W_objęciach_Chrysalis: Nadchodzi ratunek! (by Po prostu Tomek)

[Po prostu Tomek]

Wyrwałem się ze stanu rozleniwienia i z ledwością obróciłem głowę ku namiotowi. Sam ziewnąłem rozgłośnie, po czym, pozbawiony sił, znów klapnąłem na glebę.

- Wstałeś wreszcie, czy mam namiot podpalić? - wymamrotałem w powietrze, niezbyt głośno. Ot, tak dla samej chęci powiedzenia czegoś.

[Nightmare]

- No cooooo? - powiedział z wnętrza Dust, ziewając.

[Po prostu Tomek]

- Ile można tak spać? Już myślałem, że wylewu dostałeś. - burknąłem z niezadowoleniem w głosie. - Jedzenie sam sobie zrobisz. Dwa dni temu jeszcze było.

[Nightmare]

- Jakie dwa dni? - zapytał, wychodząc. Cud! Wyglądał jak zwykły kuc, bez żadnych Podmieńczych dodatków.

[Po prostu Tomek]

Spojrzałem na niego, po czym powoli skierowałem wzrok na kryształowe jagody. I znowu na Dusta. Tak sobie siedziałem, wysoce zaskoczony oraz pozbawiony zdolności wydawania z siebie głosu. Oczy moje, nagle nienaturalnie powiększone, błądziły nieskoordynowane. Ale udało mi się nie zemdleć. Hura. Dalsze kilka(naście?) minut spędziłem na dochodzeniu do siebie. Musiałem w końcu coś powiedzieć. Zebrałem się zatem w sobie.

- Wiesz, idź się przejrzeć w strumieniu. Zdziwisz się. - wykrztusiłem z trudem. Na więcej nie mogłem sobie pozwolić.

[Nightmare]

Dust ze zdziwioną miną spojrzał na ciebie i poszedł we wskazanym kierunku. Kilka sekund później dało się słysześ głośny plusk, jakby stworzenie wielkości kucyka wpadło do strumienia.

[Po prostu Tomek]

Wstałem szybko i pobiegłem w tamtą stronę, by zobaczyć co się stało. Tak na wszelki wypadek zabrałem apteczkę. Coś mi mówi, że będzie potrzebna.

[Nightmare]

Dust siedział po szyję w strumyku i gapił się w swoje odbicie.

[Po prostu Tomek]

Uff, już myślałem, że do niego wpadł. Postanowiłem zostawic apteczkę na brzegu i pójść w jego slady. Obu nam przyda się chwila spokoju i woda dla ochłonięcia. Wciąż nie przychodziło mi do głowy nic rozsądnego do powiedzenia, siedziałem zatem cicho.

Edytowano Lipiec 3, 2013 przez Po prostu Tomek

[Nightmare]

Dust bez końca gapił się w odbicie z oczami wielkości kół młyńskich.

[Po prostu Tomek]

Nie zamierzam mu przeszkadzać, wspominam jednak o tak paskudnej chorobie, jak przeziębienie.

[Nightmare]

Twój przyjaciel nie ruszał się, tylko gapił na swoje odbicie.

[Po prostu Tomek]

Wziąłem go pod pachy i wytaszczyłem ze strumienia. Patrzeć to sobie może z brzegu. Może po prostu zbyt... gwałtownie został poinformowany o zmianie. Daję mu chwilę, by doszedł do siebie.

[Nightmare]

Tik-tak, czas leci, a Dust wciąż gapił się w odbicie. Jedynymi oznakami życia były mruganie i oddychanie.

[Po prostu Tomek]

- Słuchaj, czy ty masz problemy z szybkim dokonywaniem czegokolwiek? Wcześniej sen, teraz to. - zrzędziłem, tykając Dusta kopytem, by przywrócić go do rzeczywistości.

[Nightmare]

Dust wciąż gapił się w odbicie.

[Po prostu Tomek]

To czekam aż skończy.

[Nightmare]

Wyglądało na to, że będziesz czekać bez końca. Słońce stało już wysoko.

[Po prostu Tomek]

Żeż, cholera. Dla przywrócenia Dusta światu nie podejmę więcej żadnych akcji. Niech wyjdzie z szoku, tyle.

[Nightmare]

Tik-tak, mruga, tik-tak, padł na ziemię i zasnął.

[Po prostu Tomek]

Westchnąłem głęboko. Baaardzo głęboko. Ledwo hamując rodzącą się we mnie irytację, zaciągnąłem tego śpiocha, żeby mu się nic nie śniło, z powrotem do obozowiska. Potem, zmęczony i zniechęcony, padłem gdzie stałem.

[Nightmare]

Kiedy się obudziłeś, Dust gwiżdżąc podgrzewał zupę.

[Po prostu Tomek]

- Doszedłeś już do siebie, czy zaraz zanurzysz nos w tej potrawie? - zagadnąłem, ziewając rozdzierająco. Wciąż byłem w raczej nieciekawym nastroju, ale to, że mój przyjaciel stoi na nogach, robiąc cośinnego niż wpatrywanie się w pustkę nieco ów nastrój poprawiło.

Edytowano Lipiec 15, 2013 przez Po prostu Tomek

[Nightmare]

 - Oki jest - powiedział z uśmiechem, nalewając ci i sobie zupy.

[Po prostu Tomek]

- Dobrze wiedzieć. - wyburczałem, przyjmując posiłek. Podziękowąłem krótkim skinieniem głowy, po czym rozpocząłem pałaszowanie zupy.