Szeregowa WW

- Proszę~ - powiedziała uśmiechając się. Postanowiła że nie będzie już przeszkadzać w rozmowie. Włożyła do jednego ucha słuchawkę i zaczęła coś cicho nucić.

Misaka zjadła swój kawałek. Była całą pobrudzona czekoladą ale nie przejęła się tym tylko od razu pobiegła przed telewizor. - Kreskówkiiiii~ - zawołała.

- Wiem że jestem dziecinna i dobrze mi z tym~ - zaśmiała się. Wyciągnęła z kieszeni dwa lizaki. Jednego z nich wsadziła Dave'owi do ust a drugiego sobie samej. Uśmiechnęła się.

Emi nagle przestała się uśmiechać. - Mam taką naturę że lubię wszystkich, ale spróbuj być nie miły dla Dave'a to głowę ci ukręcę i wrzucę cię do zbiornika z kwasem. - powiedziała po czym uśmiechnęła się serdecznie.

- Aww dzięki, to milusie.. - powiedziała z uśmiechem. - Ale widzisz, ja mimo wszystko czuję się jakbyś mnie widział. A nawet jeśli nie to mnie to nie odchodzi. Jesteś najfajniejszą osobą jaką znam~ - spojrzała na Zack'a. - Jesteś głupi...

Emi zaśmiała się. - Oj tam przesadzasz, wcale nie jestem urocza... - powiedziała. - Mnie tam się ten twój kolor włosów podoba~ - powiedziała z uśmiechem i poczochrała mu włosy.

(( O, okokokokok xD Sorki, nieogarę jestę~ )) Emi spojrzała na dwójkę chłopaków którym wcześniej za bardzo się nie przyjrzała. Gdy zobaczyła Dave'a od razu zerwała się z miejsca. Podeszła do chłopaka, usiadła obok niego i go przytuliła. - Hejka Dave~ - powiedziała z uśmiechem.

Dziewczynka jeszcze bardziej otworzyła usta. Bardzo podziwiała odwagę Samuela i w ogóle zaczęła nagle się rozgadywać jak gdyby nigdy nic. - O jeny... Ale fajnie że będę mogła zobaczyć~ A kto cię tego nauczył? A co później robisz jak takiego rekina zabijesz? A bardzo duże są? - zarzuciła go pytaniami a w oczach zaczął jej błyszczeć entuzjazm i radość. W końcu zaczęła się uśmiechać i to tak szczerze.

Korytarzem szła wysoka dziewczyna o długich, brązowych włosach i niebieskich oczach. Miała na sobie bluzę z kapturem z kocimi uszkami. Wyróżniało ją to że ciągle się uśmiechała, o tak po prostu. Weszła do jednej z klas w której była już jakaś dwójka chłopaków. Usiadła sobie sama w przedostatniej ławce pod oknem i wyciągnęła telefon z kolorową obudową i słuchawki. Zaczęła słuchać muzyki.

Misaka uśmiechnęła się. Jedyne co krążyło jej teraz po głowie to to jak sprawić żeby Accelerator pokazywał swoje uczucia... Nie miała jak z nim porozmawiać i nie wiedziała co ma robić. Znała go bardzo dobrze a mimo to nie mogła mu pomóc. Westchnęła cicho.

Annie otworzyła szeroko usta ze zdziwienia i usiadła na stołku który podał jej Samuel. Polować na rekiny...? Wooow no to było dla niej naprawdę dużym zaskoczeniem. - Naprawdę? Nie boisz się tak? Wooo będę mogła kiedyś popatrzeć? - zapytała. Od razu nagle nabrała entuzjazmu i pewności siebie.

- Smacznego... - powiedział Accelerator i zaczął jeść. Spojrzał na dzieci. - Całkiem dobre. - powiedział i pogłaskał oboje po głowie. - No i ten, dzięki.

Annie spojrzała na Samuela zastanawiając się czy na pewno się odezwać czy nie. Obawiała się mówienia czegokolwiek żeby nie powiedzieć czegoś głupiego. - Nie, nigdy nie widziałam, a co? - powiedziała po chwili wciąż przyglądając się mężczyznie.

