inka2001

- Dość! Ty mięczaku, myślisz że jesteś taki dobry?! - Powiedziała uderzając Bakintosza w kopyto.

- Tak. - Odburknęłam i weszłam do środka.

- Wiesz... ja znam takie zaklęcie, ale nie wiem czy... - Powiedziałam zmieszana.

Postanowiła poczekać.

Zastanawiałam się więc, czemu się tak uśmiecha. No nic. Także się uśmiechnęłam.

- Phi. Prostowałeś nogi? Chyba pomyliły ci się osoby. To ja wygrałam a nie ty. - Powiedziałam rozwścieczona. Co ten głupi kuc opowiada. Fory? Ja nawet gdybym dała mu fory to przegrałby bez przeszkód.

- Podmieńce! No niech ja je tylko dorwę! Poczekaj! - Powiedziałam i zaczęłam wierzgać. Zawsze tak miałam jak naprawdę ale to naprawdę się rozzłościłam.

- Może mi opowiesz? - Spytałam już mniej wstrząśnięta. Poczułam, że muszę pomóc temu zagubionemu kucykowi. Pomyślałam że jeśli mu nie pomogę, to nie będę miała sumienia.

- Dziękuję! - Odparłam szybko i zaczęłam zajadać się babeczką.

- Zabawne?! To wcale nie jest zabawne! Naprawdę stałeś się szary. - Wybuchnęłam. Co on sobie myślał? To ja godzę się na to żeby u mnie zamieszkał, a on co?

- Nie znam ich dokładnie, ale pamiętam głos tego jednego i słowa którymi mnie " powitał ". Miał strasznie straszny ton, i powiedział do mnie żebym spadała. To nie uprzejme. Aż starach pomyśleć, że strażnicy księżniczki są tak OKRUTNI. - Powiedziałam roztrzęsiona.

- Jak to? - Zapytałam przejęta. Przecież to niespotykane u mnie zjawisko stało się obce. Jak nie można pamiętać swojej rodziny i życia. - Ale czemu? - Spytałam przejęta.

Ruszyła w kierunku stacji.

- Ja... Moi rodzice wyjechali i nie wiem co się z nimi stało. Wychowałam się w lasku nad Canterlotem. Potem przyjechałam tu. I obecnie zamieszkałam tu.

- Tak. Stałeś się bezbarwny.

- Ja też jestem tobie, że cię poznałam.

- Co się stało? - Spytałam zdziwiona.

- Dobrze. Więc poproszę dwa bilety pierwszej klasy i zwierzęce.

Uśmiechnęłam się do silverstara.

- Co? Nic tak tylko patrzę. - Doszłam do domu. - Proszę. - Powiedziałam i otworzyłam drzwi.

- No wiem, więc proszę o bilety o które wcześniej prosiłam.

- Zostaniesz tu, aż nie wyzdrowiejesz obiecaj mi to!

- No tak. Cieszę się, że to uczyniłam. - Powiedziałam i jeszcze bardziej przytuliłam się do ogiera.

- To? To jest... eee... część płaszczu. - Powiedziała i zaśmiała się.

- Od 5 lat. - Odparłam patrząc w jedno i to samo miejsce.