Pawlex

- Nie narzekam na brak rozrywki - Odparł, wycierając krew ze swojej broni. - A co słychać u was?

Jax siedział w kuźni razem z jednym orkiem któremu wcześniej połamał nogi a głowę położył na kowadle - Nie żeby mi to sprawiało przyjemność przyjacielu - rzekł do orka po czym roztrzaskał mu głowę swym młotem. Zrobiło to sporo hałasu - Żartowałem. Dawno się tak dobrze nie bawiłem

W tym czasie Jax spacerował sobie po mieście mordując każdego orka którego tylko zauważył. Sprawiało mu to wiele radości. - To jest najgorsza zgraja orków jaką widziałem - powiedział do siebie, śmiejąc się przy tym.

Jax zdziwiony spojrzał jak Astra i Dastan wychodząc z jaskini. - Nie mam pojęcia jakim cudem stamtąd wyszliście, skoro ja wyszedłem ostatni...chyba - Powiedział zdezorientowany. - No cóż. Zamierzamy coś teraz zrobić?

Jax obudził się najpóźniej ze wszystkich. Trochę zaniepokoił go fakt że został sam w jaskini. Reszta mogła udać się gdziekolwiek. Postanowił usiąść pod najbliższym drzewem i "pilnować" jaskini.

((tak zmieniasz tą narrację że już sam nie wiem czy mówisz coś na głos czy w myślach...))

Jax powoli wstał po czym zaczął iść w kierunku wyjścia w jaskini. - No cóż, lepiej jeżeli ktoś będzie miał się na baczności przez tą noc...tak na wszelki wypadek. Pokręcę się tu i tam a jeżeli dopisze mi szczęście to może nawet coś rozwalę

((za dużo lola )) - Zwierząt tu dużo. Jeżeli jakiś zginie nie zaburzy to równowagi tego lasu... - Zwrócił się do Astry.

- O ile orkowie już nie przejęli miasta to może któryś z nich postanowił się przespacerować po tym lesie - Powiedział do Alicji. - Chociaż zawsze może też twój krzyk usłyszeć jakaś zwierzyna. Wierzaj mi, jest tu wiele zwierząt które mogą bez problemu schrupać miastowych...

Jax wlazł do jaskini, po czym usiadł opierając się o skalną ścianę. - Więc jaki w zasadzie macie plan? Chcecie przegonić orków z waszego miasta czy ukrywać się po kres waszych dni?

((zapewne nie widzieliście mej karty postaci gdyż wysłałem ją tylko na pw. Zapoznajcie się dokładnie kim "gram" )) Ciekawostki: Barbarzyńca z Cellońskiego lasu. Wady - Nie jest zbyt zwinny. Trzyma się zasady "najpierw bij, potem pytaj" Zalety - Silny, bardzo wytrzymały, często stawia życie przyjaciół wyżej niż własne. Coś jeszcze - Mimo iż wygląda niezbyt przyjacielsko, jest bardzo sympatyczny. Jednak jest bezlitosny dla tych którzy chcą wyrządzić mu krzywdę. - Rozumiem, wybacz nordzie za moje zachowanie ale nie mogłem uwierzyć. - Powiedział po czym wstał jak gdyby nigdy nic zrzucając z siebie Dastana. - Może jestem powolny ale przyznaj że siły mi nie brak

- Nie chcę być nie miły...ale ty mi wyglądasz najbardziej na taką od nieczystych zagrywek - Zwrócił się do Astry po czym podszedł do Dastana. - Mówisz chłopaczku że tyś nord? - Zapytał z zdziwieniem. - Wierzaj mi, nie jednego norda widziałem. Chyba cię tam na północy nie wykarmili za dobrze co? - Jax złapał Dastana swoją wielką ręką za ramię po czym zaczął go obracać, uważnie się mu przypatrując. - Chyba że jesteś podróżnikiem...to by się zgadzało. Chłop puścił norda po czym odwrócił się do Alicji. - Tylko głupcy zapraszają orków w swoje progi...

- Nie byłem w waszym miasteczku więc nie wiem właściwie co się dzieje. Może mi powiesz...Alicjo? - Zapytał po czym zwrócił się do Astry. - Przybyłem tutaj dziesięć lat temu przez pewien wypadek, jednak ja również ciebie tu nie widziałem. Chociaż może to i lepiej, więcej lin pod nogami mi nie potrzeba - Odparł złośliwie.

