timber

-Vert, No przestań, to proste. - odparła zachęcająco.

W takim razie, z chcęcią. Imię - Lock Wygląd - Lock jest beżową klaczą o głębokich, niebieskich oczach. Jej, lekko poczochrana grzywa, jest koloru ciemnego fioletu, a czasami zdarza się tam białe pasemko. Jej skrzydła mają dość dużą objętość, w przeciwieństwie do masy jej dość chudego ciała. Ciekawostką jest też to, że Lock wręcz uwielbia kapelusze, a szczególnie pewien czarny beret. Znaczek przedstawia puszystą chmurę, co oznacza talent do przeganianiania chmur. Niestety, nie jest ona zbyt silna, a jednak jej atutem jest szybkość, jak atutem wielu innych pegazów. Charakter - Jest to lojalna klacz, oddana dla przyjaciół. Jest też inteligentną pegazicą o wrogim nastawieniu do innych. Lock, chodź podlega zasadą starszych i silniejszych, sama nie nawidzi przestrzegać regulaminów i zasad. Jest ona typowym pechowcem, mającym zdolność do pakowania się w tarapaty i wszelakie problemy. Historia - Młoda Lock, (oczywiście, wtedy jeszcze nie posiadała imienia) była dzieckiem Mystery Wing - szarej klaczy jak i Insphere - miłego ogiera o maści białego koloru. Historia jej urodzenia, jest bogata w wszelakie szczegóły jak i w wiele, ważnych konkretów. A jednak, ja przedstawię najprostrzą. Któregoś dnia, pewien biały ogier, przepychając się przez mieszkańców, biegł do niedużej, szarej dzielnicy. Szybko wbiegł do jednego z budynków, po czym, głośno trzaskając drzwiami, spojrzał na szarą klacz, leżącą na środku pokoju. Uśmiechnął się, po czym, z lekkim wyczuwalnym podekscytowaniem w głosie, szeptem spytał: -Gdzie jest...? - klacz odwzajemniła uśmiech, podnosząc kopytko, pod którym krył się młody źrebaczek. -Nazywa się Lock... - Szepnęła, po czym cicho odetchnęła. Lock, córka pegazicy Mystery Wings (po której odziedziczyła rasę) i jednorożca Insphere (po której zdecydowanie odzieczyła inteligencje) dorastała w spokoju, opierając się na życiowym celu, którym było dołączenie do jakżeby majestatycznych Wonderbolts. Znaczek zdobyła w wieku szesnastu lat, gdzie zadaniem Cloudsdale'skiej szkoły było przegonienie chmur z danego obszaru. Klacz, rozciągnęła skrzydła, po czym wzbiła się ku powietrzu, rozganiając chmury skrzydłami i kopytkami. Lock zręcznie przegoniła obłoki, po czym wróciła z dumą na miejsce, przyozdobiona chmurką na boczku.

-Jak chcesz, nie mam nic przeciwko kolejnej grze.

[słodka Celestio ;-; nienawidzę chorób.] Siedziałam, zauważając idącą Astrę. Niepewnie rozejrzałam się, po czym zeskoczyłam z dachu. -Astra... Nie powinnaś mnie szukać.

-Fart nigdy mi nie sprzyjał. - odparła. - A jednak, nigdy nie miałam pecha. - Odparła, wykładając kartę.

Jeśli dobrze zrozumiałam, chodzi ci o pisane RPG? Dział „Luźna Gra ról”, polecam się na przyszłość.

Ja, jedynie obserwowałam sytuację z bezpiecznej odległości. -Rany... Co oni robią? - szepnęłam do siebie zdenerwowana.

-Mój drogi, ależ szczęście nigdy mi nie pomagało, a w karty gram rzadko. Nie jestem zaskoczona ani zawiedziona. - wyłożyła kartę, to pewnie ostatni ruch przed jej przegraną.

-Ciekawe... - Odparła, zbierając karty. - Ehh... - prychnęła lekko, po czym powróciła do uśmiechu.

-Planujesz coś? - Spytała, skrywając zaciekawienie pod maską potulnego uśmiechu. Wystawiła kartę.

-Ależ proszę. - Odparła, wystawiając kartę z uśmiechem. [Doczekaliście się.]

Opisujemy jako kucyk biorący w tym udział, czy losowa osoba na trybunach?

Hmm... A zatem, skuszę się do wzięcia udziału po stronie czerwonych, koloru królewskich szat i błyszczących rubinów.

Lecz, mam jedno, drobne pytanie. Czy jeśli, zgłosiłam się do Haxball'a, nie mam pozwolenia na uczestnictwo w Konkursie Artystycznym?

Nie, chyba że w telewizji. Wtedy się zdarza, minimum dwa razy dziennie. Widziałeś czas?

Chwyciła sztylet, po czym wbiła go w ścianę budynku. -Astra... - Szepnęła, po czym położyła nogę na sztyleciku, powoli wspinając się na dach budynku.

Poczułam zdenerwowanie, a następnie usłyszałam krzyk, chwyciłam linę, szybko odwiązując ją drzewo, a następnie rozwiązując z niej sztylecik. Astra... Szybko zjechałam z liny, chodź pech chciał, bym mocno zraniła się w nogę. Lekko kulejąc, poszłam w stronę głosu.

Przepraszam, że tak długo zwlekałam. Życie (zwalamy winę na życie, a jakże?). Czy mogłabym zamówić obrazek z Timber?

-Okej... - Odparłam lekko niepewna.

-Oszukiwanie jest rzeczą trudną i bolesną dla duszy. Tak samo jak kłamstwo. Ja ci wierzę, gdyż nie mam powodów by nie wierzyć. - odparła, chytrze się uśmiechając, a następnie zbierając karty, po czym czekając na jego ruch.

-Nie, pewnie nie jest tak źle... - odparłam, w pół do siebie, w pół do innych.

-Stereotypy nie zawsze są prawdą, a wręcz przeciwnie, często są kłamstwem, zadowalającym kucyki mniej inteligentne, będące przeciwnikami innej rasy, wyglądu czy profesji. Co nie oznacza, że musisz być oszustem.