Arcybiskup z Canterbury

- Mam nad czym myśleć przez kilka najbliższych minut - podsumował. Zakręcił kartą w palcach. - Ej, Kent, Czym się interesujesz?

- Nie, już nie. W końcu test został przeprowadzony, ale ja nie wiem, jak ona sobie poradzi w chwili skrajnego stresu, albo co. WŁAŚNIE! - Wyglądał, jakby coś genialnego wpadło mu do głowy. - Przecież mogę to tak tłumaczyć. "Uodparnianie na stres". Ciekawe, czy można na tym zarabiać.

- Niekoniecznie ze wszystkimi. Z tą jedną, bo szybko się irytuje. Fajnie czasem przetestować czyjąś wytrzymałość. I wiesz co? Cana oblała oficjalnie test. Nawet nie przeszedłem do drugiego poziomu działań dążących do wykończenia psychicznego, a ona już strzeliła focha. Nie wiem, nie wiem jak to dalej będzie. - John westchnął teatralnie i wyszczerzył się złośliwie.

- Nie mógłbym - odrzekł John, rozbawiony reakcją Cany. Uwielbiał wprost irytować takich ludzi i nie zamierzał poprzestać na tym jednym drobnym incydencie.

John powtórzył proces, tym razem rzucając kartę w aparat fotograficzny Cany. Ciekaw był jej reakcji.

John spojrzał na Canę w roli japońskiej turystki i do głowy wpadł mu ciekawy pomysł. Wziął jedną z kart, przystawił do twarzy i przymrużył oko. Celował, żeby móc rzucić kartą tuż przed twarzą koleżanki. Kiedy już wycelował, podpalił kartę i rzucił ją szybkim ruchem ręki. Karta przeleciała tuż przed jej twarzą i po odbiciu się od ściany wylądowała na podłodze. Ogień zgasł.

John zaczynał się nudzić, więc wyjął talię kart i przetasowywał ją kilka razy. Słuchał jednocześnie innych i dzielił ich umiejętności na kategorię ciekawą, czyli efektowną, i nudną, co najczęściej oznaczało przydatną.

- Może nie jest tak źle - przytaknął James, zupełnie nie wierząc w te słowa. -Może masz rację... - dodał po chwili milczenia.

-To jak, ruszamy?

- Dopóki będzie to prawdziwa współpraca, jestem za - odpowiedziała Jedi.

- Wspaniale - stwierdził Sith i wepchnął Jedi oraz Victora z powrotem do celi, po czym uruchomił pole siłowe. - Jeszcze nie pora na wolność, zaraz będzie kontrola.

- Chcę... pomóc. Zawrzeć sojusz pewnego rodzaju. Mówiąc szczerze, działania Krayta nie do końca mi pasują, a zatem bardzo chętnie wziąłbym sprawy w swoje ręce. Tak jest zdrowiej - odpowiedział. - To jak?

Ponieważ Myle nie pojawił się przez następne pięć minut, falleen podszedł do zamka.

- Tak byś tego na pewno nie otworzył - skomentował głośno pracę nautolanina. - To są specjalne zamki. - Zaczął manipulować przy urządzeniu. SKończył pracę po kilku minutach.

- No, naprawiony. Teraz wystarczy zrobić tak... 

Po wpisaniu kodu pole siłowe zniknęło.

- Jesteście wolni. Prawie.

- Chcesz się pchać do Irlandii? - zapytał James z lekko drwiącym uśmiechem. - Dałoby radę, problem tylko w tym jak pokonać ocean. Ja nie potrafię pilotować samolotu ani sterować statku, nie wiem jak ty.

Nautolanin na szybko złożył zamek tak, żeby wyglądał w miarę tak, jakby ktoś go nie ruszał, po czym uciekł ukryć się przed ewentualnym niebezpieczeństwem.

Na korytarz wkroczył Falleen w czarnej szacie i oparł się o ścianę naprzciwko celi Victora.

- Grzebanie w zamku niewiele da. Nawet jeśli odszedłeś całkiem sporo lat temu, kamery nie powinny być dla ciebie zaskoczeniem. Niech twój kolega wraca, nic mu nie zrobię.

- W... w pojedynkę? - zapytał Cień i zatrzymał się na chwilę, widocznie nad czymś zastanawiając. - Nie zawsze trzeba działać w pojedynkę. My działamy w grupie. Mamy cele, w których możemy sobie pomóc. Czy to nie WSPANIAŁE? - ostatnie słowo zaakcentowane zostało tak mocno, że próba oponowania bynajmniej nie przedstawiała się atrakcyjnie.

- Pójdziemy do butiku Rarity! Rarity jest jednorożcem. Na początku może wydawać się trochę... trochę męcząca, ale dobra z niej przyjaciółka i jestem pewna, że ją polubisz! - Pinkie Pie pognała w kolejne miejsce, ciągnąc za sobą Drago. Dotarli do białego, bogato zdobionego - żeby nie powiedzieć: kiczowatego - budynku. Pinkie Pie zapukała, a zza drzwi dało się usłyszeć gniewne wrzaski.

-Dobra, dobra - odwarknął Myle. Pochylił się nad zamkiem i zaczął go rozmontowywać podręcznymi narzędziami wyciągniętymi z kieszeni. Kilka razy zaklął siarczyście - widocznie rozwalanie urządzenia nie szło tak, jakby tego chciał.

Stary Sith tymczasem poczuł zbliżającą się dużą ilość ciemnej Mocy - ktoś schodził na ich poziom i szedł w kierunku celi. Rzecz jasna, nautolanin nie miał prawa tego poczuć, jako że nie był użytkownikiem Mocy, ale już Jedi spojrzała na Vitora pytająco.

John wstał, wysunął przed siebie lewą rękę i z satysfakcją zaprezentował niewielki płomień który zawisł w powietrzu ponad nią.

- Idziemy - odparł. Pociągnął ją za rękę, a kiedy już Ekri stała na nogach, puścił, po czym powoli ruszył do sali.

- Co jest nie tak? - zapytał podejrzliwie. Podał rękę dziewczynie, żeby pomóc jej wstać.

John wychodząc z szatni zauważył upadek Ekri. Nie wydawało mu się, żeby upadek był spowodowany potknięciem, więc podszedł do koleżanki z klasy i pochylił się nad nią.

-Ekri, żyjesz? Wszystko w porządku?

- Kto będzie kapitanem? - zapytał John, z nadzieją, że to właśnie on nim zostanie. -Nie żebym coś sugerował...

((Prośba. Phoenix - pisz pytajniki na końcu pytań.))

John przebrał się w strój na wf i opuścił szatnię. Czekał teraz na lekcję.

- No i świetnie - odparł. Usiadł obok Kenta.

-Cześć - przywitał się z Luną.

-Rozumiem. Czy masz coś przeciwko mojemu towarzystwu, czy też może mogę siąść z tobą w ławce? -zapytał.

-A jakie masz predyspozycje? -zapytał, wchodząc do klasy. - Dzień dobry!