Grento YTP

To nie jest na konkurs, tylko oddzielna inicjatywa, która wynikła jeszcze zanim zapowiedziano konkurs. A jak wyjdzie, to wyjdzie.

Nie będę się zbyt długo rozpisywać, napisze moje małe podsumowanie w paru słowach. Dziękuje ekipie eventu z Cahan na czele, którzy dali nam tą fajną i sympatyczną przygodę. Była ona na tyle wciągająca, że zdołała zbliżyć do siebie użytkowników, przez co spędzamy trochę czasu już poza samą zabawą, czy forum, a chyba właśnie o to też chodzi w takich inicjatywach; żeby integrować ze sobą ludzi. Doszło nawet do tego, że szykuję się fanfick, który będzie opisywać wydarzenia z tego eventu, z perspektywy naszych postaci. Napiszemy to wspólnie. Poza samą grą również bardzo często się ze sobą konsultowaliśmy, przez co wspólnie ustalaliśmy, na kogo będziemy głosować. Dlatego też często oddawaliśmy głos wspólnie na jednego kuca, a czasem wręcz przeciwnie, jednak zawsze była to przemyślana decyzja z naszej strony. Liczę oczywiście na więcej takich przygód i mam nadzieje, że będą coraz lepsze. Pozdrawiam!

— Dzięki — podmieniec chwycił za kufel i podniósł go do ust, pijąc i łagodząc w ten sposób wyschnięte gardło. — Nasza fizjologia nie potrzebowała pożywienia, dopóki żywiliśmy się uczuciami. Ta magiczna energia była w stanie odżywić komórki naszego ciała. W takim stanie nawet nie byliśmy w stanie niczego zjeść, bo od razu wszystko zwracaliśmy. Nasz organizm nie potrzebował normalnego pokarmu, więc kiedy jeszcze żerowaliśmy na innych, nasze spiżarnie były wypełnione nie chlebem, a innymi istotami, złapanymi i uwięzionymi, abyśmy mogli na nich żerować. Jednak odkąd uwolniliśmy się od zgubnego wpływu Chrysalis, nasze narządy zaczęły funkcjonować normalnie i zaczęliśmy odczuwać zwyczajny głód. Dlatego też bardzo ważne było to, że roślinki odrosły w miejscu dawnego gniazda Chrysalis. Teraz mamy co jeść i nie są do uczucia innych stworzeń. Alrix upił jeszcze łyk i postawił na blacie kufel już do połowy pusty. — Tak więc spożywanie normalnego pokarmu wpływa na nas tak samo jak na kucyki. Jako ciekawostkę mogę dodać, że jeżeli miałby określić jaki smak miała miłość to... hmm, to bardzo indywidualna sprawa, każdy podmienic może powiedzieć inaczej, jednak dla mnie smakowała trochę jak wasza czekolada.

