, więc też zaczęłam. Podbiegłam do Naszy.

-Ale biegać mogę prawda?

Kone starała się utrzymywać kontakt wzrokowy i wyszeptała coś do ucha konia. Oczepiła łańcuchowy kantar i łańcuch, a koń uciekł. Odwróciła się do Green'a i powitała go:

-Witam.

Mestia westchnęła 

-Będziesz musiał się wiele nauczyć, ale prawdę mówiąc z tym chowaniem to masz rację . Jakieś inne pomysły?

-Witaj...-Zauważyła kły - siostro. Lepiej uważaj, denerwuje się.

 Koń odsunął się i postawił uszy

-Jestem Konea Siento Vel Lando, możesz mie nazywać Kone lub Vel. Ty moje imię znasz, ja twojego nie.