Nightmare

W oczach Dziurki pojawiły się łzy. - Nie chcesz się przytulać? - zapytał patrząc na komputer. Nagle humor mu się poprawił. Teraz opiszę to inaczej... Rozpoczęła się walka pomiędzy Dziurka (?paladyn) a komputer (1mag). Dziurka (100%) robi krok w przód. Komputer (100%) używa zaklęcia Strzał. Dziurka otrzymuje 0 obrażeń. Dziurka (100%) robi krok w przód. Komputer(100%) używa zaklęcia Strzał. Dziurka otrzymuje 0 obrażeń. Dziurka(100%) używa ruchu Przytulenie. Ochrona komputera ulega zniszczeniu. Komputer (0%) otrzymuje 1000 obrażeń. Dziurka wygrywa!

- Spoko, loko, wpoko, przyjęcia to moja specjalność! - pokazała ci trzy baloniki widniejące na jej boku.

- Cukierkowy pistolet! - krzyknął dziurka i zaczął łapać naboje i (ku przerażeniu innych) łykać je w całości. Potem się oblizał i skoczył na komputer. Przytulił go, czym wykonał mu głębokie wgniecenia po obu stronach. Powtarzam ostrzeżenie!

(Asiannę)

Dziurka spojrzał na unoszące się droidy. - Nigdy nie byłem dobry w torze przeszkód, ale mogę spróbować - powiedział. Ten kawałek utnę, aby nieodpowiedni go nie przeczytali. Po dziesięciu minutach droidy leżały poskręcane na ziemi. - Mówiłem, że nie jestem dobry w torze przeszkód.

- Przecież się źle poczułeś, czemu miałabym być zła?

Dziurka roześmiał się. - Więcej zabawek! - krzyknął. Jednym kopniakiem posłał droida na to samo drzewo, przy którym roztrzaskał się pająk. Kolejna konserwa wyleciała w powietrze. Powstała w niej dziura, przez którą maluch przerzucił kolejnego droida. Następnie przebił rogiem następnego, a dwa ostatnie skończyły jako słupki do skakania. Skakał z jednego na drugi. UWAGA! Rada: Nie drażnić 1000-letniego kilkumiesięcznego kurdupla!

- Och, głuptasku! Niektóre z tych są złe lub czegoś w nich zapomniałam... Za co przeprosić?

Dziurka uśmiechnął się do droidów. - Może ktoś jest mocniejszy od tego tam? - pokazał resztki droida-pająka.

Dziurka przechylił główkę. - Wyglądasz trochę jak piłka... - droid zdziwił się stwierdzeniem malucha. Dziurka wstał i kopnął go. Pająk przeleciał przez całe pole i roztrzaskał się o drzewo. - Nie, piłki tak szybko nie pękają. (właśnie opisuję epicką walkę we Władcach )

Pinkie odwróciła się. Miała wory pod oczami. - Cześć Snow! Robię ci babeczki.

W środku każdą wolną przestrzeń zajmowały babeczki. Pinkie co chila mieszała w ogromnej misce, wkładała lub wyjmowała coś z piekarnika.

Dziurka spojrzał na droida. - Już do tego się posuwacie?! Bić dziecko?!

- Tyle, że my nie mamy ani braku, ani zamówienia na takie ilości babeczek.

Asianne nawiedzały wspomnienia. Krwawe ślady jej przeszłości. Poczuła, że coś zimnego na nią spada, ale myślała, że to kolejne litry krwi członka jej rodziny. Nie obudziła się.

- Oczywiście, że możesz! Od wczoraj, cały czas piecze babeczki. Jeśli jej przeszkodzisz, to może o nich zapomni.

(wpada Dziurka i krzyczy "niespodzianka!" @UP dobrze powiedziane) Dziurka zauważył doidy i rzucił im pluszaka. Wszystko było widać przez portal. Pluszak bip-nął i wybuch, niszcząc wszystkie maszyny.

- Jest na górze, skarbie - powiedziała klacz.

(Racja! ) W paczce był mały obrazek, rysunek dziecka przedstawiający Giełdajłowów i Dziurkę grających w karty, drugi rysunek przedstawiał Zwiastuny i Gandzie na nowej planecie, a na trzeciej kartce było napisane: "Nie warzne, co zrobicie, i tak bendę was odwiedzał", a pod tym portret Dziurki.

Portal ponownie się otworzył. Jak to mówią, o wilku mowa, a wilk tu. - Sorki, zapomnieliście czegoś. - przez portal przeleciało kilkoro ludzi z armii Gandzi i kilka maszyn. Na koniec wleciała mała paczka. - To ostatnie to prezent. Pa! - krzyknął Dziurka i wrócił do Changei. @UP NOOOOOOOOOOOOO!!! Przecież jestem avem Chrys! (nagle Gandzia i zwiastuny wracają na ziemię Changei, bo tamten świat wybuchł ) W razie czego jest jeszcze Pawlex i komputer. Nie mogę się doczekać miny Sombry na widok ruin zamku!!! >

Asianna ledwo trzymała się na nogach. Od polany skrzydlatych wilków biegła bez przerw. Zaczęły jej skakać plamki przed oczami. Pędem wbiegła na polanę i niemal natychmiast padła na trawę. (Red, te słowa z twojej sygny to z piosenki Time of Dying?)

Mini-Luna rzuciła książkę mini-Celestii, która spaliła ją na popiół.

Dziurka chwilę się zastanawiał. - Nie. - uśmiechnął się, a obok niego pojawił się pluszowy kucyk. Podmieniec zaczął się nim bawić.

W Kąciku Kostki Cukru było dziwnie cicho, a przy ladzie stała niebieska (?) klacz z różową grzywą przypominającą lody. - W czym mogę ci służyć?

Nagle tamta planeta zaczęła się deformować. Po chwili wyglądała tak jak planeta na której właśnie stali, tylko, że w miastach nie było kucyków, ani zebr, ani gryfów. Żadnej żywej istoty.