Manipulacja czasem niejako zachodzi nieustannie w całym wszechświecie, odbywa się ona bez żadnych ingerencji, naturalnie, a ma to związek z dylatacją czasu, która została wyprowadzona z ogólnej teorii względności. Nie jestem ekspertem od tego, jak prawdopodobnie większość osób tutaj, ale te zasady zdają się być dla mnie zrozumiałe. Żyjemy w rzeczywistość na która składają się cztery wymiary (trzy przestrzenne oraz czas, który jest czwartym wymiarem), przez to powstała czasoprzestrzeń, czyli połączenie czasu i przestrzeni. Są ze sobą nierozerwalne. Czym jest dylatacja czasu? To pewne różnice w doświadczaniu czasu przez różne ciała, postawione w różnych sytuacjach. Przykładem niech będzie to, że gdyby ludzkość posiadała statek zdolny rozpędzić się do prędkości światła, który ma dolecieć do gwiazdy Proximy A oddalonej o 4 lata świetlne, to z perspektywy osób znajdujących się na statku dotarliby oni tam natychmiast, natomiast ziemianie musieliby czekać aż tam dolecą aż 4 lata. Różnice w upływie czasu zależą od prędkości ciała oraz od siły grawitacji. Zjawiska dylatacji czasu zachodzą cały czas, nieustannie, nawet tej chwili, kiedy ktoś siedzi i to czyta, zachodzi dylatacja czasu oddziałująca na taką osobę, tylko ktoś taki rusza się bardzo wolno, grawitacja jest za słaba, przez co takie różnice są nie do zauważenia. Dlatego też, gdyby ojciec syna wsiadł do rakiety kosmicznej i poleciał w podróż kosmiczną z prędkością światła, przebył dystans 30 lat świetlnych i wrócił, to spotkałby swojego syna starszego o 60 lat, pomimo, że ojciec w ogóle by się nie zmienił. Okazałoby się, że syn biologicznie jest starszy od ojca. Takie różnice w dylatacji czasu muszą być brane np: przy nawigacji satelitarnej. Bardzo małe ułamki sekund są tam bardzo ważne, a dylatacja czasu jest zaburza, przez co muszą być nieustannie uwzględniane korekty, żeby nawigacja mogła wskazywać właściwe koordynaty. Jeżeli chodzi o czarną dziurę, to tam grawitacja przy samym horyzoncie zdarzeń jest już tak silna, że nawet światło nie może się z niej wydostać. Błędem jest też myślenie, że czarna dziura ma tendencję do tego, aby pożerać wszystko wokół, ale do nie do końca prawda. To tylko ciało ściśnięte do tak małych rozmiarów, że materia się tam zapada w samej sobie, przez co nabywa niebywałej gęstości i formuje osobliwość. Czarna dziura mogłaby mieć satelitę, jak nasza planeta Księżyca. Można opaść na powierzchnie czarnej dziury oraz pod horyzont zdarzeń, gdzie znajduje się osobliwość, jednak nie wiadomo jak ona wygląda i czy za tym kryję się coś jeszcze. Jakbyśmy mieli prześledzić sobie proces wpadania tam człowieka, to z jego perspektywy nic by się nie zmieniało (pomijając to, że na pewnym etapie najpewniej by umarł), leciałby dalej wgłąb czarnej dziury. Dla obserwatora z zewnątrz zwalniałby on coraz bardziej i bardziej, aż w pewnym momencie zatrzymałby się i znieruchomiał. Dla obserwatorów czas względem tamtego człowieka co wpadała do czarnej dziury zatrzymałby się całkowicie. Oczywiście pomijając fakt, że zostałby rozerwany na atomy, przez siły wpływowe. xd Jest też hipoteza, już nie taka naukowa, że gdyby rozpędzić coś do prędkości nad świetlnej to czas dla takiego przedmiotu miałby się cofać. Gdybyśmy rozpędzali zegarek i patrzyli na jego wskazówki, to zauważylibyśmy, że upływ czasu zwalnia, gdy dochodzimy do prędkości równej prędkości światła, wskazówki poruszałby się coraz wolniej. Gdyby zegarek osiągnął prędkość równą prędkości światła, wskazówki by się zatrzymały. Natomiast przy przekraczaniu prędkości światła, wskazówki zaczęłyby się cofać, wraz z upływem czasu na takie przedmiot. Oczywiście z perspektywy obserwatora z zewnątrz. Mogłoby to dać bardzo ciekawe efekty. Czy można by było wtedy wysłać zwłoki i sprawić, że proces gnilny by się cofną i takie człowiek by wrócił do życia? Nie wiadomo, to tylko takie luźne myśli. Jeżeli jeszcze chodzi o manipulacje czasem, to ja rozumiem czas na tej zasadzie, że każda chwila, to jedna klatka całego wszechświata, w której ułożenie wszystkich jakie istnieją atomów i cząstek oraz ich stany w jakich się znajdują odpowiadają jednemu, najkrótszemu momentowi, jaki dałoby się wyróżnić. Gdyby udało się poprzestawiać wszystkie atomy we wszechświecie do takiego stanu w takie miejsce, w którym się znajdowały w 1410 roku, do oglądalibyśmy bitwę pod Gruwaldem raz jeszcze.