- Nazywam się Jax. Jestem barbarzyńcą a ten las jest mi domem - Odpowiedział dumnie. - Lepiej schowaj ten nożyk bo sobie zrobisz krzywdę. Jax spojrzał na Dastana. - Tego wiedzieć nie mogłem, chyba cię nie obraziłem?

- Jeżeli chcecie pozyskiwać sojuszników to nie zastawiajcie na nich pułapek - Rzucił ozięble w stronę grupy. - Co tu robicie miastowe? Zgaduje że ma to coś wspólnego z odgłosami walk w okolicach Celion

Jax powstał po czym spojrzał na linę o którą się przewrócił. - Miastowe i ich zabawki... - Znów spojrzał na grupę tajemniczych ludzi. Zobaczył że wszyscy są uzbrojeni. Barbarzyńca chwycił pewniej swoją broń po czym szybciej niż wcześniej zaczął iść w kierunku nieproszonych gości.

Jax przemierzał ciężkimi krokami las. Zainteresowały go odgłosy walki, które najprawdopodobniej dobiegały z miasta. Z daleka zauważył grupę ludzi. Najprawdopodobniej przed czymś lub kimś uciekali. Oparł swój wielki dwuręczny młot o bark po czym wolno i spokojnie szedł w kierunku ludzi.

- Albo jesteśmy martwi - Dodał złośliwie - Jeżeli okaże się że ta cywilizacja nie będzie chciała nas na swojej planecie...

Zachary poczuł się zawiedziony że jednak nie dojdzie do bitki z tym monstrum. Grzecznie ruszył za resztą załogi. - Conradzie, jak to jest kierować grupą zupełnie różniących się ze sobą ludzi...i kota dodając do tego nasze obecne problemy, jak pobyt na morderczym zadupiu?

Leszy nie do końca wiedział co się aktualnie dzieje. Czuł że leżał na grzbiecie Cube i nawet było mu tam wygodnie nie licząc bólu z posiadanych obrażeń. Potem słyszał głos którego nie rozpoznawał, choć i tak nie rozumiał co ten ktoś do niego mówi. - AAAA...co do? - Krzyknął, gdy pielęgniarka dotknęła jego klatki piersiowej. Ból był naprawdę mocny. Gdy został przeniesiony na nosze Leszy kompletnie się zdezorientował, co wywołało u niego atak paniki zwłaszcza że przez ślepotę nawet nie wiedział gdzie się znajduje. - CUBE?! Gdzie ty jesteś dziewczyno? Co tu sie do cholery dzieje! - Krzyczał, rzucając się na noszach i wymachując kopytem by znaleźć jego przyjaciółkę.

Pisk w uszach był nie do zniesienia. Leszy ledwie usłyszał że Cube do niego mówi. - Czuje się świetnie - Rzucił chłodno jednocześnie krztusząc się krwią. - Jeszcze tylko wykończę tego młodego gnojka i mogę pójść skopać zad panu Crushowi...

- Co? Jak mogło mi się tak popieprzyć? - powiedział sam do siebie, łapiąc się za brzuch. - Ten nowy jest taki silny czy to ja w te kilka minut postarzałem się o kilkadziesiąt lat? Słysząc śmiejącego się przeciwnika Leszy poczuł falę złości, którą zaczął kierować w swój róg. - W dupie mam że nie można tu używać magii! - Krzyknął do oponenta, powoli wstając. - Przerwać? Ja się właśnie rozgrzałem kolego. Leszy skierował nasiąknięty magią róg w stronę gdzie słyszał śmiech. Po chwili wystrzelił kulę energii która szybko pędziła do żółtodzioba.

Leszy dobrze znał to uczucie, już nie raz mu towarzyszyło gdy ktoś chciał mu zrobić krzywdę. Kiedy poczuł że ciepło na jego boku jeszcze bardziej się nasiliło zrobił uskok w tył.

- Dlaczego tak szybko dyszysz chłopcze? Czyżbyś się bał takiego słabego ślepca jak ja? - Zapytał spokojnie, acz zimno zbliżając się powoli w stronę skąd słyszał przeciwnika. Wiedząc że na sparingu nie można korzystać z magii Leszy postanowił wykorzystać swoje wyostrzone zmysły najbardziej jak umiał, choć nie był pewny czy to wystarczy...