Arcybiskup z Canterbury

- Ta, jasne - prychnęła Rainbow dash. - Już ja wiem jacy oni mili i przyjaźni. Zwłaszcza po pojmaniu Księżniczki Celestii i terroryzowaniu Canterlotu! - krzyknęła.

Schody prowadziły do korytarza. Wzdłuż niego stały rzędy drzwi. Sale szpitalne.

- Stój - ostrzegła Księżniczka. - Wejdę do sali i powiem ci co w niej jest.

- Nie, nie, nie. Nie biją się. Ewentualnie wyszarpują sobie organy wewnętrzne. Ewentualnie. Ale do większych potyczek nie dochodzi, także nie martw się, Asianno.

Czarny cień zjawił się tuż przy twarzy Wioletty i wyszczerzył szeroki uśmiech. Żółte ślepia zajarzyły się.

- Bu! - krzyknęła zjawa, po czym rozpłynęła się w powietrzu. Pojawiła się znowu, za Wiolettą i smugi czarnej mgły zaczęły się przekształcać.

Przybrała teraz postać kobiety o bladej skórze i rudych, kręconych włosach. Ubrana była w długie buty, białą tunikę, szary płaszcz i czarne spodnie.

- Oto i ja, jak chciałaś... - wyszczerzyła się. Żółte oczy błysnęły.

- Z tego samego powodu, co ty - dodała płaczliwym głosem. - Tak bardzo mnie tu nie chcecie... A przecież jestem waszą mentorką podczas snu... - W zaroślach przemknęło coś czarnego.

- Zimno - głos się powtórzył, bliżej Violetty i zachichotał. - Nie powinno mnie tu być? Och, nie bądźcie tacy okrutni! - Tym razem śmiech rozszedł się po polanie. intruza jednak nie było widać.

Ignis roześmiał się okrutnie.

- To jest problem. Widzicie we mnie tylko potwora, dlatego się nim stałem. Nie sądzisz że i ja mam prawo do szczęścia? Twierdzisz że tacy jak ja nie mają zdolności zawierania normalnych kontaktów z innymi kucami.

- Twilight - zwróciła się Księżniczka Luna do klaczy. - Proszę, zostań na zewnątrz i na wszelki wypadek patrz czy ktoś niepożądany nie ma zamiaru złożyć nam wizyty. - Klacz spełniła prośbę. Drzwi zamknęły się za nią, a Luna ruszyła po schodach prowadzących na górę.

- Tak małe towarzystwo, a już kłótnia wśród nich. Drodzy państwo, tak nie można... - zabrzmiał szept, który rozszedł się echem po najbliższej okolicy.

- Chyba, że zamierzacie urządzać walki... Chętnie popatrzę...

- Zastraszać? To nasza nowa zdobycz nas terroryzuje chcąc pokazać umiejętności. Nie można czegoś takiego tolerować, przykro mi. W każdym razie ja nie będę.

To ten. Wybieram zmorę (Kto by pomyślał)

Imię: Nocturne

Wygląd: Cień o falujących, długich włosach i żółtych oczach. W tej postaci widać tylko jej kontury, i szeroki uśmiech ukazujący ostre, trójkątne zęby (I oczy).

Historia: Nocturne jest stworzeniem żywiącym się strachem (i nie tylko), to jedna z tych mieszkających pod łóżkami i w szafach, których obecność jest bardzo mocno wyczuwalna i jeszcze bardziej przerażająca. Narodziła się we śnie jednego z pacjentów szpitala psychiatrycznego. Tam też przybrała formę i funkcjonowała, aż do teraz.... Mistrzyni iluzji, potrafi zmieniać swoją postać i wnikać w umysły.

- Bo co zrobisz? To Tobie zależy na włączeniu się do stada, więc to tobie radzę zachować pokorę. Jest nas więcej - wysyczała czarna wilczyca.

Klacze wróciły na polanę zdyszane.

- Nie powinny się tutaj dostać - powiedziała Florence.

- Jakieś problemy? - zapytał Violet.

Wreszcie odezwała się Pinkie, przerywając niezręczną ciszę.

- Hej Fiury, jak wyglądało w zamku?

Przed budynkiem - wbrew oczekiwaniom - znajdował się tylko jeden kozioł. Po interwencji Luny wróg wylądował związany w pobliskich zaroślach.

- Potem się nim zajmiemy - wyszeptała. Twilight kiwnęła głową, gotowa do dalszego działania.

Przez całą drogę panowała dość napięta atmosera. Wszystkie klacze uśmiechały się i próbowały wprowadzać dobry nastrój, ale... Nie wychodziło to.

Na linii schodów pojawił się cień.

- Ledwo wstałaś, a już urządzasz sobie spacery na kilka kilometrów. Bez zaproszenia. Ładnie to tak?

- Plan? - Ignis ze złością spojrzał na Somadę. - Sądziłaś że co zrobię? Wynajdę jakąś broń i napadnę na Canterlot żeby objąć władzę? Mógłbym zrobić to bez pomocy broni. Jestem wystarczająco silny i bez tego. Mam możliwość zmiażdżenia tej krainy. Doszczętnie. Miałem możliwość zabicia was, a nie zrobiłem tego. Opierasz się tylko o opowieściach cudownego, dobrego Veritasa. Widzsz tylko czarne i białe. Wierzysz we wszystko co ci powiedział.

- Chodźcie za mną - rozkazała Twilight. Luna zmieniła się w bezpostaciową, granatową mgłę. Fioletowa klacz prowadziła przez  las, aż wyszła z niego, kierując się do piętrowego budynku.

- Tam - Kruk wskazał korytarz. na jego końcu były kamienne schody w dół.

Kopyto zapadło się w butwiejącym drewnie. Ponieważ było nisko, nic się nie stało.

- Mówiłem? - odezwał się kruk.

Promień z rogu Ignisa zadrżał, a misa zapaliła się i zniknęła. Ignis roześmiał się.

- Idealnie. Dokładnie tak... Jeszcze tylko chwila... - powiedział. A jednak, nic się nie stało. Zupełnie nic. Alicorna opuścił dobry humor.

- Co mogło pójść nie tak...? - zapytał z rozczarowaniem w głosie. Hammer i Arrow spojrzeli na siebie zdziwieni.

- Hej... Co...? - chciała zapytać Applejack, ale Twiligt jej przerwała. - Opowiem Ci w drodze. Wracamy.

- Nie hadziłbym - zaskrzeczał i podleciał, po czym wylądował na jednym ze stopni. Schody skrzypnęły ostrzegawczo, jakby zaraz miały się zawalić.

Ignis skierował róg w misę i strzelił błękitnym promieniem. Płyta sarkofagu drgnęła lekko. Na twarzy alicorna zagościł szeroki uśmiech.