Podmieniec był zaskoczony nagłą ciekawością ze strony Silver. Czyżby miała zamiar napisać o jego rasie jakąś książkę? Jednak nie widział w tym nic złego. Sam był ciekawski świata kucyków, chętnie by wypytywał, gdyby oczywiście miał jeszcze więcej znajomych, zamiast przypadkowych mieszkańców Equestrii, którzy bez namysłu daliby mu w pysk. – Nastroje podmieńców po przemianie Thoraxa były różne. – Rozpoczął swoja opowieść, przy okazji zamawiając cydr. – Niestety, ale tryb życia, który wpoiła Chrysalis, która sączyła niczym truciznę do naszych umysłów, była tak mocno zakorzeniony, że niektórym niełatwo było z tym zerwać. Przez całe życie wierzyli tylko w jedną ideologię i życie było idealnie poukładane. Z jednym momencie to wszystko znikło, a ich wiara w rządy Chrysalis okazała się być pusta. Byli zdezorientowani i nie wiedzieli co ze sobą zrobić. Ja również nie wiedziałem, ale całe szczęście z czasem znalazłem sobie różne zajęcia, które to Thorax zaplanował dla nas. Alrix oparł swoją głowę o kopyto, spoglądając to po przyjaciołach i po Sliver. – Wydaje mi się, że gdyby nie nagła zmiana naszego przywódcy, to w roju doszłoby do rozpadu. Jednak coś na niego wpłynęło. Pojechał do Ponyville, żeby odwiedzić tego małego smoka. Czyżby to on go nauczył jak rządzić? – mruknął pod nosem, po czym się uśmiechnał, kręcąc głową. – Nie. To niemożliwe. Taki malec nie mógłby tego zrobić, chociaż smoki są twarde i równie okrutne. W każdym razie po tym przekonał większość, w tym także mnie, a później całą resztą. Oprócz jednego... swojego brata. Ale i na niego przyszła pora, gdy panna Starlight oraz Trixie odwiedziły Thoraxa w jego klanie. To one pomogły całkowicie odmienić naszą społeczność, za co jesteśmy wdzięczni. Teraz rój stał się jednością. Bardziej spójną i twardą, niż kiedykolwiek. Tak więc póki co nie widzę ryzyka rozłamu. No chyba, że Chrysalis wróci, przebudzając mroczne żądze, które się gdzieś skrywają w naszych ciałach...

– Trudno powiedzieć... – Zamyślił się podmieniec. – To pytanie o naszą naturę; czy moja rasa jest naturalnie zła, czy dobra... Wydaje mi się, że to zależy od warunków i od tego, co się wpoi młodemu podmieńcowi. Po tym względem bylibyśmy chyba podobni do Was. Kto wie jak, jakie byłby kucyki, gdyby pierwszą rzeczą z jaką by się spotkały w swoim życiu, byłaby nienawiść i odraza do świata. Podziała na słabych, którzy zginą oraz na tych silnych, którzy będą panować. Ale to nie wszystko. My byliśmy rojem, który miał żerować. Tylko my się liczyliśmy, to my mieliśmy panować, a cała reszta stanowiłaby dla nas pożywienie w postaci miłości oraz wszelkich pozytywnych uczuć. A przynajmniej tak uważała Chrysalis i nie zmieniła poglądów do tej pory... Alrix westchnął i poprawił się na krześle, spoglądając na plansze do gry. – Było źle. Nie podobało mi się tam. To surowe prawo wprowadziła tak, aby grało z jej ideologią. Chorym spojrzeniem na świat. A podmieńce... raczej były jednomyślne. Wiesz... były kontrolowane od narodzin. Chrysalis nie mogła sobie pozwolić na jakiekolwiek rozłamy w swoim roju. Najwidoczniej nigdy nie udało jej się stłumić dobra, które mieliśmy w sobie, dlatego też w ostatniej godzinie władzy mojej byłej królowej, podmieńce zwróciły się przeciwko niej i zdołały się przemienić. Podmieniec, zamyślony i przypominający sobie urywki z tamtego okresu, nawet nie zauważył kiedy zaczął bawić się serwetką. – Jednak co by nie było... mam na swoim koncie zbrodnie, których już nic nie zmaże. Co by nie było... jednak byłem sprawcą. Mam nadzieje, że chociaż to tutaj odpokutuję... Proszę, żeby się tak stało.

