Arcybiskup z Canterbury

Po pewnym czasie pułapki były już rozstawione. Podobnie jak system luster, który jakimś cudem nie doprowadził do morderstwa Arrowa i Hammera.

- Oooch, dziękuję! Dziękuję, dziękuję! Coś czuję że będziemy najlepszymi przyjaciółkami! - Przytuliła Saggitę. - Nie mamy wyboru! - dodała. Ruszyła spakować swój plecak. Po chwili Saggita dostała lnianą torbę, do której mogła pakować rzeczy rzucone przez towarzyszkę: latarkę, nóż, dwa jabłka, pelerynę, kompas i kilka gwoździ. Do czego mogła użyć tych ostatnich? To mogła wiedzieć chyba tylko Florence.

Już ten link kilka razy studiowałam. Wybacz. *** Luna podeszła do nieruchomego pegaza porzuconego przez kozły. Zbliżyła głowę do jego twarzy i odczekała kilka sekund. - Żyje - mruknęła. Za pomocą magii podniosła nieprzytomnego kuca i powoli ruszyła ku drzwiom.

Tymczasem między Arrowem a Hammerem wybuchła szeptana kłótnia, której przyczyną było prawdopodobnie zwierciadło, lub jego kawałek który upadł chwilę wcześniej na ziemię.

- Co za dużo, to niezdrowo. Już to mówiłeś, partnerze - Rzuciła Applejack. - Właśnie. A jak już dotrzemy na miejsce, skopiemy tym imitacjom luster tyłki. - Powiedziała Rainbow Dash bojowo.

- A co chcesz z nim zrobić? Na spacery chodzić? Chłopcze, myśl! Ten żołnierz poległ, ale przecież nie możemy go za sobą targać. Zostaw towarzysza. Nie zapominaj jego imienia. A teraz skup się, bo zaraz staniesz się podobny do niego. Jak jest w okopach? - zapytał generał.

- Musimy opuścić to miejsce. Trzask drzwi mógł zaalarmować pozostałych. - Powiedziała Luna i zaczęła powoli, kuśtykając, zmierzać do drzwi naprzeciwko, ignorując pojękiwanie jednego z budzących się do życia rogatych.

- To ty powinieneś wiedzieć. My jesteśmy tu pierwszy raz. - Odpowiedziała.

Arrow i Hammer wyszli tymczasem ze swojego pokoju, niosąc w torbach różnej wielkości lustra nie wiadomo skąd wytrzaśnięte. Dodatkowo Hammer niósł ze sobą młotek. Zapowiadało się na bezsenną resztę nocy.

- Dobra, ruszamy? - Zapytała Applejack po zrobieniu tej samej czynności co źrebak. - Już? - zapytała rozczarowana Rainbow. Wszyscy jednak opuścili strumyk.

- On i z idealnym wzrokiem o coś się zabije. - Rzucił Hammer na odchodnym, po czym z ociąganiem ruszył za przyjacielem.

Oponent nie zdążył wykorzystać broni. Upadł na podłogę. Teraz pozostawał tylko jeden ruch, żeby już nigdy nie mógł z niej wstać. Ogłuszony zderzeniem z drzwiami kozioł po dojściu do siebie chciał krzyknąć, ale nie zdążył. Jego gardło z pomocą Luny i wstęgi zerwanej z pobliskiej kolumny ścisnęło się, i wydobył się z niego tylko stłumiony świst.

Tylko Twilight Sparkle i Rarity się nie bawiły. Rarity siedziała pod drzewem korzystając z chwili relaksu, a Twilight czytała książkę.

Księżniczka za pomocą magii zamknęła wrota, odcinając kozłom drogę ucieczki. Jeden z nich był tuż przy drzwiach, więc nie zdążył wyhamować. Zderzył się z metalowymi, zdobionymi drzwiami tak, że aż huknęło. Drugi zaś odwrócił się i wyjął ze skórzanej pochwy miecz. Stał i czekał, aż Midnight się zbliży.

- No raczej że zimna, gościu. W końcu to woda ze strumienia. Czego się spodziewałeś? - zapytała Rainbow przez śmiech.

- Spokojna głowa. Nic się nikomu nie stanie. Nikomu stąd. - Rzekł Arrow i wyszedł z pomieszczenia. Po chwili słyszeć można było upadek i towarzyszące mu przekleństwo. Pegaz musiał potknąć się o jakiś kamień.

Woda była tak zimna, że przy wpadnięci do niej tysiące małych igieł wbiły się w ciało Fiury'ego.

Wszyscy byli ubabrani błotem i nie ruszali się, ale żyli. Tylko wytrzeszczone oczy świadczyły o ich stanie. Kule przeciwników nie mknęły już przez powietrze. Zginął tylko Steel. Ale wróg mógł o sobie przypomnieć w każdej chwili. Jedyną drogę stanowiły okopy.

- To był mój brat przyrodni. Pegaz. Nazywał się Violet. Nieczęsto przebywał w mieście. Posłuchaj... Jeszcze dzisiaj zamierzam wybrać się do miasta. Muszę uzupełnić zapasy. Nie obrażę się, jeśli nie będziesz chciała iść ze mną. Ale w takim wypadku nie ruszaj się stąd. Nie chcę, żeby cokolwiek ci się stało. - Florence z nadzieją w oczach spojrzała na Saggitę.

- Dobry wybór. - Powiedział jeden z kucy. Zawiązał jej na szyi magiczną wiązkę. - To dla bezpieczeństwa. - Wyjaśnił. Pozostali pozbierali nieprzytomnego towarzysza.

- Możesz. Ale bez nekromancji. - Powiedziała. Rarity z nieszczęśliwą miną stała pod drzewem, podczas gdy Applejack dołączyła do zabawy. Podobnie jak Fluttershy, która zdecydowała się na kontakt z wodą po chwili wahania.

- Strażnikami. Walczymy o bezpieczeństwo w Equestrii. Nieoficjalnie. Zwalczamy zagrożenia. Choć z nami. Nic ci się nie stanie, wrócisz bezpiecznie do domu. - Powiedzieli. Podeszli bliżej. Ostrożnie, z wahaniem.

- Poczekaj. Zaraz przyniosę. - Pegaz znikł w ciemności wypełniającej korytarz. - Nie powinnaś tego robić. Może nie wrócić w jednym kawałku. - Powiedział Hammer po chwili namysłu. Arrow z radością wrócił z torbą w zębach.

Coś czarnego przesunęło się we mgle. Jednorożec też to dostrzegł i wypowiedział zaklęcie, znane tylko sobie. Tuż za nim zmaterializowały się dwa kuce w czarnych kapturach, zakrywających twarze. Wymienili między sobą kilka słów, po czym spojrzeli na klacz leżącą na ziemi. Powoli zaczęli się zbliżać. - Nic ci nie zrobimy. Wyleczymy twoją nogę... Nic ci się nie stanie. Tylko współpracuj! - wypowiedział jeden z nich.

Kozły, dotąd przekonane o swojej sile i zamroczone zwycięstwem, nie spodziewały się ujrzeć ogromnego pegaza, który by na nie szarżował. W mgnieniu oka ich odwaga i duma wyparowały. Puściły rannego strażnika i rzuciły się tchórzliwie do ucieczki, albo w celu wezwania posiłków. Te dwa były mądrzejsze, niż kozły leżące w sali.