Dziewczynka przyglądała się wszystkiemu w okół. Przytaknęła na słowa Smuela ale wciąż nie chciała i nie miała zamiaru puszczać jego ręki. Dopiero teraz zorientowała się czemu tak to wszystko wygląda. Była przyzwyczajona do działania na własną odpowiedzialność, bez obecności dorosłych, no i oczywiście samotności. Oczywiście byli jacyś koledzy z podwórka ale... No cóż, z rym też różnie bywało. Do tej pory wiedziała że może ufać tylko sobie samej, dlatego teraz to wszystko stało się takie trudne.

Imię: Emi Nazwisko: Sonozaki Wiek: 16 lat Charakter: Miła, przyjacielska, wesoła. Optymistka, wiecznie uśmiechnięta. Zawsze pomaga osobom w okół, bo lubi i może. Próbuje za wszelką cenę uszczęśliwić wszystkich na około nie zważając na własne szczęście. Ważne by inni się uśmiechali. Uwielbia słodycze. Jest dziecinna i kocha się bawić. Czasami ma w sobie lekkie przejawy szaleństwa które coraz bardziej się nasilają. Ogromnie odważna. Wygląd: Kim jest: Mistrz Informacje dodatkowe: Lubi oglądać kreskówki ha xD i słuchać muzyki, głównie takiej która wpadnie jej w ucho, najczęściej Rock~

Misaka z Acceleratorem wzięli talerz i usiedli przy stole. Chłopak spojrzał na ciasto. Wyglądał przez chwilę jakby miał się uśmiechnąć... Ale tak się nie stało. Po prostu nie potrafił, nie umiał. Misaka dobrze o tym wiedziała. Wiedziała, że gdzieś tam głęboko Accelerator jest teraz szczęśliwy ale nie umie tego pokazać. Naprawdę chciała żeby było z nim dobrze, ale nie wiedziała co zrobić żeby tak było. Można nawet powiedzieć że bała się że nie może nic z tym zrobić i że tak już zostanie. Uśmiechnęła się. - Smacznego~ - powiedziała i zaczęła jeść.

- No prooooooszeeee~ - powiedziała Misaka ciągnąc Acceleratora za rękę. Po chwili chłopak westchnął i wstał. Poszedł za dziećmi do kuchni.

Accelerator przewrócił oczami. - Tch... Nie musieliście się wysilać... - mruknął.

Annie podniosła wzrok patrząc na Samuela. Uśmiechnęła się do niego lekko i chwyciła jego rękę. Po chwili wstała i przytaknęła. Cieszyła się że w końcu jakoś się przyda. Dziewczynka wciąż trzymała Samuela za rękę, bo tak choć nie musiała, ale tak się czuła bezpieczniej i lepiej. Mimo wszystko wciąż nie chciała się odzywać.

Dziewczynka przyglądała się całej sytuacji z daleka. Nie odezwała się ani słowem, nawet gdy Samuel do niej podszedł. Kiwnęła tylko głową bawiąc się swoimi włosami. Chciała coś zrobić, pomóc w jakiś sposób ale nie umiała i nie wiedziała jak. Na wszelki wypadek wolała się w ogóle nie odzywać, bo jeszcze palnęła by jakąś głupotę.

Accelerator westchnął. Objął oboje dzieci. - Ech... No to gadać mi teraz po co mam wstać... - mruknął podnosząc się do siadu.

Misaka ostrożnie otworzyła drzwi i weszła do środka razem z Add'em. Accelerator spał. Dziewczynka wskoczyła na niego i mocno go przytuliła. - Co ty... - mruknął Accelerator zaspanym głosem. - Tch... Złaź ze mnie... - mruknął ale Misaka wciąż go tuliła. - Wstaaaawaaaaj~ - zaśmiała się.

- Tak! Tylko najpierw go musimy obudzić~ - powiedziała dziewczynka i cicho pociągnęła Add'a w stronę pokoju Acceleratora.

- Mhhhhmmmm~ - mruknęła i zaskoczyła z blatu. Ogólnie mówiąc zrobienie i upieczenie ciasta nie zajęło im dużo czasu. Misaka już była trochę w tym rozeznana więc mówiła Add'owi co i jak i w sumie ciasto wyszło bardzo ładnie. - Heheh~ Gotowe~ - powiedziała z uśmiechem.

- To się cieszę~ - powiedziała i przytuliła go.