– Było bardzo ciężko... – westchnął podmieniec, patrząc na kość rzucana przez kucyki turla się po planszy. – Nasze codzienne zajęcia skupiały się na patrolowaniu, wyrabianiu włóczni oraz treningach. Pharynx, starszy brat Thoraxa, naszego wodza, był dowódcą komanda, potem całego szczepu, do którego należałem. Był bardzo srogi... a nasz dzień był dokładnie rozplanowany. Nie było czasu na przyjemności, czy takie tam. Podmieńce raczej traktowały się oschle. Nie było więzi rodzinnych, takie pojęcia były abstrakcyjne. Często dochodziło do bójek, po których w różnych zakamarkach można było znaleźć martwe ciała podmieńców, zmaltretowane. Nieczęsto wyciągano z tego konsekwencje, bo panowała kultura śmierci oraz tak zwane "prawo dżungli". Mówiono, że nie ma nikogo nie zastąpionego, że na miejsce jednego podmieńca i tak zaraz pojawi się pięciu kolejnych. Thorax zdecydowanie przeżył jedynie dzięki opiece swojego brata, który był wysoko postawiony. A jeżeli chodzi o matkę too... Alrix zamarł na moment i przewrócił oczami. Szkoda, że nie miał nic do picia po kopytem. Czegoś mocniejszego. – Naszą matkę można było zobaczyć równie dobrze raz, podczas wyklucia, a potem już w ogóle. Zajmowała się nami przez bardzo krótki czas, potem byliśmy segregowani do różnych obowiązków i jakoś się to życie toczyło, albo i nie. Przypominała raczej szefową, a nie rodzicielkę w rozumieniu kucyków. Ale to taką bardzo niedobrą, despotyczną szefową... Po czole Alrixa spłynęła strużka potu. Dobrze, że to już za nami...

Tajemniczy kryształ mocy, podarowany przez Galiona był pierwszym magicznym artefaktem, który Alrix mógł trzymać w tym kopytach, a gdy tylko go dotknął, przez jego ciało przeszedł dziwny dreszcz. Tak, z pewnością ten przedmiot to nie podróbka. Podmieńce mogły to wyczuć, dzięki nie tylko wyostrzonym zmysłom, ale również dzięki dodatkowemu, który mógł podpowiedzieć takiemu osobnikowi o wibracjach w strukturze magii. Kryształ zdolny skomunikować ich w dowolnej chwili wydawał się być genialnym pomysłem, wręcz przełomowy, którzy mógłby rozwiązać wiele problemów komunikacji, a dziedzin, które chętnie by przyjęły takie rozwiązanie z pewnością byłoby sporo. Lepiej to ukryć przed złodziejami. Przed kimkolwiek. Podmieniec wcisnął kryształ do mieszka, który zwisał z jego pasa. Znając siebie od tej pory będzie go sprawdzać obsesyjnie co kilka sekund. Z pewnością będzie zmuszony zainwestować w lepszą ochronę. Kryształ, kryształem, jednak równie interesują była gra, w która zaczęli grać jego przyjaciele. Alrix również znał parę gier w które grał, zwłaszcza w dzieciństwie. A polegały one najczęściej ma rozrywaniu kłami kukieł kucyków, deptanie ich, czy krwawe starcia z jego rówieśnikami. Roje podmieńców podzielone był na szczepy, a młode larwy podmieńców z poszczególny szczepów często napuszczano na siebie. Ze starannością pielęgnowano tę gorącą nienawiść, aby mogła raz po raz kłaść trupem słabsze jednostki. Młodzi nie mieli wyboru. Pod surowym okiem swych opiekunów nie byli wypuszczani ze specjalnie przygotowanych aren. Z tego miejsca mogła wrócić tylko określona liczba podmieńców. Równie dobrze z areny mógł nie wrócić już nikt. Czasem tak bywało. W roczniku Alrixa zebrano krwawe żniwa i nikomu nie było z tego powodu przykro, a przynajmniej na to wyglądało. Być może innym podmieńcom, które przeżyły masakrę, było z tego powodu smutno, przez co później tak bardzo nienawidziły świata. Alrixowi było smutno, ale tego nie okazywał, bo nie mógł, tak samo jak inni kadeci, wiec mógł tylko przypuszczać, że mogli czuć to samo co oni. Zebrało mu się na te wspominki, o których wolał zapomnieć, ale to już nigdy go nie opuści. Już nic nie zmieni faktu, że był mordercą własnych sióstr oraz braci, a kto wie, czy też nie paru niewinnych kucyków. Nic już tego nie zmieni. – No cóż... ja też chciałbym się czymś podzielić, bo nie miałem jeszcze okazji, nikogo godnego zaufania, żeby to zrobić. Westchnął z trudem rozpoczynając swoją spowiedź. Łatwiej by było mu się wspiąć na najwyższą górę, niż o tym opowiadać.

