Mephisto The Undying

- Spasujemy... - powiedział odcinając ręce klauna, jednym ciosem kosą. - Ale zabawnie by było jakby cię spalić na stosie. Chce taką atrakcję. - powiedział i uśmiechnął się okrutnie.

- Oj chyba nazwa, i twoja twarz, nie służy biznesowi. - stwierdził puszczając balonik. - Wyjaśnisz mi proszę, co tu robisz? - zapytał.

- Krótki ten las... - stwierdził widząc że rośliny się przerzedzają. - Coś za krótki... - dodał.

- No, fakt. Zawsze lepiej pogadać z człowiekiem niż z zwierzęciem. - powiedział. - No ale na razie jest tu kilka osób więc możesz pogadać z nami.

Jonathan spojrzał na pnącze. - Hę? - mruknął i dotknął go ostrzem kosy na co to zwiędło i rozkruszyło się. - Idziemy dalej? - zapytał.

- Cisza nie jest może dla mnie codziennością, ale jest przyjemna, czasem. - powiedział i spojrzał na Astre.

Jonathan spojrzał na Elizabeth. - Dobrze. Rozumiem. I wiesz, w sumie, jestem bardziej ludzki niż się wydaje. I uważam cię za przyjaciółkę. - powiedział. - Nie musisz dokańczać. Przepraszam że zapytałem.

- No dobra. - powiedział siadając obok niej. - Przyjemnie tu... i tak cicho... - powiedział.

- Zatem, jeśli coś poczujesz mów... - powiedział idąc wgłąb lasu. - Naprawdę wcześniej wierzyłaś że mógłbym cię zabić? - zapytał.

Dastan uśmiechnął się ciepło. - Chyba mamy już dość drewna, wracamy? - zapytał.

- Hm... nieźle... nieźle... Iluzja... - ściągnął marynarkę i podał ją Elizabeth. - Tylko mi się tu nie złap przeziębienia. - powiedział. - Musimy coś wymyślić albo iść tam. - wskazał wgłąb lasu.

- Magia przenoszenia? - powiedział Jonathan. - Cóż, jesteśmy oddzieleni... więc trzymaj się mnie, trzeba uważać... - odpowiedział i przywołał kosę, ruszył ku wejściu do rezydencji.

Dastan uśmiechnął się. - Akurat odwaga to moja mocna strona. - powiedział z uśmiechem.

- Nie wiem czemu... Ale może zwyczajnie się wstydzili. - powiedział i uśmiechnął się.

- Nie dałbym rady skrzywdzić kobiety. - odpowiedział. - A zwłaszcza tak pięknej... - dodał i uśmiechnął się.

- Nie musi czy być przykro. Patrzymy na śmierć inaczej... ja wieże iż są w Asgardzie u boku Thora. Ty że umarli. Śmierć w walce dla norda to zaszczyt. - odpowiedział patrząc na nią.

- Brata... Brauma. Reszta nie żyje... - odpowiedział zbierając gałęzie.

- Od czasu aż moja władczyni przegrała wojnę... Czyli cztery lata. Niedługo... - odpowiedział zbierając gałęzie.

- Czyli idziemy we dwoje ta? - zapytał Astre gdy zauważył że ta wyszła z jaskini.

- Ja się przejdę. - powiedział ruszając ku wyjściu z jaskini.

- Nieźle schowane. - przyznał. Przez chwilę patrzył na wejście ale po chwili wszedł do środka.

- Dobra, prowadź... - powiedział do Astry. - Fakt, nie powinniśmy się tak zatrzymywać.

- Przy moim bracie i tak jesteś niewielki. - stwierdził lądując na prostych nogach. - W armii mojej królowej jest za dużo napakowanych osiłków... ja jestem od infiltracji. - dodał.

((Czy ty aby nie przesadzasz?)) Dastana wkurzyło zachowanie barbarzyńcy. Podciął go wywracając go na ziemię, usiadł mu na plecach i wbił mu miecz przed nosem. - Skopałbym ci dupsko bez większych trudności, jesteś strasznie powolny... - powiedział.

- Ranisz dumę norda twierdząc że musisz go ochraniać... - dodał wciąż siedząc oparty o miecz.