inka2001

Nagle błysło światło. To księżniczka Cadance przyleciała by sprawdzić czy wszystko dobrze. Widząc leżącego znów błysnęła swoją magia i uzdrowiła Śmierć. Następnie odleciała nie widząc Ruffian.

Otworzyła magią drzwi i wyszła. - Chodz! - Powiedziała.

Cześć! - Powiedziała i nasypała trochę karmy do miski. - Zjedz, a potem pójdziemy na spacer. - Powiedziała.

Wstała i podeszła do wilczka, chcąc sprawdzić czy jeszcze śpi.

W końcu doszła do domu i weszła do niego. Zmęczona pytaniami i niepokojem o własną przyjaciółkę padła na łóżko.

- Nie musisz, gdyż nie chcę w ogóle zadawać się z księżniczkami.

Nie wiedziałam. Szła do domu i co chwila spoglądała do tyłu, czy pinkie nie biegnie do niej.

- Nie pinkie, ty masz swoje sprawy a ja swoje. To zbyt niebezpieczne. Poza tym, wy ratujecie Equestrię, ja moja przyjaciółkę. Wybacz, ale macie ważniejsze zadanie niż ja. Pa! - Powiedziała i wyszła z Cukrowego kącika.

- Tak pinkie, Muszę już iść bo Kira czeka. - Powiedziała, zapłaciła i wyszła z cukrowego kącika.

- Znasz Long Love prawda? Jest moją najlepszą przyjaciółką i została porwana przez podmieńce. Za 3 dni wyruszam po nią.

- Dziękuje że spytałaś, nie za dobrze. Podasz mi te z bitą śmietaną?

Wyszła z domu i pobiegła do cukrowego kącika po ciastka na śniadanie.

Wzięła butelkę i odkręciła korek, potem się napiła. Usiadła i siedziała.

OK. Zerwała się szybko z łóżka i popatrzyła na wilczka. Poszła do kuchni napić się wody.

- Czyli nigdy. - Pomyślała i upadła na ziemię.

(Ponywille) Popatrzała na wilczka i położyła się na łóżku. Zasnęła.

- Dziękuję. - Powiedziała i wzięła łyżkę sałatki.

Zawsze chciałam by Ruffian jeszcze żyła.

Spojrzała przez okno.

- Nie potrafię. I poszła najszybciej jak mogła czując okropny ból w okolicach brzucha.

Nie chciałam by wszyscy o niej zapomnieli i dlatego zrobiłam z niej OC.

Ruffian rozzłościła się i spojrzała na Lunę żałosnym spojrzeniem. http://i.imgur.com/uqN9uZm.png

Ruffian w ostatniej chwili otworzyła oczy i próbowała zachamować. Niestety za mocno się rozpędziła i uderzyła w nie. Leżała tak przez chwilę i wstała udając, że nic się nie stało i że nic jej nie boli. Naprawdę czuła okropny ból i nie mogła biec, co spowodowało, że pomyślała o najgorszym( końcu kariery wyścigowej ).

Ruffian nie widziała jej i wciąż biegła na drzewo.

Tak, moi przyjaciele. - Pomyślała wciąż płacząc.