Płomyk nadziei rozgorzał ponownie w sercu podmieńca. Musiał czekać na dalsze informacje, a czekanie to było bardzo uciążliwe. Dla niektórych ten stan bywał najgorszym odczuciem, czymś zawieszonym pomiędzy strachem, a oczekiwaniami, które mogły się nie ziścić. Bardzo męczące i stresujące były te chwilę, jednak Alrix mógł wtedy jedynie nasłuchiwać. Oby się okazało, że i tym razem czarodziejka Starlight wykazała skłonność do przesady. Cofnięcie czasu zdawało się być szalony pomysłem dla podmieńca. Ingerowanie w czasoprzestrzeń było jedną z najpotężniejszych form magii, zdolnych kształtować całą rzeczywistość wedle czyiś upodobać. Pod ciele podmieńca przeszedł zimny dreszcz. Aż strach pomyśleć do czego byłby zdolny szaleniec, który uzyskał taką potęgę. Tak samo aż strach pomyśleć, do czego może być zdolna klacz, która kierują skrajne emocje. Klacz taka jak Starlight...

- Nie powinniśmy tracić nadziei, moi drodzy. Być może Starlight jednak żyje. Znam przypadek jednego podmieńca, który niby się wysadził, aby upozorować własną śmierć, a to wszystko po to, aby uniknąć spłaty długów. A co jeśli Starlight w jakiegoś powodu eksplodowała jedynie na pokaz?

– Biedna Starlight... zaczynałem ją lubić... z pewnością była dobry kucykiem. Aż strach pomyśleć co mogła czuć podczas, sami wiecie... Od tych wszystkich emocji, aż eksplodowała... mam nadzieje, że nic jej jednak nie jest. Chciałbym, żeby wróciła...

Z radością informuje, że rozdział 4 został ukończony, a z tej okazji rozdziały 3 i 4 możliwe, że ukażą się razem już w przeciągu dwóch tygodni. Nie wiem do końca dlaczego, ale zdecydowałem się zachomikować trochę tekstu na zapas. Rozdziały będą jeszcze dłuższe od rozdziały drugiego i trafią do korekty. Pozdrawiam!

Grupa przyjaciół wkroczyła do tawerny bardziej jak żałobny orszak, niż goście chcący po prostu odpocząć, napić się i wyluzować przy pogawędce ze znajomymi. Nie. Oni zostali pozbawieni jakiekolwiek chęci do zrobienia czegokolwiek, a wspólne wyjście było raczej wynikiem przypadku braku pomysłu na dalsze działanie. Cindy, Rubby, Galion, Vocal oraz Alrix, wszyscy szli w milczeniu i nie poruszali niepotrzebnych tematów. Najwidoczniej każdy z nich sam przeżywał swoistą bitwę z własnymi myślami, co zajmowało ich umysł tak bardzo, że w swoim skupieniu nie zauważali większości otaczającego ich świata. Zamyśleni i pogrążeni w pesymistycznym nastroju; to barmanka zauważyła u nich już na wejściu. Jej tawerna chwilowo nie była odwiedzana przez aż tylu gościu. Większość kucyków nie zdążyła jeszcze wrócić ze Wzgórza Ognia, aby móc topić swoje smutki dalej po traumatycznych przeżyciach. Cała piątka zasiadła do lady, zerkając na barmankę. Każdy zdawała się chcieć coś powiedzieć, jednak nie mógł się przemóc. Zapadła niezręczna cisza.

