Mephisto The Undying

- Chyba też pójdę spać... - stwierdził, dojadł kawałek mięsa i ruszył pod ścianę, położył torbę pod głowę i zamknął oczy próbując zasnąć.

- Dobranoc... - powiedział do Astry. - Jak coś się stanie, powiadomię. - powiedział.

- Chyba nie słyszał... - Stwierdził. - W każdym razie, wyszło niezłe. - powiedział biorąc drugi kawałek.

Dastan wziął kawałek dla siebie, usiadł na kamieniu. - Smacznego. - powiedział biorąc gryza.

- Sądzę że już będzie dobry. - powiedział i przeniósł dzika na miejsce gdzie nie ma ognia. - Ta, jest dobry. - wyciągnął sztylet i zaczął ucinać fragmenty. - Proszę. - powiedział podając kawałki mięsa.

Aaron - Nie wiem po co komu kostnica na statku, ale to nie jest zwykły statek. A kostnica może być tam. - wskazał na głębszą część podpokładu. - Znaczy tak sądzę. - dodał i wziął trzy ciała i ruszył tam gdzie wskazał.

Dastan usiadł na kamieni i kręcił kijem na którym było mięso. - Ta. Niby to nie wojna o Innefrosset ale pomogę.

- Nie zamierzałem pytać. - stwierdził ustawił prowizoryczny rożen. Wbił nań dzika.

- Co ty masz za problem? Przedstawienie jest nieciekawe... chce zwrotu za bilety. Przez mam nowy moment kiedy nudziłem się najbardziej.

- Nie... - odtrącił klauna kosą. - Macie kiepski cyrk, i nudny program... - stwierdził przyśpieszając.

Jonathan zerwał kajdany. Wyciągnął noże. Splunął krwią, która podobnie jak ta która wychodziła z ran była czarna. - Gdyby nie to że jestem nieśmiertelny to bym się obraził. - powiedział gdy jego krtań i szyja zaczęła się zrastać. - Chodź. - złapał Elizabeth pod ramię i ruszył ku wyjściu.

Jonathan westchnął. - No rusz się! Miotaj tymi scyzorami! - krzyknął.

- Ugh... jak ja was nienawidzę... - powiedział głosem który mógłby zabijać. Stanął pod obrazem. - Tylko się rusz! Nie mam wieczności! - dodał wciąż wkurzony.

- Nie zamierzam asystować.- złapał zombie guwernantki za włosy pociągnął ją na środek areny. - Proszę... Masz tu asystentkę. - powiedział i ruszył ku wyjściu.

- Idziemy? Mam już dość towarzystwa tych paskudnych stworów. - powiedział wstając. - Jej zwłaszcza, wygląda gorzej niż nie jeden żebrak a wypowiada się na mój temat... ugh... jak ja was nienawidzę truposze... - powiedział.

Jonathan uderzył kilka razy w kij kosy czołem. - Nienawidzę żywych trupów. - mruknął pod nosem. - Czemu ja was tak często spotykam? Czemu Bogu tak mnie nielubi? - westchnął.

- Chłopcze? Chłopcze? Zabrałem dusze Aleksandra Wielkiego i ty mówisz do mnie chłopcze?! - warknął wkurzony. - Do tego wkurzasz mnie bo niszczysz nasz rytm! I masz czelność mnie pouczać?! - Był już zupełnie wściekły. - Po prostu idź do diabła, dosłownie! - powiedział i ściął jej głowę kosą, ciało spopieliło się, dziwnym srebrnym, błyszczącym popiołem. Usiadł na miejsce. - Ugh... żywe trupy...

((To później znajdzie jednego akurat będzie mieć Poro Chrupki )) - Nie wiedziałem że aż tak ją to wkurzy. - powiedział krzyżując ręce na klatce piersiowej.

((Nie gram w lola aż tyle, jeden góra dwa mecze na dzień. Czasami wcale. Ale poro są urocze . )) - To możesz przynieść. - powiedział do Astry. - Chociaż wolałbym mięso...- pomyślał. ((To jest poro http://fc09.deviantart.net/fs71/i/2013/127/4/1/poro__by_arlandria001-d64fnbm.jpg ))

((Mogą być w tej sesji stworki z innych uniwersów bo chciałbym żeby był tu Poro)) - Ech... głodny jestem... - stwierdził. - Pożyczyłabyś łuk? - zapytał Astre.

Dastan odłożył drewno i usiadł na kamieniu w pobliżu ogniska -Orkowie nie szli by przez las tak szybko. To raczej bagienne istoty, tu jest dla nich za dużo drzew. - powiedział spokojnie.

Jonathan uderzył kijem kosy trupa w twarz. - Nie rozmawia się na przedstawieniu. A ty w ogóle powinaś być w Świecie umarłych. A kysz. - powiedział stając nad zombie-guwernantką.

- Wraacajmy. - powiedział wstając i podając ręke Astrze.

- Nie... znaczy ty też byś przeżyła a jesteś śmiertena. Nie łamałem duszy więc... a dobra tam. Siadajmy gdzieś... - Stwerdził wskazując na jakieś miejsce.

- Fatalny cyrk. - stwierdził kręcąc z dezaprobatą głową. - W życiu tak się nie nudziłrm. - dodał wbijając kosę w brzuch klauna i nacinając go. Po chwili wbił mu kosę w plecy i ruszył w kierunku rezydencji.