Ostatni kucyk zapłoną. Na Alrixa spłynęła ulga. Czyli to już koniec, tak? Koniec tego okrutnego przedstawienia, poszukiwań wiedźm, zbierania poszlak i tułania się od tawerny do tawerny... jeżeli oczywiście dobrze się spisali. W najlepszym wypadku spłonęły cztery kucyki, które i tak już były nie do odratowania. Strata potwora, na co żywym dowodem były łzy oraz szlochy wszystkich tu zebranych. Ich twarze rozciągnięte w grymasie żalu, złości i smutku. Nie. To nie ulga spłynęła na podmieńca. To mogłoby być jedynie chwilowe wrażenie. Do jego świadomości dotarło, że jeżeli popełnili błąd, to ktoś tu niewinny spłoną na oczach wszystkich, oskarżany o najgorsze rzeczy. Ten ktoś krzyczał, wiercił się, wił, jak ryba wyciągnięta z wody, kiedy strażnicy wlekli go na stos. Szukał pomocy u każdego, wznosząc modły do bogów, którzy raczyli jedynie w milczeniu obserwować to ponure przedstawienie. Ktoś taki mógł umrzeć ze świadomością, że był niewinny, a rozpacz i żal o niesprawiedliwość wypalały takiego oskarżonego równie mocno, co ogniste języki, obdzierające go ze skóry. Alrix przysiadł na trawie i przyłożył kopytko do czoła. Nie czuł się zbyt dobrze i miał do tego powód.

Czasu było już niewiele. Trzeba się spieszyć i oddać głos. – Głosuję na Trixie...– Niepewnie uniósł kopyto do góry. – Ciężko mi o tym mówić... Z tego co wiem, to nie była aż tak potężnym jednorożcem. Skąd w takim razie miałby dostać takiego zastrzyku energii, jak nie od sił zła? Z resztą, w przeszłości wykazano, że była już pod wpływem mrocznej magii, więc była im uległa... Są jeszcze inne wskazówki, które można zinterpretować na niekorzyść Madame Lulamoon...

Kryzys zażegnany, pomyślał Alrix, z ulgą patrząc jak kryształ, który wcześniej musiał tutaj dostarczy, topniał na oczach wszystkich. Uwolniony z niego Vocal, opadł półprzytomny i zdyszany, zasłaniając swoją twarz od uporczywego kaszlu. Po chwili jego stan się ustabilizował. Pozostał jeszcze problem paskudnej wysypki, ale i on zdawał się być jedynie krótkoterminowy. Zebra podbiegła do schorowanego ogiera i napoiła go nieznanym podmieńcowi wywarem. Nawet w roju Alrixa zdarzało się od czasu do czasu słyszeć krążące po podmieńcach opowieści o skuteczności mikstur warzonych przez zebry, a zawsze przypominali sobie o tym, gdy ich własna medycyna była niewystarczająca. Jeżeli zebra postarała się o to lekarstwo, to podmieniec już nie musi się niczym martwić. A przynajmniej nie musiałby, gdyby przed nim nie stał już ułożony stos, gotowy, aby zapłonąć. Gotowy, aby pochłonąć kolejną wiedźmę... albo ofiarę. Jeszcze chwila, a będzie po wszystkim. Po dzisiejszym głosowaniu ostatecznie przypieczętują los tej krain i od tamtej chwili, będą musieli czekać na rezultaty tygodni ich starań. Alrix zdawało się, że zbladł nieco na samą myśl... Przez tłum kucyków przepychał się jego przyjaciel, Brown Galion. Stanął na Wzgórzu Ognia, z wysoko podniesionym czołem oraz piersią odważnie wypiętą przed siebie. Była jak posąg odlany z nadziei zdolnej odegnać każde zwątpienie. Wstąpił w niego wigor, energia tak odczuwalna, że momentalnie zwrócił uwagę oraz posłuch wszystkich zebranych. Zapadła cisza. Skupienie skoncentrowało się na starcu. Takiego Galiona Alrix jeszcze nie widział. Tak, to było to; do przemówień miał predyspozycje i podmieniec nie uwierzyłby, gdyby ktoś mu powiedział, że występuje przed publicznością po raz pierwszy. – Przyjaciele, tak do was kieruję te słowa Alrixie, Vocalu, Cindy i Rubby. Byliście ze mną w tych trudnych chwilach. Ofiarowaliście mi największy dar jaki kucyk może otrzymać, waszą przyjaźń. Dlatego też proszę was teraz o jedno. –Brown galion wyciągnął przed siebie kopytko. – Czy staniecie u mego boku, podczas naszej ostatniej próby? Pokażmy Księżniczce Twilight, że się myli, że w tym zepsutym świecie jest jeszcze miejsce na przyjaźń. – Staniemy – odpowiedział podmieniec, wychodząc przed wszystkich i stając obok starca. – Teraz czas na głosowanie...

Na wzgórze ognia dotarli dosyć szybko. Widok ogromnego, drapieżnego ptaka z dziwny pakunkiem trzymanym w zaciśniętych szponach drapieżnika skutecznie odstraszał przelatujące od czasu do czasu pegazy. Nie mogły wiedzieć co się dzieje, jednak nie było czasu na wyjaśnienia. Olbrzymi ptak wylądował, wzniecając potężny podmuch wiatru, zdolny zrywać i porywać do powietrznego tańca liście drzew rosnących z dala. Dopiero pod samym dębem, ptak okrył swoją prawdziwą tożsamość i z powrotem przybrał postać podmieńca. Ten, nie czekając na nic, chwycił na worek przewożący ważny transport oraz zrzucił jakąkolwiek warstwę materiału. Teraz już każdy mógł dostrzec skrystalizowanego kucyka, Vocala, a w dodatku pokrytego dziwną wysypką. – Zebro! – krzyknął Alrix ku niej. W tym momencie zauważył, że Dziadek również dotarł na miejsce. On również mu pomógł podczas lotu. – Mamy problem. Jeden z naszym przyjaciół został dotknięty tą, dziwną chorobą, a stało się to, jak użył lewitacji na księdze, która znaleźliśmy u Starlight, podczas naszej imprezy! Podmieniec zastukał w wytrzymały kryształ i wspojrzał zmartwiony na kucyka wewnątrz. – To na wypadek, gdyby choroba była zakaźna. Powiedź mi proszę zebro, że posiadacie również sprawdzone metody leczenia także takich chorób!

Podmieniec wyszedł przed tawernę, gdzie stała skrystalizowana bryła z kucykiem z środku. Jak tam się Alrix przez moment przyglądał ofierze, to mógł zauważyć nieznaczne ruszy gałek ocznych. O matkooo, pomyślał Alrix i aż słabo mu się zrobiło. To było równo znaczne z torturami. Lepiej oszczędzić ogierowi tych przykrych doznań. Podmieneic postanowił, coś z tym zrobić. – Chyba będziemy musieli do przenieść... chyba, że... no przecież! – podmieniec puknął się w czoło i uśmiechnął pod nosem. – Zmienię się w coś dużego i złapię to w swoje szpony, powinno zadziałać. Mam nadzieje, że wywoła to zbytniej paniki... Za mną, starcze! Oboje przeszli na tyły tawerny, wskazane im przez barmankę. Wynieśli stamtąd duży worek i z trudem, ale jednak, zapakowali skrystalizowanego Vocala. Następnie Alrix stanął szerzej na nogach i skoncentrował się. Niestety wciąż szumiący głowie alkohol utrudniał przemianę, jednak ta wreszcie nadeszła. Trzeba było się tylko bardziej postarać. Olbrzymi ptak zrobił się z z zielonych płomieni magii podmieńców, po czym, chwycił kryształową bryłę w szpony i wyleciał w kierunku Wzgórzu Ognia.

– Będzie jeszcze okazja, aby to narobić – uśmiechnął się Alrix do Starlight oraz Dziadka. Mam nadzieje, że będzie... Starlight zdołała zamknął księgę w krysztale, podobnie jak Vocala. Współczuł mu, jednak wiedział, że taki zabieg był konieczny. Nawet wolał się nie zastanawiać jakie to uczucie, być uwiezionym w krysztale, być sparaliżowanym i całkiem świadomy otaczającego go świata. A do tego... taki kucyk nie udusi się? Pewnie nie... Starlight musiała wziąć wszystko pod uwagę. Jednak sam, będą pozbawionym możliwości ruchu w jakimkolwiek kierunku, zwariowałby w końcu. Nie wiedział by kiedy dokładnie, jednak z pewnością by do tego doszło. – Słuchajcie moi drodzy – podmieniec zwrócił się do reszty. – Po tym co tu zaszło, lepiej już zakończyć tę zabawę. Panna Glimmer jest już zmęczona, dajmy jej odpocząć. Cindy, jak sama wspomniała, uda się teraz do Księżniczki Luny. Ktoś musi się zająć Vocalem oraz odwiedzić Sunbursta, Wielkiego Mistrza magii, aby go spytać o radę dotyczącą magicznej księgi. Zgadzacie się ze mną?

– Cholera... – zaklną, pomagając Starlight. Właśnie był świadkiem tego, jak klątwa rozsypała się po skórze Vocala. Z przez jego sierść przebijały się dziwnie wyglądające, pulsujące guzy. Sam Vocal był przerażony i odruchowo upuścił przeklętą księgę. – Tylko niech nikt go nie dotyka! – wrzasnął podmieniec. – To może się roznieść! Jeszcze by nam tu epidemii brakowało...

– Musimy zabezpieczyć tę księgą. Niech nikt jej lepiej nie dotyka, a jak już, to niech zrobi to przez jakiś materiał. To mroczna magia... – podmieniec zsunął się z krzesełka i podszedł do jednoróżki, aby pomóc jej wstać. Nie powinna biedna klacz tak leżeć na parkiecie, oparta jedynie grzbietem. – Wynieście to. Nie wiadomo co ten syf robi, ale z pewnością to magia wiedźmy. Być może ta księga okaże się być kluczowa w naszym śledztwie.

– Właśnie – zgodził się Alrix z przedmówcą. – Wiem, że Pani ma wiele na grzbiecie, ale to może mieć istotny wpływ na nasze śledztwo. Proszę nie pomijać żadnego, nawet pozornie nieistotnego szczegółu. Kto i kiedy mógł to tutaj przynieść?

– Właśnie. Przydałabym się w tym momencie. Chociaż na chwilę, żeby jej nie odciągać od obowiązków. – Podmieniec zerknął z uśmieszkiem na Vocala. – Będziesz mógł sobie pogadać z barmanką przy okazji. Przyjemne z pożytecznym.

– Czy ktoś siedział niedaleko tej książki, podczas, gdy coś zamawiał? Być może zapomniał o niej, albo zostawił ją tu specjalnie... Chociaż wątpię, żeby ktoś zapomniał o takiej księdze. Czy można jakoś sprawdzić, czy ta książka rzeczywiście jest zaklęta?

– A kiedy mniej więcej mogła się pojawić? Była przed naszym przyjściem? A może barmanka coś widziała, albo któryś z odwiedzających? – dopytywał podmieniec, wychylając kolejny kieliszek. Po tańcu z Cindy zrobiło mu się zbyt dobrze. Większość alkoholu jakby z niego wyparowała, dlatego postanowił szybko uzupełnić te braki.